Η μελωδία της ελληνικής γλώσσας.

Μας είπε «κλείστε το φως». Κανείς δεν σηκώθηκε. Κοιταχτήκαμε. Νομίζαμε τότε ότι μόνο μέσα στο φως μαθαίνεις. Επέμεινε. Ένας από μας σηκώθηκε. Σκοτάδι μετά και ησυχία αμήχανη. «Φανταστείτε» ψιθύρισε «ότι είστε ξαπλωμένοι πάνω στα βότσαλα μιας ακροθαλασσιάς ένα γαλήνιο καλοκαιρινό βράδυ με φεγγάρι. Μόνο εσείς και το νερό που πάει κι έρχεται τεμπέλικα. Είναι τόσο ήσυχα που πρέπει να στήσεις αυτί για να το ακούσεις. Γιατί κάτι σου σιγομουρμουρίζει... Ένα μακρόσυρτο εισπνεόμενο αααααα που γεμίζει τα πνευμόνια με οξυγόνο, όταν τα νερά αποτραβιούνται στο βάθος και ένα λσσσσσς όταν εσύ εκπνέεις κι εκείνο ξανάρχεται να φτάσει τα πόδια σου. Αφού δυο τρεις φορές πήραμε όλοι κουβεντιαστές ανάσες, «να! μας λέει. Αυτό του τραγούδησε εκείνη η υδάτινη μάζα του αρχαίου ανθρώπου κι εκείνος τη βάφτισε άλς»

Έτσι μας μυούσε στη γένεση της ελληνικής γλώσσας εκείνη η δασκάλα-έμπνευση. Από τις δασκάλες που μια ζωή μετά κάνουν βόλτα στο μυαλό σου και βάζουν λέξεις στο στόμα σου. Τι άλς-αλός έπειτα να βγαίνει από κείνον τον θαλάσσιο ήχο, τι άλμη και αλυκή, τι αλατιέρα και τι αλάτωση... κι αυτή η δασκάλα εκεί! Να γίνεται το αλατοπίπερο των σπουδών μου στην αρχαιοελληνική γλώσσα, να νοστιμίζει τα γράμματα!

Το δίτομο έργο της «Πως η Ελληνική γονιμοποίησε τον Ευρωπαϊκό λόγο» που έχω στη βιβλιοθήκη μου έχει αφιέρωσή της και μέχρι σήμερα αποτελεί εξαιρετικό εργαλείο για τη δουλειά μου. Ο Χάρης Λαμπίδης, λαμπρός πνευματικός άνθρωπος και διανοητής,  προλογίζοντάς το αναφέρει εύστοχα, ότι η συγγραφέας μάς αποκαλύπτει μέσα από τις σελίδες του,  πως Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι αδιανόητη και πως ο ελληνισμός υπάρχει για να ισοσταθμίσει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου έφυγε πριν από δύο χρόνια. Άφησε  όμως σπουδαίο έργο. Το συγκεκριμένο δίτομο πόνημά της είναι ένα πεντάγλωσσο λεξικό συγκριτικής γλωσσολογίας, που κάνει λίγο πολύ σαφές πως όταν οι ευρωπαίοι συν-αρμολογούσαν το δικό τους λεκτικό διάγραμμα, οι Έλληνες είχαν ήδη φτάσει σε τρεις γλωσσικές κορυφώσεις (αρχαία, αλεξανδρινή, βυζαντινή) και θεουργούσαν φιλοσοφικά. Ένα έργο που μας δίνει να καταλάβουμε πως η αισθητική επίδραση αυτού του τόπου πάνω στους έλλογους τροφίμους του ήταν καταλυτική ως προς τη διαμόρφωση της γλώσσας τους. Η θαλπωρή του ήλιου, η φωτεινότητα του ουρανού, οι θάλασσες και τα ρυάκια με τις μουσικές τους, οι εναλλαγές στο κλίμα, διαμόρφωσαν μια γλώσσα μελωδική, γεμάτη φωνήεντα, ήπια, εύκαμπτη, ανάλαφρη και ικανή να μιμηθεί παντοειδείς ήχους, εκεί που η αραβική δεν έχει «π», η ρωσική «θ» και η κινεζική «ρ», φθόγγους δηλαδή που οι άνθρωποι που γεννήθηκαν να μιλούν τις αντίστοιχες γλώσσες δυσκολεύονται ακόμα και να προφέρουν.

Η Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου είχε σπουδάσει Μουσική στο Ωδείο Αθηνών. Ελληνική και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και την Ιταλική και Ισπανική γλώσσα. Υπήρξε τακτικό μέλος-Εταίρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας, που εδρεύει στο Μπιλμπάο και εργάστηκε σκληρά για τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας ως μέλος ομίλων ή μέσα από ακαδημίες και σχολές.

Τη γνώρισα ως σπουδάστρια της Σχολής «Ελληνική Αγωγή» το 1995. Ήταν τότε Διευθύντρια Σπουδών και με μια μέθοδο δική της, πρωτοποριακή για τα δεδομένα της εποχής, εν-έπνεε τα αρχαία ελληνικά.

Ήμουν τυχερή!  Ένα ευχαριστώ…ή αλλιώς…

στη δασκάλα μου με αγάπη!

Ελένη Κολοβού