Η Μανίνα Ζουμπουλάκη Μαζί στον Αέρα!

Καλοκαίρι του 2007. Στο ρετιρέ της φίλης μου της Ειρήνης στο Φάληρο, πίνουμε ότι υπάρχει στο ψυγείο που πίνεται. Διαβάζουμε Athens Voice. Εκείνη τα ζώδια κι εγώ την αγαπημένη μου στήλη: Ζωντανός στην πόλη. Το κινητό χτυπάει στις 15:00 ακριβώς. Δεν συνωμότησε το σύμπαν, ούτε η τύχη μου ξαφνικά με θυμήθηκε μεσ’ τον καύσωνα. Η Μανίνα Ζουμπουλάκη με ενημέρωσε δια τηλεφώνου ότι έλαβε το χειρόγραφό μου, το διάβασε προσεκτικά και θα ήθελε να τα πούμε από κοντά. Το βρήκε πολύ ενδιαφέρον, έτσι μου είπε. «Σας ευχαριστώ». Το κινητό μου έπεσε απ’ τα χέρια. Μετά από λίγες ημέρες τη συνάντησα στα γραφεία του εκδοτικού οίκου που σήμερα δεν υπάρχει. Cool, αυτή η λέξη μου ήρθε πρώτη μόλις αντίκρισα τη Μανίνα. Πολύ άνετη, πολύ απλή, πολύ ok: όλα στο πολύ. Μου έδωσε το χειρόγραφο διορθωμένο και το βιβλίο της «Πώς να γράψεις». Ένα εγχειρίδιο δημιουργικής γραφής που θα με βοηθούσε στο ξεκίνημά μου και όχι μόνο. Της ζήτησα να μου το υπογράψει. Μου χαμογέλασε. Έτσι ξεκίνησαν όλα…  

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει και γράφει μοναδικά. Όλες οι άλλες απ’ έχουν μίλια μακριά της. Δεν την αγγίζουν καν. Δεν ξεκίνησε χθες. Δεν ξύπνησε ένα πρωί και είπε «σήμερα θα κάτσω να γράψω». Με έχει βοηθήσει πολύ στο παρελθόν αλλά και στο τώρα. Στο πρώτο μου βιβλίο εκείνη έκανε την επιμέλεια με πολλή αγάπη. Αν δεν είχε χτυπήσει εκείνο το καλοκαίρι το κινητό μου μπορεί και να μη γινόμουν συγγραφέας. Είναι ένας άνθρωπος που δεν βλέπει τον νέο συγγραφέα ανταγωνιστικά. Το αντίθετο μάλιστα: αγκαλιάζει τους νέους και τους μεταφέρει τις γνώσεις και τις εμπειρίες της με έναν μαγικό τρόπο.  Τα βιβλία της είναι διαχρονικά: δεν τα διάβασα όταν κυκλοφόρησαν αλλά πολύ αργότερα. Τα μαθήματα δημιουργικής γραφής μαζί της είναι ευχάριστα, είναι σωτήρια, είναι γαμώ. Δεν βαριέμαι. Στο σχολείο και βαριόμουνα και δεν πάταγα το πόδι μου. Κινδύνευα να μείνω από απουσίες. Το «Πώς να γράψεις» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Μου άνοιξε τα μάτια, έμαθα αυτό που είχα στο μυαλό μου να το γράφω με απλούς τρόπους χωρίς να χτυπιέμαι στα πατώματα. Η Μανίνα Ζουμπουλάκη πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος. Εκείνη με έμαθε να μη το βάζω κάτω με τη πρώτη δυσκολία. Να μη τα παρατάω κάθε φορά που τρώω την απόρριψη κατάμουτρα. Την ευχαριστώ γι’ αυτό και για άλλα πολλά…

Γεννήθηκε το 1960, μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10. Σπούδασε στην Αμερική Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή. Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του ’80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Έχει δουλέψει στον Ταχυδρόμο (’82 – ’89), στα Πρόσωπα, στο Κλικ, Diva, Men (’89 – ’93), Nitro, Down Town, Elle, Time out, Pink Woman, Athens Voice, Look, και  Home ως δημοσιογράφος. Έχει μεταφράσει περί τα 30 βιβλία για τις εκδόσεις Κάκτος (μεταξύ των οποίων Πέρα από την Αφρική της Κάρεν Μπλίξεν, και Αρχαία Απογεύματα του Νόρμαν Μέηλερ) και άλλα τόσα « Άρλεκιν ». Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός (Top Fm, ΕΡΑ 4, Κανάλι 15, Κανάλι 5, Μελωδία).  Ζει στην Αθήνα και τον ελεύθερο χρόνο της διδάσκει δημιουργική γραφή. Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.    

Αόρατα κορίτσια της Μανίνας Ζουμπουλάκη

Τα κορίτσια διασχίζουν τις θάλασσες του χρόνου. 

Τα κορίτσια αγωνίζονται, βαδίζουν, ελπίζουν. 

Επιζούν χάρη σε συμπτώσεις, χάρη στη συμπόνια αυτών που δεν τα βλέπουν. 

Παλεύουν για να μην ξεχωρίσουν, να μη σκαλώσει πάνω τους κανένα βλέμμα. 

Κουρνιάζουν μέσα στο πλήθος και γίνονται μητέρες και γιαγιάδες άλλων κοριτσιών. 

Σμαρώ, Ελπίδα, Ζωή. Τρεις γενιές γυναικών αφηγούνται αριστοτεχνικά τις μικρές ιστορίες τους, από την Μικρά Ασία του '22 μέχρι την Ελλάδα του μέλλοντος. Η πρώτη είναι ηθοποιός, η δεύτερη σεναριογράφος, η τρίτη κάμεραγουμαν. Το κοινό τους σημείο είναι ότι κρύβονται πίσω από ανδρικές ταυτότητες για να επιβιώσουν, είτε στον χώρο του θεάματος είτε στην απλή καθημερινότητα... 

Τα κορίτσια είναι αόρατα μέσα στα αόρατα καραβάνια των ξεριζωμένων της Ιστορίας,  είναι όμως ζωντανά στο νέο μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη, που διατρέχει στο ρυθμό τους το δρόμο που οδηγεί από το μακρινό παρελθόν στο αόρατο αύριο.

Το εξώφυλλο της έκδοσης, σε σχεδιασμό του Θάνου Κακολύρη, κοσμεί η φωτογραφία της Μαρίκας Γεωργοπούλου, το γένος Κωνσταντινίδη, γιαγιάς της συγγραφέως.