Η Εύα και το Μήλο

Κάπου στον άλλο κόσμο, ένας ψηλός αδύνατος με λευκά μαλλιά και ζιβάγκο διαβάζει την Κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας «Τελευταία ώρα». Η εφημερίδα αυτή είναι η μόνη πατριωτική εφημερίδα με δώρο βίους αγίων. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι οι βίοι αγίων δεν είναι σε βιβλία, αλλά λόγω παρουσίας στον άλλο κόσμο, οι άγιοι κάθονται δίπλα σου και σου εξιστορούν τη ζωή τους κι εσύ προσπαθείς διαρκώς να ξεφύγεις, αφού στην πραγματικότητα ήθελες απλώς να στολίσεις τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης και δεν θα τα διάβαζες ποτέ. 

-Μισό, μισό να σου πω και για τότε με τα λιοντάρια και τους Ρωμαίους

-Είναι ανέκδοτο; Νομίζω πρέπει να το έχω ακούσει ξανά

-Όχι βέβαια! Ξεκινάω, που λες, να πάω στη Ρώμη, πρέπει να ήταν το 12 ή 13 μ.Χ. Εν τω μεταξύ είχε στείλει ο άλλος κάτι επιστολές προς Κορινθίους, έγινε μπέρδεμα από το ταχυδρομείο της εποχής, εντάξει φαντάζεσαι τώρα, βρέθηκαν τελικά…

-Άσε με βρε άγιε μου να κοιμηθώ και μου τα λες το πρωί

Επιστροφή με γκρο πλαν στον κύριο που κάποτε ήταν γνωστός με το όνομα Άκης και τα ζεϊμπέκικα που έκαναν να στενάζουν πίστες και γυναίκες. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας έκανε αναφορά στη σύλληψη της Εύας Καϊλή, η οποία έδωσε αρκετούς βαθμούς στη χώρα μας στο διαγωνισμό «Χώρες με Ευρωβουλευτές στη φυλακή», γιατί ένας Λαγός δεν φέρνει την άνοιξη. Προχώρησε στις επόμενες σελίδες να διαβάσει το αναλυτικό ρεπορτάζ, αλλά οι σελίδες ήταν λευκές. Κανείς από την εφημερίδα δεν πίστευε ότι θα μπει κάποιος στον κόπο να διαβάσει και πιο μέσα, αφού οι περισσότεροι κοίταζαν το εξώφυλλο, έλεγαν το απαραίτητο «τς τς τς εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες», κάτι που αποτελούσε το παβλωφικό έναυσμα για αναφορά στη Χούντα και τις ανοιχτές πόρτες που είχαν πουντιάσει τόσο κόσμο. 

Ο Άκης τελείωσε τον διπλό εσπρέσσο του, έκανε νόημα στο παιδί να το γράψει μέχρι να ανέβει προς τα πάνω και ο Κώστας, γιατί αυτός δεν κρατάει ψιλά πάνω του και σηκώθηκε να ξεμουδιάσει. «Είναι δυνατόν; Συλλάβανε την κοπέλα για 600 χιλιάρικα; Και μάλιστα σε σακούλες; Αυτά τα είχαμε κάποτε στην άκρη για να δίνουμε στα παιδιά που έρχονταν να πουν τα κάλαντα. Και σε κουτιά pampers, όχι σακούλες». Κοίταξε γύρω του να δει αν τον έβλεπε κανείς να αγορεύει, δεν είδε κάποιον, αλλά αυτό δεν τον είχε σταματήσει ποτέ. «Και στην τελική από εμάς τα πήρε; Από το Κατάρ τα πήρε, αν τα πήρε δηλαδή η κοπέλα και όλο αυτό δεν είναι μια σκευωρία των δεξιών επειδή είναι γυναίκα και όμορφη. Δεν θα έλειπαν από το Κατάρ 600 χιλιάρικα. Να τα έπαιρνε από εμάς, μάλιστα, να το συζητούσαμε. Πιθανότατα θα την ξαναψήφιζαν, γιατί ο λαός είναι ηλίθιος, αλλά ρε παιδί μου να το συζητούσαμε. Τώρα είναι σαν να τράβηξες μια τρίχα από τα μαλλιά του Μαρσέλο, ποιος θα το καταλάβει; Κι έχεις και τη Βέλγικη αστυνομία αμέσως να τη συλλαμβάνει, που τα είδαν αυτά τα πράγματα; Έτσι κάνουμε ρε παιδιά; Που είναι ο απαραίτητος χρόνος να κάνει κάποιος τις δουλειές του;». 

Κοίταξε προς τα κάτω στη γη που ο ήλιος ανέτειλε σιγά-σιγά αν και είχε ένα περίεργο χρώμα, ανασκουμπώθηκε γιατί έβαλε αέρα, ίσως της αλλαγής, και άναψε ένα πούρο.