Ημέρες αγάπης (γιατί όχι όλο τον χρόνο;)

Απόγευμα Παρασκευής, μόλις έχω τελειώσει από την δουλειά και βαδίζω βιαστικά προς το σπίτι με ανακούφιση που τελείωσε άλλη μια δύσκολη εβδομάδα.  Από το προσωρινό κιόσκι σοκολατοβιομηχανίας που έχει στηθεί σε κεντρική πλατεία της Αθήνας βγαίνει κοπέλα (σε ηλικία φοιτητική) και στοχευμένα, σχεδόν αστραπιαία, προσφέρει την μεγάλη σοκολάτα που κρατούσε σε ηλικιωμένη άστεγη που καθόταν στο απέναντι παγκάκι με την ευχή για καλές γιορτές... Η γιαγιά ανταπέδωσε όσες ευχές της έρχονταν στο μυαλό και την σταύρωνε για ώρα, ώσπου το κορίτσι χάθηκε στο πλήθος. Χαμογέλασα...

Λίγα τετράγωνα παρακάτω μια καλοντυμένη γυναίκα στην τρίτη ή τέταρτη δεκαετία της ζωής της με σταματάει ευγενικά και μου ζητά αν έχω να της δώσω ένα κέρμα, ότι να ‘ναι, πεινάω μου λέει... προσπαθώ να διακρίνω αν είναι πρεζάκι, δεν ξέρω αν είχε και τόσο σημασία αυτό - απλά δεν θέλω να συνδράμω σε αυτό το δράμα κι εγώ... Την κοιτάω για αρκετά δευτερόλεπτα στα μάτια, ήταν γκριζοπράσινα, γλυκά μάτια, κι ένα πικρόγλυκο χαμόγελο μόλις έσκαγε στα χείλη της, έβγαλα από το πορτοφόλι το μεγαλύτερο κέρμα που είχα και της το έδωσα ... Κοντοστάθηκα για λίγο και την είδα να μπαίνει στον φούρνο και σε λίγο να βγαίνει με μια τυρόπιτα που πρέπει να έφαγε σε τρεις μπουκιές ... χαμογέλασα με ανακούφιση αυτή την φορά.

Δεν ξέρω αν φταίει που πλησιάζει η Ανάσταση και οι ημέρες αγάπης κι ο κόσμος γενικά θέλει να συνδράμει, να κάνει πράξη την αλληλεγγύη και την όποια προσφορά μπορεί να κάνει ο καθένας για αυτόν που έχει ανάγκη, αλλά πραγματικά θα ήθελα να βλέπω τέτοιες σκηνές καθημερινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες κι ανταποδοτικά οφέλη, με μόνο γνώμονα την διάθεση για βοήθεια, με μόνη ανταπόδοση το βλέμμα αγάπης και συναδέλφωσης.