Η μούμια του Χουνταγχαμών

Εκδρομή: Μια από τις ομορφότερες δραστηριότητες του ανθρώπου. Από το σχολείο ακόμα, η εκδρομή με το πούλμαν ήταν κάτι το μαγικό: έχανες μάθημα, δεν είχες διάβασμα για την επόμενη μέρα, προσπαθούσες να καβατζώσεις τη θέση δίπλα στο κορίτσι που σου άρεσε (και για αυτήν ήσουν πιο αόρατος κι από φάντασμα), περνούσες χρόνο με τους φίλους σου, άκουγες αναλόγως τα κέφια του οδηγού από Καρρά μέχρι την κασέτα με τις επιλογές κάποιου συμμαθητή, κάποιος ξερνούσε και γενικά υπήρχε ένα όμορφο κλίμα. Για όμορφη μυρωδιά δεν νομίζω σε ένα πούλμαν με εφήβους, οπότε ας μείνουμε στο κλίμα. Το ίδιο συνέβαινε και αργότερα σε εκδρομές ή ταξίδια, απλώς με διαφορές: το πούλμαν μπορεί να ήταν ΚΤΕΛ, το κορίτσι που σου άρεσε να ήταν γιαγιά που βγάζει τάπερ με σπανακόπιτα, αλουμινόχαρτο με κεφτεδάκια και ιδρωμένο τυρί και απαραιτήτως μπουκαλάκι νερό από την κατάψυξη τυλιγμένο σε χαρτί κουζίνας, αλλά και πολλά άλλα που αποτελούν τα συστατικά μιας εκδρομής.

Σύμφωνα με την ανταπόκριση μεσσηνιακού site ειδήσεων, μαθαίνουμε ότι διοργανώνεται εκδρομή από την Μεσσηνία για την Αγιά Παρασκευή Ρεθύμνου. Μια χαρά μέχρι εδώ, εκδρομή στην Κρήτη με απάκι, ρακές (και χωρίς να χρειάζεται να οδηγήσεις), τοπία, φιλόξενοι άνθρωποι κλπ. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν μαθαίνεις ότι η εκδρομή γίνεται για να παραβρεθούν οι Μεσσήνιοι στην ταφή του Στ. Παττακού. Ναι, κάποιοι άνθρωποι μπήκαν σε πούλμαν για να πάνε στην κηδεία του πραξικοπηματία στρατηγού. Η εκδρομή είναι χορηγία τοπικού επιχειρηματία και φίλου του Παττακού και αυτό που απομένει είναι να μάθουμε λεπτομέρειες για το ταξίδι. 

Φαντάζομαι τη διαδρομή μέχρι την Κρήτη με το κασετόφωνο να παίζει εμβατήρια και χουντικά τραγούδια, (ΜΟΝΟ) ελληνικό καφέ σε (κινέζικο) θερμός, αναστεναγμούς για τον μακαρίτη που έφυγε νωρίς και αδίκως, εξύμνηση των δρόμων που θα κινείται το λεωφορείο και φτιάχτηκαν την επταετία («όχι σε εκείνη την λωρίδα Τάκη, φτιάχτηκε επί Ανδρέα»), αλλά και πλακάτ με μηνύματα τύπου «Αρχηγέ ζεις» με πολυτονική γραφή και γραφική πολυτονία και τα χαρακτηριστικά μεγάλα γράμματα των ηλικιωμένων. Άντε τώρα να τους πείσεις ότι οι φοίνικες που αναγεννούνται από τις στάχτες τους δεν είναι αυτοί που θα δουν στους δρόμους της Κρήτης και δεν χρειάζεται να βάζουν φωτιά στα καημένα τα δεντράκια μπας και αναγεννηθεί ο μεγάλος δικτάτωρ. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μόλις κατέστρεψαν την έννοια της εκδρομής για πολλούς λόγους.

Οι περισσότεροι που δεν είναι σίγουροι αν πιστεύουν στον Θεό ή όχι, το παίζουν λίγο εκ τους ασφαλούς και την περίοδο της Σαρακοστής πολύ βολικά «δεν νηστεύουν, απλώς είναι ευκαιρία να απέχουν από το κρέας για να καθαρίσει ο οργανισμός μιας και υπάρχουν νηστίσιμα προϊόντα». Με τους vegetarians και vegans να αυξάνονται με το ρυθμό αύξησης των κουρείων για χίπστερς, η δικαιολογία αυτή έχει σταματήσει να υπάρχει. Μπορείς να φας χορτοφαγικά όλο τον χρόνο και να μην περιμένεις τις σαράντα αυτές μέρες. Πες ότι θες να είσαι καλυμμένος σε περίπτωση που υπάρχει ο Μεγάλος κι άσε τα υπόλοιπα για αποτοξίνωση. («Μα νήστεψα Θεέ μου, 40 ημέρες! Ε ναι εντάξει, έλεγα ότι είναι για άλλο λόγο, αλλά το αποτέλεσμα δεν μετράει; Περνάω μέσα;». 

Η ανθρωπότητα δεν σταματάει να με εκπλήσσει καθημερινά. Από το ταξίδι ντόπιων νοσταλγών της χούντας, περνάμε στο αιώνιο ταξίδι ενός 13χρονου κοριτσιού από την Ινδία, λόγω νηστείας. Το κοριτσάκι νήστεψε 68 ημέρες και όχι με νηστεία τύπου «εντάξει μωρέ γαρίδες σαγανάκι τρώμε την Μ. Παρασκευή το βράδυ, σιγά την αμαρτία!», αλλά «τρεφόταν» με 2 ποτήρια βραστό νερό την ημέρα. Οι γονείς του κοριτσιού, οπαδοί του Ζαϊνισμού, θεώρησαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί η κερδοφορία της επιχείρησης. Σίγουρα, ειδικά με κομμένο το φαγητό ήδη τα πρώτα χρήματα άρχισαν να μένουν στην επιχείρηση. Είναι γνωστό άλλωστε πόσο πολύ τρώει ένα 13χρονο κορίτσι.

Οι γονείς της δήλωσαν ότι της είπαν να σταματήσει μετά την 51η μέρα, αλλά δεν τους άκουσε. Το κορίτσι έπεσε σε κώμα και εξέπνευσε κατά την μεταφορά της στο νοσοκομείο. Εκατοντάδες άνθρωποι παρακολούθησαν την κηδεία της και την λάτρεψαν ως «ιερό παιδί». Σωστά, αν κάτι πρέπει να χαρακτηρίσουμε σε αυτή την ιστορία, είναι το παιδί ως «ιερό» και όχι τους γονείς ως ηλίθιους. Είναι σαν να βάζεις λουκέτο σε ένα σχολείο κλείνοντας και τα δικά σου παιδιά έξω. Το επόμενο βήμα είναι να βάζουν μέσα παιδιά μόνο αν είναι ελληνάκια. 

-Έξω οι ξένοι!

-Ναι, αλλά αν είναι γερμανάκια; Ή αγγλάκια;

-Ε καλά, όχι όλοι οι ξένοι ρε παιδί μου.

-Ε ποιοι τότε;

-Οι μουσουλμάνοι. Όχι εσύ μικρέ γιε του σεϊχη, μην βγαίνεις έξω. Μιλάμε για τα φτωχά παιδιά μόνο.