Η ζωή μας μια γραμμή…?!

Η ζωή μας είναι γεμάτη τελείες …Τελείες οι οποίες ενώνονται -σχεδόν-νομοτελειακά και στο τέλος δίνουν μια τέλεια γραμμή….Αυτές οι γραμμές είναι που δίνουν την «κίνηση» στην ζωή μας.. Μέσα και πάνω από αυτές περνάμε και πατάμε για να δώσουμε καθημερινά το στίγμα μας στο μικρόκοσμο που ζούμε.. Όπως έχει τεκμηριωθεί, πρόκειται για γραμμές τηλεφώνου, γραμμές σιδηροδρομικές, λευκές γραμμές στους δρόμους, πολύχρωμες γραμμές οριζόντων, γραμμές από σύρματα.. Γραμμές ίσιες, γραμμές καμπυλωτές, γραμμές οριζόντιες, κάθετες, μικρές, μεγάλες, κύκλοι, τετράγωνα, πλατείες… όλες αυτές οι γραμμές είναι που αόρατα καθορίζουν το στενό ή ευρύ πλαίσιο των κινήσεων μας… Όλες αυτές οι γραμμές είναι το μέσον εκείνο στο οποίο πατάμε για να προχωρήσουμε, να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας πάντα με την αγωνία να μην «πατήσουμε» στις γραμμές των άλλων αλλά και να «μπούμε» σε αυτές, ως απόλυτα διαστροφικό οξύμωρο σχήμα. 

Οι γραμμές οι δικές μας καθημερινά μπλέκονται μεταξύ τους, και ενώ είμαστε πάνω στην μια, μεταπηδάμε στην άλλη και στην άλλη και για όσες ώρες είμαστε «όρθιοι» υφαίνουμε ένα κουβάρι με ατελείωτες γραμμές, που μόνο ένας «Αλέξανδρος» μπορεί να κόψει…

Τι χρειάζεται όμως για να πατήσουμε παύση πάνω σε μια τέτοια γραμμή και να δούμε γύρω μας? 

Έχετε αλήθεια σταματήσει ποτέ στην άκρη ενός δρόμου για να κοιτάξετε ουσιαστικά τι διαδραματίζεται γύρω σας εκείνη την δεδομένη χρονική στιγμή? Να δείτε την γραμμή του ορίζοντα έστω…

Εγώ πριν πολλά χρόνια το έκανα…και αυτό που είδα με μούδιασε…είχα «ανέβει» στις γραμμές του δικού μου τρένου, όπως επέλεξα να αποκαλώ τα θέλω μου και δεν έβλεπα τίποτε άλλο, παρά μόνο από τις δικές μου «τελείες και γραμμές» και ούτε καν με ένοιαζε εάν εφάπτονται κάπου με άλλες γραμμές… όταν πηγαίνουμε με το γκάζι στα κόκκινα, στο τέλος της γραμμής όλα στενεύουν και δεν βλέπουμε τίποτα άλλο από μια και μόνο τελεία. Με άλλα λόγια, οι γραμμές μας αποσυντίθενται και φτάνουμε να βλέπουμε το ένα και μοναδικό συστατικό τους. Την «Τελεία» ως μονάδα και απλά προσπαθούμε να την κάνουμε να φαίνεται «Τέλεια». Όταν κόβουμε λίγο ταχύτητα θαρρώ όλα είναι διαφορετικά ή τουλάχιστον μπορούμε να δούμε την γραμμή ως το τέλος της… Τριγυρίζοντας στους δρόμους της Αθήνας, η μοναξιά, η δυστυχία, η πείνα, η εξαθλίωση είναι εκεί, η θωράκιση των συναισθημάτων μας ως θησαυρός σε σεντούκι που δεν πρέπει να το βρουν οι πειρατές έχει γίνει η αγωνία μας…το μόνο που χρειάζεται είναι να κόψουμε λίγο ταχύτητα και να μπορέσουμε να «ακούσουμε» τι έχουν να μας πουν όλες αυτές οι γραμμές….