Ημερολόγιο διακοπών στη Σύρο

Πότε μπήκε το καλοκαίρι… πότε τέλειωσε ο Ιούλιος… ξεκίνησε ένας μήνας ακόμα για να πάει κάποιος διακοπές (νταξ, μπορείς να πας και Σεπτέμβρη, αλλά συνήθως ο Έλληνας κρατά τον Αύγουστο για τις διακοπές του)…

Προσωπικά… προτιμώ τον Ιούλιο για εξορμήσεις. Είμαι από τους τυχερούς, που έχω γυρίσει την Ελλάδα μας αρκετές φορές από άκρη σε άκρη. Σύμφωνοι, ορισμένοι προορισμοί είναι ακόμα παρθένοι για μένα, αλλά ευελπιστώ να φτάσει κι εκεί η χάρη μου! Για το καλοκαίρι του 2018, ήθελα κάτι ξεχωριστό. ΚΥΚΛΑΔΕΣ = διαχρονική αξία! Όταν άκουγα Κυκλάδες, φανταζόμουν κυρίως το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, την φουρτάλια της Άνδρου, τα ξενύχτια της Μυκόνου και τις παραλίες της Πάρου. Ψιλοσνόμπαρα τα νησιά της άγονης γραμμής (Δονούσα, Σχοινούσα, Ηρακλειά, Φολέγανδρο, Σίκινο, Κίμωλο, Ανάφη, Κουφονήσια), σκεπτόμενη την ταλαιπωρία του να φτάσω εκεί και το ότι οι ξενοδόχοι-καταστηματάρχες θα έκαναν την παραμονή μου πανάκριβη, λόγω δημοφιλίας και μοναδικότητας. Ίσως μια μέρα αλλάξω γνώμη…

Φέτος λοιπόν, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα του να επισκεφτούμε τη Σύρο. Δε μου πολυγέμιζε το μάτι, αλλά είπα να δοκιμάσω έναν από τους παρθένους προορισμούς, που ανέφερα πιο πάνω. Στο κάτω-κάτω, τι είχα να χάσω; Ετοίμασα βαλίτσες και «οδηγούς πλεύσης», έκλεισα ξενοδοχείο με το παρεάκι μου και ξεκινήσαμε την 1η του Ιούλη για 6 μέρες και 5 νύχτες…

Σε 3 ώρες από Πειραιά, η Σύρος ήταν η πρώτη στάση με Hellenic Seaways. Κατεβήκαμε και με τις βαλίτσες μας να κυλάνε στα ροδάκια τους (εμείς τις πηγαίναμε, όχι μόνες τους!!!) βολτάραμε την κεντρική οδό του λιμανιού προς αναζήτηση του ξενοδοχείου μας. Εγώ το’παιζα ξυπνοπούλι κι έχοντας έναν πρόχειρο χάρτη στα χέρια μου, έστριψα σε ένα στενό, λέγοντας στην παρέα μου ότι φτάσαμε, αλλά… ξενοδοχείο πουθενά. Πιάνω μια καλή κυρία (έτσι μου φάνηκε) να τη ρωτήσω μήπως ήξερε το μέρος διαμονής μας και είπε πως θα μας οδηγούσε εκεί! Την ευχαριστήσαμε και της ζήτησα συγνώμη που τη βγάζαμε από το δρόμο της κι εκείνη μας ξάφνιασε, λέγοντάς μας «εκεί είναι ο δρόμος μου, είμαι η ιδιοκτήτρια!». Απ’όλους τους ανθρώπους της Σύρου το πρώτο άτομο που συναντήσαμε, έμελλε να είναι αυτό που έχει το ξενοδοχείο μας -πόσο τυχαίο; Ήδη είχα αποκομίσει θετικά vibes για το νησί!

Σε λίγα λεπτά φτάσαμε (ήταν το επόμενο στενό, στο οποίο έπρεπε να στρίψω!), τακτοποιηθήκαμε σε δωμάτιο πρώτου ορόφου, που θα χαρακτήριζα άνετο και λουξάτο για τα λεφτά που δώσαμε: μεγάλο κρεβάτι, μπάνιο με καμπίνα στο ντουζ, ψυγειάκι, A/C, φλατ μεγάλη τιβι, ντουλάπες-συρτάρια, απλώστρα. Μάθαμε πως το πρωινό σερβίρεται 7:30-10:00πμ και κοστίζει extra. Μετά το «άνοιξε-κλείσε» των βαλιτσών, φορέσαμε μαγιό και παίρνοντας τα απαραίτητα, πήγαμε στη στάση των ΚΤΕΛ για να μάθουμε δρομολόγια παραλίας. Αμέσως μετά, επιλέξαμε ως πρώτη στάση τον Γαλησσά.

Σημείωση: τα δρομολόγια ήταν απόλυτα ακριβή και ποτέ δεν καθυστέρησαν, κάτι που δε συμβαίνει στην Αθήνα.

Από φωτογραφίες που είχαμε δει στο διαδίκτυο και διάφορες πληροφορίες που μαζέψαμε, είχαμε αποφασίσει να μείνουμε στην Ερμούπολη και με τα ΚΤΕΛ (δεν οδηγεί κανείς μας) να πηγαίνουμε κάθε μέρα και σε άλλη παραλία. Η πρώτη εντύπωση για τον Γαλησσά θετική. Άμμος, οργανωμένη παραλία με ντουζιέρα, ομπρέλες και ξαπλώστρες. Πρώτο μπάνιο και για τους δύο κι εγώ πασαλείφτηκα με γαλακτώματα 30 βαθμών, ενώ εκείνος είπε πως δε χρειάζεται. Καθίσαμε λίγο στην παραλία με καφεδάκια και φρουτάκια -άλλωστε η ώρα ήταν ήδη αργούτσικα όταν ξεκινούσαμε (το πλοίο μας άφησε στις 11:00πμ κι από το ξενοδοχείο φύγαμε στις 12:15 για να φτάσουμε Γαλησσά στη 13:00). Επιστροφή με ΚΤΕΛ για σιέστα στο δωμάτιό μας και αργότερα, ακολούθησε η διαδικασία εξόδου (μπάνιο, ντύσιμο-γινόμαστε όμορφοι!) και βγήκαμε Κυριακόβραδο στην πρωτεύουσα.

Στις λίγες πρώτες ματιές που έριξα στην Ερμούπολη, με κέρδισε βαθιά και ανεπιστρεπτί! Δεν είδα ούτε ένα σκουπιδάκι στους δρόμους και με εντυπωσίασε η ευγένεια των κατοίκων (σε άλλα νησιά -π.χ. Ιόνιο- σε κοιτάνε «κάπως» και σου μιλάνε «κάπως»). Όσα και να γράψω για τις μέρες που ακολούθησαν, πάλι λίγα θα πω για τη μεσαιωνική ομορφιά του τοπίου, τα νεοκλασικά-φροντισμένα κτίρια, την ιστορία του νησιού, τα εκκλησάκια με τους σεβάσμιους γέροντες (καμία σχέση με τους Αθηναίους κληρικούς), το φαγητό, το κλίμα, τον καθαρό αέρα! Η ρυμοτομία της πόλης είναι τέτοια, που δε χάνεσαι (όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην κεντρική λεωφόρο του λιμανιού) και την κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα Κυκλαδονήσια. Ναι, έχει καλντερίμια όπως η Μύκονος κι η Πάρος, αλλά αυτά είναι από μάρμαρο και δεν έχει σοκάκια-λαβύρινθους. Ως άτομο που ζω σε μια Αθήνα γεμάτη άγχος, κορναρίσματα, βρισιές κι έλλειψη σεβασμού, το να μείνω 6 μέρες στην Ερμούπολη της Σύρου μου φάνηκε παράδεισος! Ακούγαμε ήχους μόνο από τζιτζίκια και πουλάκια που κελαηδούσαν. Ούτε ένα κορνάρισμα! Ούτε ένας καυγάς! Εντυπωσιάστηκα επίσης, όταν ΚΑΘΕ φορά που στεκόμασταν σε πεζοδρόμιο για να περάσουμε απέναντι, είτε είχε φανάρι είτε όχι, τα οχήματα σταματούσαν να περάσουμε, κάτι που φυσικά στην Αθήνα δεν παρατηρώ!

Το πρώτο μας βράδυ λοιπόν δοκιμάσαμε το ντόπιο τυρί «Σαν Μιχάλη» (που σαν γραβιέρα ήταν, σαν κασέρι, θα σας γελάσω). Εμένα δε μου πολυάρεσε, αλλά γενικά καλό είναι να δοκιμάζουμε τα τοπικά εδέσματα όπου κι αν πηγαίνουμε. Το φαγητό μας σε ταβερνάκι, με θέα το λιμάνι, ήταν νόστιμο και χορταστικό (υπήρχε κάππαρη στη σαλάτα -επίσης τοπικής παραγωγής). Αμέσως μετά, περπατήσαμε στα σοκάκια, είδαμε την πλατεία Μιαούλη -όπου δεσπόζει το Δημαρχείο της Ερμούπολης, ένα υπέροχο μέγαρο!- και εξοικειωθήκαμε κάπως με το μέρος, σταμπάραμε μαγαζιά και από πού θα παίρναμε τα αναμνηστικά μας και βγάλαμε νυχτερινές φωτογραφίες. Ήμασταν όρθιοι τόσες ώρες, οπότε σύντομα επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας για ξεκούραση.

Για να μην μακρυγορώ, το ίδιο μοτίβο συνεχίστηκε και τις υπόλοιπες μέρες. Είδαμε τις εξίσου οργανωμένες παραλίες Αγκαθωπές Ποσειδωνίας, Αζόλιμνο, Μέγα Γυαλό, Βάρη και Κίνι, πάντα με ΚΤΕΛ και πάντα με αμμουδιά. Να σημειώσω εδώ πως καμιά δεν είχε τσούχτρες ή γυαλιστερές, ούτε σκουπίδια! Μας εκνεύρισαν αφάνταστα γυναίκες με «υπερ-πλούσια τα ελέη» να πηγαινοέρχονται, απλά και μόνο για να τις δουν. Μικρή συμβουλή: «κοπελιά, αν δεν έχεις το κατάλληλο (όπου κατάλληλο = γυμνασμένο, αδύνατο, ψηλό, λυγερό) κορμί για να το δείχνεις, PLEASE, DON’T! Οι λουόμενοι θα σε ευγνωμονούν». Τα κατά τόπους ταβερνάκια αλλά και οι τρατορίες στην πρωτεύουσα και παραλιακά είχαν την τιμητική τους κι όπου μπορούσαμε (όσο ήμασταν έξω), παρακολουθούσαμε και τους αγώνες μουντιάλ. Παίζει να βάλαμε 3-4 κιλά, τα οποία είχαμε χάσει προ διακοπών!!! Περιττό να αναφέρω πως η παρέα μου κάηκε τελικά στον ήλιο από την πρώτη μέρα, επομένως έτρεχα να βρω φαρμακείο για αλόη! (γκρρ, να μας ακούτε καμιά φορά, έχουμε δίκιο!).

Εντύπωση μας έκαναν κάποια graffiti στους τοίχους, πολύ καλά σχεδιασμένα (πρόσωπα σαν πίνακες). Ένα από αυτά απεικόνιζε τον θρυλικό Συριανό συνθέτη Μάρκο Βαμβακάρη, για τον οποίο υπάρχει μουσείο στην Άνω Σύρο (όπου πραγματικά ήρθαμε αντιμέτωποι με κυκλαδίτικα σοκάκια, γεμάτα σκαλιά -ανεβήκαμε για να κατέβουμε!). Εκτός από το υπέροχο καμπαναριό και δυο-τρεις καφετέριες με θέα, η Άνω Σύρος είναι γεμάτη από σπιτάκια, το ένα κολλητά στο άλλο (σίγουρα οι κάτοικοι θα ένιωθαν άσχημα να περπατά ο κάθε τουρίστας έξω από την πόρτα τους!).

Στην πίσω πλευρά της Ερμούπολης, την περιοχή Βαπόρια, ξαποστάσαμε σε beach bar, το πιο κυριλάτο μαγαζί της περιοχής (ναι, θέλαμε μεγαλεία, τρομάρα μας!), πίνοντας σφηνάκια καρπούζι, τα οποία μας «ψιλοβάρεσαν». Εκείνο το βράδυ πήραμε τον δρόμο της επιστροφής περπατώντας και μας έβγαλε στο θέατρο Απόλλων κι από κει, ξανά στην πλατεία Μιαούλη. Ο χώρος στην πλατεία ετοιμαζόταν σιγά-σιγά για να φιλοξενήσει το τρίτο ετήσιο «LG AegeanBall Festival», πρεσβευτής του οποίου είναι ο μπασκετμπολίστας Γιώργος Πρίντεζης, σε συνεργασία με τη Δημοτική Αρχή. Το event ξεκινούσε την ημέρα αναχώρησής μας και θα διαρκούσε 3 μέρες. Πάντως, θα’χουμε να λέμε πως ήρθαμε φάτσα-κάρτα με τον Συριανό αθλητή Πρίντεζη, τη δεύτερη μόλις μέρα των διακοπών μας. Η παρέα μου είχε μεγάλη χαρά, καθότι Ολυμπιακάκιας…

Η μέρα αναχώρησής μας (Παρασκευή 6 Ιούλη) έφτασε. Φεύγαμε το βράδυ με Hellenic Seaways και προτού ξεκινήσουμε για το τελευταίο μας μπάνιο, φτιάξαμε βαλίτσες, τις οποίες κράτησε ο ξενοδόχος μας, εφόσον αδειάσαμε το δωμάτιο. Πήραμε ρούχα, για να αλλάξουμε μετά τη θάλασσα, ψωνίσαμε τα δώρα και τα γλυκά μας κεράσματα από τον ξακουστό Λειβαδάρα (λουκούμια και χαλβαδόπιτες) και κανελλάδα (από το ζαχαροπλαστείο της Αγνής).

Στο διά ταύτα, η Σύρος είναι ένας προορισμός, που συνδυάζει τα πάντα. Είναι ασφαλής (κυρίως αν έχεις παιδιά), είναι κοσμοπολίτικος, είναι και παραδοσιακός. Έχει άμμο, έχει βράχια με αχινούς, καθαρή θάλασσα, ποιοτικό φαγητό, ιστορικά μνημεία (καλά, δεν ήμαστε και των μουσείων για να μεταφέρουμε εικόνες), καλές τιμές (εεε κι εσύ, μην πας στα ακριβά beach bars που χρεώνουν την ξαπλώστρα τετραπλή!) και κυρίως, ανθρώπους ευγενικούς που θα σου δώσουν οδηγίες και συμβουλές με χαρά κι όχι βαρυγκομώντας. Ξαναπάω σίγουρα του χρόνου το καλοκαίρι! Έρχεστε;