Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή - Κριτική

Κριτικός δεν είμαι, ούτε θεατρολόγος ή άνθρωπος του θεάτρου, αλλά ως θεατής έχω δει αρκετά έργα. Κάποια από αυτά ήταν μονόλογοι, δύσκολο είδος, όπως κι αυτό που είδα: "Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή" με την Ράνια Σχίζα. 

Σκληρή μάνα, δύσκολη μάνα, ίσως και κακή με τις συμβάσεις που ξέρουμε, ειδικά προς τον Κώστα. Τι ήθελε; Να είναι ελεύθερη, να αγαπηθεί, να έχει μια "φυσιολογική" ζωή. Το πάλεψε και το πάλεψε σκληρά από μικρή ηλικία. Αδικήθηκε από την μάνα της, από τον άντρα της, από τις συνθήκες της ζωής, την ανέχεια, τους εραστές, τα παιδιά της(;). 

Η Ράνια Σχίζα ως Έλλη ήταν συγκλονιστική, έπαιζε με το βλέμμα, τα χέρια, την φωνή και τις εντάσεις της, άλλαζε φωνές προσποιούμενη τα άλλα πρόσωπα της ιστορίας, καθισμένη σε όλο το έργο σε ένα μπαούλο (αυτό που έκρυβε τα μικρά ή μεγάλα μυστικά της), με φωτισμό που άλλαζε για την μετάβαση σε άλλη εποχή ή αφήγηση, με μικρά μουσικά διαλείμματα κι αναπνοές όπου χρειαζόταν. Ένας χείμαρρος αφήγησης, η συγγραφή της Κικής Μαυρίδου ήταν λες κι έβγαινε από την ίδια την πένα του Ταχτσή, τι κι αν ο ίδιος ήταν σε δεύτερη μοίρα στο έργο, ήταν ο κύριος παράγοντας με κάποιον τρόπο.

Η στιγμή που πραγματικά δάκρυσα (κι όχι μόνο εγώ) ήταν η παρακάτω:

"~Έλλη: Ήσουν παιδί εσύ να σε κρατήσω; Ε; Ξεροκέφαλος και ονειροπαρμένος! Αντί να μου παίρνεις τα βάρη μου φόρτωνες κι άλλα! Και μαζέψου! Ρεντίκολο γινόμαστε! Τι νομίζεις ότι είσαι και κανένας σπουδαίος επειδή έγραψες ένα βιβλίο; Σπουδαίοι είναι αυτοί που κάνουν οικογένεια όχι που τραβιούνται με τον έναν και με τον άλλο!

Εκεί άρχιζαν τα δράματα. Εκεί δεν είχε οίκτο. Όπου πονάει εκεί βαράει. Και που πονούσε...;

~Κώστας: Αν δε σ' αρέσω έτσι όπως είμαι κοίτα στον καθρέφτη σου! Το δικό σου αίμα έχω. Ας με κράταγες να με έκανες άντρα. Να μη με πέταγες στη μάνα σου! Σ' αρέσω δε σ' αρέσω, αυτός είμαι. Από τα δικά σου πόδια βγήκα! Το δικό σου γάλα ήπια!

Εσύ με κατέστρεψες, εσύ με παράτησες, εσύ, εσύ, εσύ...

Σαν να άκουγα εμένα... Έτσι κατηγορούσα κι εγώ τη μάνα μου. Εσύ! Εσύ! της φώναζα στα μούτρα!

Και ίσως να φταίνε κι οι άλλοι για το πως γινόμαστε. Μα φταίνε μόνο αυτοί; Όταν μοιράζονται τα χαρτιά έχεις κάτσει ήδη στο τραπέζι. Αν δε σηκωθείς φταίνε οι άλλοι αν τα χάσεις όλα; Κι εγώ δεν σηκωνόμουν μέχρι και την τελευταία δεκάρα..."

Δεν είναι περίεργη η βράβευση της Ράνιας για αυτή την ερμηνεία, η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη λιτή και ουσιαστική. Δείτε το, παίζεται μέχρι τις 13/4 και για 4η χρονιά, όταν η επιτυχία συνδυάζεται με την ουσία.

Info: Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή