Υπάρχει τελικώς ελπίδα

Έχουμε λοιπόν μέσα στην εταιρεία, επειδή είμεθα πολύ green και τα σχετικά, κάδους ανακύκλωσης διάσπαρτους ολούθε και πάμε όλοι εμείς οι διαφημισταί και ρίχνουμε τα ανακυκλώσιμα, από χαρτιά μέχρι συσκευασίες και είμεθα πολύ cool. Μετά έρχεται αυτή η έρμη η receptionist και της φεύγει η μέση να τους πηγαίνει έξω να τους αδειάζει στους κάδους ανακύκλωσης του δήμου – και ζει ένα δράμα. 

Σήμερα λοιπόν, τέλειωσα το σακουλάκι με τα καρύδια όπου τρώγω κάθε μέρα από 5 για καλά λιπαρά και Ω3 και το κάθε τί, και πήγα περιχαρής στον κάδο ανακύκλωσης να το πετάξω. Εδώ να κάνω μια σημείωση ότι τα καρύδια έχουν ακριβύνει πάρα πολύ και έχει 4€ το σακουλάκι – πράγμα απαράδεκτο για τα Ω3 που πρέπει να προσλαμβάνω – στα πλαίσια μίας ισορροπημένης διατροφής πάντα. Τι έλεγα; Α ναι, πάω που λες να πετάξω το σακουλάκι στον κάδο ανακύκλωσης και βρίσκω μέσα μπουκάλι από νερό. Μέχρι εδώ καλά. Το ότι το μπουκάλι ήταν σχεδόν γεμάτο νερό δεν το λες και ευρεσιτεχνία. Ποιο αστροπελέκι πήγε και το πέταξε γεμάτο, δεν μπορώ καν να το διανοηθώ διότι υποτίθεται ότι είμεθα άνθρωποι μορφωμένοι και τα σχετικά. Βέβαια πριν κάνα μήνα είχα δει τάπερ με φαγητό μέσα και φλούδια από αχλάδι και διάφορα γενικώς, οπότε, αντιλαμβάνεσαι ότι ακόμα και σ έναν χώρο με μορφωμένους, τρέντι, σικ και νέους ανθρώπους – ελπίδα δεν υπάρχει.

Όπως δεν υπάρχει ελπίδα στη σχέση μου με το αρωματικό στην τουαλέτα. Κάποιος λοιπόν, κάποτε, σκέφτηκε ότι θα είναι πολύ πρακτικό να μην χρειαστεί να χαλάς το μανικιούρ και να πατάς το κομβίον ψεκασμού κι έτσι προχώρησε σε αυτοματισμό θαυμάσιο. Έβαλε χρονοδιακόπτη στο ψεκαστήρι για να κάνει τη δουλειά μόνο του ανά τακτά διαστήματα και όλα καλά και αγγελικά πλασμένα στο βασίλειο της τουαλέτας. Έλα όμως που δεν σκέφτηκε να βάλει κι έναν ανιχνευτή κίνησης ώστε να μην ψεκάζει το μηχάνημα όταν κάποια αθώα ύπαρξη πλένει τα μούτρα ή τα χέρια ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, παράλειψις μεγίστη κατά τη γνώμη μου – διότι βλέπεις, όποτε σκύβω να πλυθώ στο νιπτήρα, τότε θυμάται το αρωματικό να αρωματίσει το χώρο με θεσπέσιο άρωμα φρεσκάδας ωκεανού, με αποτέλεσμα να μου ψεκάζει συνήθως τα μούτρα και εκτός της προσωρινής τύφλωσης και της ζαλάδας, είναι ένα διακριτικό άρωμα που δεν θυμίζει σε τίποτα ωκεανό βλέπεις – εκτός αν εκείνος ήταν φτιαγμένος από μεθάνιο και γιούλια – το οποίο καλύπτει όλες τις μυρωδιές μου, είτε τις φυσικές ή τις τεχνητές που έχω σκάσει 50€ και άνω για να τις αποκτήσω, και δεν είναι καιροί για περιττά έξοδα.

Ανάμεσα λοιπόν στην ανάγνωση που ρίχνω στο 4ο μνημόνιο να δω μπας και υπάρχει τελικώς ελπίδα θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι παγκοσμίως δεν υπάρχει, μιας και ενώ ο κόσμος καίγεται, στην κυριολεξία, εμείς χτενιζόμεθα και ασχολούμαστε με το γεγονός ότι η Μελάνια έσπρωξε το χέρι του Πλανητάρχη (δις) τώρα που κάμουνε τουρνέ και ότι το μυστικό της Τζούλια της Ρόμπερτς η οποία ανακηρύχθηκε και πάλι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο είναι ότι βγαίνει έξω ατημέλητη φορώντας μουσταρδί μπλούζα σεταρισμένη με το σανδάλι. Εγώ το καταλαβαίνω αυτό μιας και πήρα μια μουσταρδί βερμούδα και δίσταζα να τη φορέσω αλλά τώρα που είδα τη Τζούλια με τα μουσταρδί που ενώ είναι αντικειμενικά χάλια βγήκε η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, αναθάρρησα και θα τη φορέσω το συντομότερο – βρε μήπως τελικά υπάρχει ελπίδα;