Η Άνοιξη που θα ‘ρθει

Το νέο άλμπουμ του Θέμου Σκανδάμη είναι εδώ! Έντεκα γλυκόπικρα τραγούδια με την προσωπική σφραγίδα του δημιουργού. Άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με μελαγχολία, αλλά συνήθως και με τα δύο ταυτόχρονα. Αμέσως μετά το “Έχει φύγει το παιδί” και σε άμεση αφηγηματική συνέχεια με αυτό, ο Σκανδάμης εξακολουθεί να συνθέτει ελληνικές μελωδίες με folk μινιμαλισμό, βαλκανικό καμπαρέ με βρετανικό φλέγμα, και ακουστικές κιθάρες με αναλογικά συνθεσάιζερ, και τραγουδάει για την “Άνοιξη που θα ‘ρθει”, μιλώντας φυσικά και για τον χειμώνα που προηγείται.

Ο Κώστας Στεργίου, έμπειρος και ευφάνταστος παραγωγός και ενορχηστρωτής, συμβάλλει καθοριστικά στην απόπειρα. Ο Αλέκος Λούντζης, από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του, συνδράμει με δύο τραγούδια, ενώ η Νεφέλη Φασούλη, ερμηνεύτρια ταυτόχρονα νέα και ήδη σημαντική, συμμετέχει εκτοξεύοντας ένα αναπάντεχο λαϊκό μπολερό στον ουρανό της Αθηναϊκής νύχτας.

Διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες

Οδηγός ακρόασης - track list

1. Παρακλαυσίθυρο: Είδος αρχαίο και ελληνικό. Τραγούδι του αποκλεισμένου εραστή μπροστά στην πόρτα της αγαπημένης του. Προσπαθώ να πω αυτό που στο μυαλό μου τραγουδάει ο μπαρμπά Γιαννιός ο Έρωντας οινοβαρής μπροστά στην πόρτα της αγαπημένης και αδιάφορης Μυλωνούς, στο διήγημα “Έρωτας στα χιόνια” του Παπαδιαμάντη. Έρχονται από κοντά οι Κώστας Στεργίου, Διονύσης Μακρής, Χρήστος Βίγγος, Κώστας Νικολόπουλος, Αλέκος Γεωργουλόπουλος και Γιάννης Ταβουλάρης και το πράγμα καταλήγει σε ποστ ροκ γκρεμοτσακίλα. Στο τέλος ο Γιαννιός φεύγει παραπατώντας στο σοκάκι και δεν τον πλακώνει το χιόνι όπως στο διήγημα. Τουλάχιστον όχι απόψε.

Ἐφαντάζετο τὸν ἔρωτα ὡς ἕνα εἶδος γερο−Φερετζέλη, ὅστις νὰ διημερεύῃ πέραν εἰς τὸν ὑψηλόν, πευκόσκιον λόφον, καὶ ν' ἀσχολῆται εἰς τὸ νὰ στήνῃ βρόχια ἐπάνω εἰς τὰ χιόνια, διὰ νὰ συλλάβῃ τὶς ἀθῷες καρδιές, ὡς μισοπαγωμένα κοσσύφια, τὰ ὁποῖα ψάχνουν εἰς μάτην, διὰ ν' ἀνακαλύψουν τελευταίαν τινὰ χαμάδα μείνασαν εἰς τὸν ἐλαιῶνα. Ἐξέλιπον οἱ μικροὶ μακρυλοὶ καρποὶ ἀπὸ τὰς εὐώδεις μυρσίνας εἰς τῆς Μαμοῦς τὸ ρέμα, καὶ τώρα τὰ κοσσυφάκια τὰ λάλα μὲ τὸ ἀμαυρὸν πτέρωμα, οἱ κηρομύται οἱ γλυκεῖς καὶ οἱ κίχλαι αἱ εὔθυμοι πίπτουσι θύματα τῆς θηλιᾶς τοῦ γερο−Φερετζέλη.

Χειμὼν βαρύς, οἰκία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Μοναξία, ἀνία, κόσμος βαρύς, κακός, ἀνάλγητος. Ὑγεία κατεστραμμένη. Σῶμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικὰ λυωμένα. Δὲν ἠμποροῦσε πλέον νὰ ζήσῃ, νὰ αἰσθανθῇ, νὰ χαρῇ. Δὲν ἠμποροῦσε νὰ εὕρῃ παρηγορίαν, νὰ ζεσταθῇ. Ἔπιε διὰ νὰ σταθῇ, ἔπιε διὰ νὰ πατήσῃ, ἔπιε διὰ νὰ γλιστρήσῃ. Δὲν ἐπάτει πλέον ἀσφαλῶς τὸ ἔδαφος.

2. Γαμήλιο: Ένα ζευγάρι προσπαθεί να βρει μια στιγμή ησυχίας εν μέσω του ορυμαγδού του ίδιου τους του γάμου. Ρομαντική κομεντί που αναδεικνύει την τυπολογία των γαμήλιων γλεντιών της γενιάς μας. Στην κομπανία προστίθενται ο Στράτος Σαμιώτης και ένα τρίο χάλκινα, απαραίτητα, για το γλέντι, ενώ στο παλκάκι τραγουδάμε ντουέτο με την “αχ να σε ‘κανα νυφούλα” Νεφέλη Φασούλη.

3. Άσε τις άλλες: Φαντάζομαι τη Νεφέλη να οδηγεί νταλίκα πράσινη με καρό φανελένιο πουκάμισο και να τραγουδάει, ενώ τρώει τα χιλιόμετρα της εθνικής οδού με το κουτάλι. Μια στάση σε ένα βενζινάδικό. Για κάποιο λόγο εκεί υπάρχει και ένα πιάνο με έναν γέρο Κουβανό που τη συνοδεύει. Ένα κονιάκ και δώστου πάλι. “Άσε τις άλλες σε μένα να ‘ρθεις που έχω πολλά υποφέρει…”

4. Άγριος γιος: Μια εν χορώ συναισθηματική εξομολόγηση της ιστορικής θέσης της γενιάς μου με ψυχαναλυτικές φιλοδοξίες. Συνδράμουν οι νεότεροι Σταύρος Ρουμελιώτης και Κοσμάς Λαμπίδης και ο ακόμα νεότερος Σταύρος Τσαντές, και μαζί με τον Κώστα Στεργίου ακουγόμαστε μάλλον πειστικοί.

5 & 6. Πρώτο Φως & Σμαράγδα: Ο παλιός μου φίλος ο Αλέκος Λούντζης, ποιητής καλός, επιστρέφει αναπάντεχα στη ζωή μου, και μου δωρίζει δύο στιχουργικά πορτραίτα ιερόδουλων. Στο μυαλό μου ανάβουν εικόνες από το “Ιστορία έρωτα και αναρχίας” της Βερτμίλερ και μπλέκονται με την Χούκερ από το Μινεάπολις του Τομ Γουέιτς και αυτές που έχω δει στην πλατεία Βάθης και αλλού. Έτσι προκύπτουν δύο τραγούδια αδερφάκια - όπως “δυο ψαράκια σε μια γυάλα” που γράφει ο Λούντζης - που προσπαθούν να προσεγγίσουν την τσακισμένη αθωότητα με ειλικρινή θαυμασμό, βραχνιαμένα πνευστά, καρουζέλ και εκκλησιαστικά όργανα.

7. Κορίτσι του γυμναστηρίου: Υπερηρωική κομμωδία 70’s, πορτραίτο ενός εργαζόμενου κοριτσιού, που προσπαθεί να εκτονώσει την ένταση και την απογοήτευσή της στα όργανα ενός γυμναστηρίου. Εγώ σε cameo ως αργόσχολος θαυμαστής έξω απ’ το τζάμι. Αν κοιτάξω καλύτερα, το κορίτσι μου μοιάζει ανησυχητικά. Στα ειδικά εφέ ο Χρήστος Παραπαγγίδης.

8. Υπομονή: Συνταγή δακρύων αποδεδειγμένα αποτελεσματική σε φρεσκοχωρισμένους νέους. Σαν ένα από τα χαμένα “Γράμματα στην αγαπημένη” των Χικμέτ - Λοΐζου. Μια στιγμή ησυχίας μπροστά σε προβλήτα λιμανιού.

9. Παραγιός: Παράβαση Αττικής κωμωδίας που ζητιανεύει με τσαχπινιά την επιείκεια του ακροατηρίου. Άγγελοι εξ ουρανού η Τώνια Ράλλη και η Νεφέλη Φασούλη.

10. Γαιδούρι: Ένας απ’ τους τρελούς του Σαίξπηρ τραγουδάει στο βασιλιά του το αρχαίο τραγούδι της ματαιότητας. Εκείνος παρακολουθεί σοβαρός και ανέκφραστος. Τα μαλλιά του πλέουν στον ουρανό και χαιδεύουνε τ’ αστέρια. Τα πόδια του έχουν αρχίσει να γίνονται ήδη ένα με το χώμα.

11. Η Άνοιξη που θα ‘ρθει: Η τυχαιότητα και το λάθος είναι οι μόνοι αξιόπιστοι δείκτες ύπαρξης, οι μόνοι οδηγοί στα κακοτράχαλα μονοπάτια του νοήματος. Γιατί μόνο κατά τύχη ή λάθος μπορεί κανείς να βρίσκεται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Και αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει νιώσει έστω και μια μοναδική στιγμή ευτυχίας. Φτάνει να βρίσκεσαι όντως εκεί.

Θ.Σ.

Καλή ακρόαση

Info:

Στίχοι - μουσική: Θέμος Σκανδάμης

Παραγωγή: Κώστας Στεργίου, Θέμος Σκανδάμης

Ενορχήστρωση: Κώστας Στεργίου, Θέμος Σκανδάμης & οι μουσικοί

Ηχοληψία - μίξη: Γιάννης Ταβουλάρης

Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος

Artwork: Σπύρος Αγγελόπουλος