Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ

Μία διαφορετική «Ελένη» ,που ομολογουμένως, δεν περίμενα να με ενθουσιάσει και τα κατάφερε. Από μόνος του ο μύθος της Ωραίας Ελένης έχει μία δυναμική γοητεία που ταυτόχρονα σε διχάζει. Αυτό ακριβώς αποτύπωσε η Μαρισία Παπαλεξίου (Ελένη) στην ερμηνεία της. Κατάφερε να είναι ακόμα και δραματική σε σημεία που και το αίσθημα αλλα και η μουσική το απαιτούσαν. Ο σκηνοθέτης φάνηκε ότι περισσότερο απ όλους τους ρόλους, δούλεψε εκείνον της Ελένης, καθώς οι είσοδοι και οι άριές της ήταν σαν διαδοχικές κορυφώσεις του έργου. Φωνητικά, η «Ελένη», μπορεί να θεωρηθεί η κορυφή της παράστασης και η υψομετρική διαφορά επιπέδου με τους άλλους συντελεστές δεν ήταν και μικρή. 

Αν και με περιορισμένο οργανικό σύνολο, οι μουσικοί υπηρέτησαν αξιοπρεπώς το έργο του J. Offenbach. Και έτσι πρέπει να βλέπουμε την πνευματική πράξη της ερμηνείας. Είναι μία υποχρέωση στο έργο και στον δημιουργό, να είμαστε πιστοί και η κάθε σκηνοθετική ανάγνωση να είναι εκ βαθέων. Ό,τι χρειάζεται το έργο σκηνοθετικά, μουσικά και ερμηνευτικά ανοίγουν μπροστά μας σαν μία βεντάλια χρωμάτων. Δε χρειάζεται η υπερβολή στο κωμικό, εφόσον το έργο ήδη έχει κωμικά στοιχεία και ο συνθέτης έχει προνοήσει να τονιστούν και μουσικά. Γενικά στην τέχνη, η προσθήκη «αξεσουάρ» είναι αν όχι ανούσιο, ίσως και ακαλαίσθητο. Δεν πρέπει να φέρνουμε τα αριστουργήματα στα μέτρα μας, αλλά να τεντώνουμε το κορμί μας προς το ύψος τους. 

Πηγαίνοντας προς το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο –το οποίο δεν ήξερα που ήταν και περπατούσα μισή ώρα- διάβαζα στη σελίδα της παραγωγής ότι θα είναι μία «αιρετική και ευφάνταστη παράσταση». Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα μία καλή υπόσχεση. Ήταν όμως πραγματικότητα. Η αιρετικότητα πάντα με έλκει και πόσο μάλλον οι ευφάνταστες πρωτοβουλίες που με ενθουσιάζουν. Αλλά αυτά δεν είναι αρκετά όταν μιλάμε για όπερα. Οφείλω να ομολογήσω ότι διασκέδασα πολύ αλλά περίμενα μία πιο λεπτομερώς δουλεμένη παράσταση γιατί ανεξάρτητα απ το ότι είναι κωμική, δεν παύει να είναι «όπερα».