Happiness comes in a tiptoe

Happiness comes in a tiptoe

well, what do you know, its a quiet thing, a very quiet thing

Έχεις ακούσει νιφάδα να πέφτει; Μάλλον όχι, μάλλον δεν μπορείς να την ακούσεις ή αν μπορέσεις είναι τόσο αδιόρατος ο ήχος, τόσο ψιθυριστός. Κι όμως δεν είναι όμορφη η νιφάδα όταν πέφτει; Δεν είναι σα να πέφτει αστέρι στον σκοτεινό ουρανό; Ούτε αυτό μπορείς να το ακούσεις, δεν έχει ήχο για σένα, μόνο λάμψη και χορευτική ομορφιά.

Έχεις ακούσει πεταλούδα να πετάει; Όχι, γιατί τα φτερά της είναι τόσο απαλά και κολυμπούν στον αέρα τόσο γλυκά που είναι ένας χορός χωρίς μουσική, αλλά δεν χρειάζεσαι μουσική όταν βλέπεις μια πεταλούδα να πετά, μπορείς να τη γεννήσεις με το μυαλό σου, γέμισέ το μουσικές και άστες να παίζουν στο χορό της.

Ακούς τίποτα άλλο εκτός απ τους χτύπους της καρδιάς σου όταν βουτάς βαθιά μέσα στα υπέροχα νερά, όταν γεμίζουν τα μάτια και η ψυχή σου γαλάζιο και μπλε, ομορφιά μαγεμένη, αρχέγονη και υπέροχη, ομορφιά μόνο για σένα; Ακόμα και η μοναξιά σου εκείνη τη στιγμή είναι ήσυχη και όμορφη.

Έχει ήχο ο έρωτας; Ίσως έχει, αλλά είναι ήχος που γεννά το μυαλό σου, είναι αυτό το δυνατό καρδιοχτύπι που νιώθεις και δεν μπορείς να πνίξεις με τίποτα, δεν χρειάζεται εκείνος να έρθει με τυμπανοκρουσίες, μπορεί να έρθει ήσυχα, είναι καλύτερα να έρθει ήσυχα κι εσύ ν ακούς τους χτύπους απ τις δυο καρδιές που συντονίζονται στους ίδιους ρυθμούς, στις ανάσες που διαδέχονται η μια την άλλη σ ένα ξέφρενο ρυθμό, σε μια ανάσα κοινή.

Ξέρεις, έβλεπα προχτές και ήθελα να στο πω, απέναντι, ένα δέντρο. Γυμνό και χειμωνιάτικο, χωρίς φύλλα, μόνο με κάτι ξεραμένους καρπούς πάνω του. Ο κορμός του σκούρος, σχεδόν μαύρος, ψηλός κι ευθυτενής, όμορφος μες στη γύμνια του, όμορφος σαν πίνακας ζωγραφικής, όμορφος μέσα στη μοναξιά του, κι εκεί να, στέκεται για να τον απολαύσουν τα δικά μου μάτια, χωρίς ήχο, χωρίς μουσική, γίνεται μουσική για τα μάτια μου.

Να, σαν τις νιφάδες σήμερα που χορεύουν συνέχεια γύρω μου, χορεύουν για μένα κι εγώ μπορώ να τις ντύσω με όποιο τραγούδι μου κάνει κέφι, με όποιο τραγούδι αγαπώ τη δεδομένη στιγμή. Σαν τα σύννεφα που κυλούν, τα πουλιά που πετούν, τον ήλιο που λάμπει, τ αστέρια που πέφτουν, σαν την αγαπημένη εικόνα της μοναδικής ομορφιάς του ταιριού μου, της αγάπης μου. Δεν θέλω ήχο, δεν θέλω φασαρία και παρελάσεις, θέλω αυτό, ομορφιά και ησυχία, ησυχία για να ντύσω εγώ με τη μουσική που θέλω. Είμαι εγωιστής; Ίσως ρε φιλενάδα, αλλά μου αρέσει η ησυχία.

Θυμήσου, η ευτυχία είναι ήσυχη...