Η κα Μαρία

Είμαι χωμένη ως το λαιμό μέσα στο μπουφάν μου. 

6 βαθμοί και ώρα 05:45. Το σώμα μου αρνείται να δεχτεί την θερμοκρασία περιβάλλοντος. «Αυτός ο Μάρτιος με έχει ζορίσει πολύ» σκέφτομαι, όταν σχεδόν με ξυπνά ο θόρυβος της πόρτας από το βανάκι μας. Έχουμε φτάσει στον προορισμό μας. Δρομάκι στενό που μόλις και με τα βίας χωράνε δύο αυτοκίνητα προς αντίθετες κατευθύνσεις, υγρό, γεμάτο βρώμα και σκουπίδια. Γύρω υψώνονται κτίρια ερείπια, έτοιμα να καταρρεύσουν σε έναν δυνατό αέρα και κάνουν την προοπτική προς τον ουρανό να φαντάζει τεράστια. Στον δρόμο δεν υπάρχει ψυχή δεδομένης της ώρας. Δεν αγχωνόμαστε όμως γιατί ξέρουμε καλά πως θα εξελιχθεί η σκηνή μας. 

10 λεπτά. Τόσο θέλουμε κάθε φορά να ξεφορτώσουμε την πραμάτεια μας και να περιμένουμε… Το καθιερωμένο ραντεβού μας είναι περίπου στις 6:00 – 6:15.

Κάθομαι με τα χέρια μου χωμένα στο μπουφάν μου και οσφραίνομαι την μυρωδιά της Αθήνας, αυτή την ώρα. Είναι έντονη, άγρια, μυρίζει κάτι από τα ανάμεικτα υπολείμματα που αφήνει η νύχτα πίσω της. Απλώνουμε τα λίγα φαγητά που έχουμε προετοιμάσει ώσπου με ταράζει ένα χέρι που νιώθω στην πλάτη μου. Εκείνη την ώρα όσο και να νιώθω ασφαλής μαζί με τα παιδιά και με το γεγονός ότι ξημερώνει, είναι πάντα επικίνδυνα. Τα πόδια μου έχουν παγώσει, έχω γειωθεί για τα καλά, ακόμα και το στομάχι μου αντιδρά….γυρίζω απότομα να δω ποιος είναι. Αντικρύζω μια γυναίκα γύρω στην ηλικία μου. Κατεβάζω τα μάτια μου και κρατάει ένα χεράκι. «Είναι αγγελούδι, Θεέ μου»…. Έπνιξα την σκέψη μου και ο λυγμός κατέβηκε με βία…. 

Κάθε Σαββατοκύριακο διαφορετικές ιστορίες, με τα ίδια συναισθήματα. 

«Παρακαλώ?» 

«Γειά, είσαι η Νικόλ;» 

«Μάλιστα, πως μπορώ να φανώ χρήσιμη;»

«Έμαθα για σας από την κα Μαρία και μας είπε να έρθουμε με τον μικρό» 

<< Η κα Μαρία….

Ήταν πριν περίπου 3 χρόνια, όταν ένα πρωί είδα την πιο σουρεαλιστική εικόνα μπροστά μου. Μια μεγάλη σε ηλικία Κυρία, με κατακόκκινα μάγουλα, κάπου σε ένα πεζοδρόμιο του Μεταξουργείου, με παντούφλες, κάλτσες και ρόμπα μάλλινη να κρατά ένα δίσκο με κεντητό σεμεδάκι και φλιτζανάκια με καφέ ελληνικό. Ήθελα να γελάσω αλλά πως θα μπορούσαμε, μας έφτιαξε την διάθεση και «έσπασε» την μαυρίλα και την αμηχανία της στιγμής. Μας έβλεπε από το μπαλκόνι κάθε Σάββατο, να μιλάμε, να γελάμε, να προσπαθούμε έστω, και σκέφτηκε να συνδράμει. Η σύνταξη δεν είχε «μπει» και έτσι μας έφερε καφέ!!!!! 

Σχεδόν κάθε Σάββατο ή/και Κυριακή, έχει δεν έχει, μπορεί δεν μπορεί είναι εκεί μαζί μας… κάθεται στην σπαστή καρέκλα της που την φέρνει η ίδια καθώς πονάνε τα πόδια της, μας φέρνει τα καφεδάκια τα μερακλήδικα, τα λέει με τον Μανώλη και μοιράζει εντολές. Είναι αστείο το πώς ενστερνίζεται τον ρόλο της γιαγιάς που κ’ εμείς της έχουμε αποδώσει.  

«Γιώργο, δεν γίνεται παιδί μου έτσι, θα πέσει η τσαγιέρα» «Νικόλ, ίσιωσε τα πιατάκια έρχονται οι άνθρωποι, άντε»

Πέρασε μια ζωή όχι ρόδινη, αλλά με πολύ ευτυχία όπως μας έχει διηγηθεί. Αγαπούσε παράφορα τον σύζυγό της -έρωτας με την πρώτη ματιά- και η απώλειά του της κοστίζει πολύ ακόμα. Η κα Μαρία ζει με 490 ευρώ σύνταξη, αλλά το σπιτικό της είναι πάντα καθαρό και μοσχοβολάει καθαριότητα. Τα σεμεδάκια τα έχει κεντήσει όλα μόνη της, σαν γνήσια χρυσοχέρα νοικοκυρά με αφράτες καμπύλες. Φτιάχνει πίτες και φέρνει στο συσσίτιο, οι οποίες έχουν μέσα ψήγματα υλικών καθώς δεν περισσεύει τίποτα, και αντί να αναζητά εκείνη την βοήθεια, την προσφέρει δίχως δεύτερη σκέψη. Αυτό είναι ένα στοιχείο της το οποίο με κάνει να αναλογίζομαι το πόσο δεδομένα θεωρούμε πολλά πράγματα στην ζωή μας, ενώ δεν είναι. Τα χρήματα δεν είναι πάντα το μέσον για να βιώνουμε αληθινές στιγμές οι οποίες μας προάγουν ως ανθρώπους. >> 

«Τι κάνει η κα Μαρία? Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο δεν ήρθε, της έβαλα απουσία.» 

« Από όσο ξέρω δεν ένιωθε καλά, μάλλον συναχώθηκε. Να καθίσουμε εκεί?

«Φυσικά, μισό λεπτάκι να φέρω στον μικρό κάτι και να σας συστήσω και με τους υπόλοιπους». Ο μικρός τελικά δεν είναι και τόσο μικρός.. όση ώρα εγώ συνομιλώ με την μαμά του, τον παρατηρώ πως περιεργάζεται το χώρο. Τα μάτια του γυρίζουν γρήγορα αριστερά και δεξιά και εκπνέει δυνατά. Αποκωδικοποιεί και αφουγκράζεται τα πάντα. Πολλές εικόνες. 

«Άμα βοηθήσω και εγώ, τι θα κερδίσω?»

«Χμμ…για να σκεφτώ νεαρέ μου. Τι θα ήθελες?»

«Θέλω 2 πακέτα μπισκότα να έχω για μετά. Μου αρέσουν τα μπισκότα!!! Έλα, έλα πάμε να βοηθήσω?!»

«Πάμε»

«Τα μπισκότα μην ξεχάσεις ε?»

Σιωπή…….Δεν χωράει τίποτα άλλο να πω… η κα Μαρία, μην μπορώντας να πάρει μπισκότα στον μικρό, του μίλησε για εμάς.. και το διαπραγματεύτηκε σαν έτοιμος άντρας και το κέρδισε.

Τι αξίζει στην ζωή μας?

Σίγουρα αξίζει να παλεύουμε και η κα Μαρία μας, έμαθε στον μικρό πως ακόμα και αν χάσεις μια μάχη, έχεις κερδίσει μια ικανότητα!