Η Απειλή – Κριτική

Ένα ζευγάρι ζει την τηλεοπτική του ρουτίνα. Αυτή δεν βγαίνει από το σπίτι. Αυτός: δουλειά, σπίτι, σπίτι, δουλειά. Οι γείτονές τους έχουν μετακομίσει εδώ και καιρό. Όλα ανατρέπονται όταν το άδειο διαμέρισμα μεσοτοιχία στο δικό τους θα νοικιαστεί από ένα άλλο ζευγάρι που έχει μωρό.

Το έργο της Άρτεμης Μουστακλίδου βραβεύτηκε με το «Α’ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού έργου για νέους συγγραφείς» από το Υπουργείο Πολιτισμού. Είναι ένα σύντομο αλλά εξαιρετικά έξυπνο έργο για την έννοια του Ξένου υπό το πρίσμα του φόβου του διαφορετικού μέσα από τις ταμπέλες που του έχουν φορεθεί. Μέσα στην τραγικότητα του γίνεται κωμικό και τελικά ελπιδοφόρο, καθώς το ξένο στοιχείο δεν είναι απαραίτητα το αλλοδαπό κομμάτι μιας κοινωνίας αλλά η προσωπική αποξένωση. Είναι ανάγλυφη η αγωνία και ο φόβος, η ταλαιπωρία του αποξενωμένου και αποβλακωμένου από την τηλεόραση ανθρώπου που φοβάται και μόνο στην ιδέα ότι θα διαταραχθεί η ρουτίνα του. 

Ο Γιάννης Λεοντάρης, σκηνοθετεί με αξεπέραστη σεμνότητα και ευφυία μια παράσταση που όσο απλή φαίνεται τόσο σύνθετη είναι στο βάθος της. Οι δύο χαρακτήρες του έργου, αυτοί οι κατακερματισμένοι άνθρωποι που έχουν αποξενωθεί συνολικά και έχουν αποσυνδεθεί από την επαφή τους με τον κόσμο, παίρνουν σάρκα και οστά, γίνονται αναγνωρίσιμοι, μέσα στην παράνοια τους γίνονται έως και συμπαθείς. Δεν είναι εύκολο ένα έργο που περπατά στα χνάρια του παραλόγου, κι όμως ο Λεοντάρης το κάνει να φαίνεται απλό, βατό, επικοινωνήσιμο.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Άσης Δημητρουλοπούλου, προσθέτουν στην πολυεπίπεδη αυτή συνθήκη του έργου, ενώ δημιουργούν σκηνές που σίγουρα οι θεατές θα θυμούνται για πολύ καιρό. Δεν μπορώ να γνωρίζω πως προέκυψαν οι σκηνές μαγειρικής με τα πατατάκια, αν δηλαδή η ηθοποιός αυτοσχεδίασε ή αυτή η συνθήκη της δόθηκε, όμως είναι βέβαιο ότι είναι εκπληκτική και ευφάνταστη. Και οι δύο ηθοποιοί – Αιμιλία Βάλβη και Παναγιώτης Παπαϊωάννου – είναι εξαιρετικοί. Έχουν πολύ δύσκολο ρόλο να βγάλουν εις πέρας, και επιτυγχάνουν αμφότεροι να παραδώσουν μάθημα τεχνικής και ενσυναίσθησης. 

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το σκηνικό με τα σωσίβια, που χρησιμοποιούνται ως ανάχωμα, αλλά και η σημαία ως σκέπασμα κάνουν ένα ευθύβολο πολιτικό σχόλιο σε μια κοινωνία που αν και ενστικτωδώς άνοιξε την αγκαλιά της, απέτυχε να ανοίξει και το μυαλό της. Η «Απειλή» είναι ένα έργο σύγχρονο αλλά και διαχρονικό και η σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη του δίνει την δυνατότητα να συνομιλεί σε πολλαπλά επίπεδα. 

Στοιχεία Παράστασης