Ήταν Πανσέληνος προχτές;

Έχει που λες κατασκηνώσει μέσα στ' αμάξι μου μια αράχνη. Κάθε πρωί που μπαίνω μέσα με το μάτι μισόκλειστο απ τη νύστα και την άρνηση να αφήσω το σπιτάκι το ζεστό - πλέον ναι είναι ζεστό κι επίτρεψέ μου να κάμω γκρίζα διαφήμιση - πήρα βλέπεις Κεροζάν και ζεστάθηκε το κοκαλάκι μου επιτέλους, (παρακαλώ να ενημερωθούν οι γιαπωνέζοι κατασκευασταί πάραυτα μπας και ρίξουν κάνα φραγκάκι στο μπλογκ το έρμο το ξεχασμένο απ το Θεό και από μένα!), βλέπω στο παρμπρίζ (που σήμερα φερ' ειπείν ήτο παγωμένο κι έλεγε το θερμόμετρο άις αλέρτ και 2° C, και δεν είχα νερό να το καθαρίσω κι έζησα ένα δράμα), ιστό αράχνης. Μια αράχνη που λες, κάθε βράδυ κάθεται στο ταμπλό κου και πλέκει τον ιστό της. Κάθε πρωί εγώ τον καθαρίζω.

Και καθαρίζοντάς τον ξανά για να τον ξαναβρώ αύριο τον ίδιο πάλι, αναρωτήθηκα τι τρώει αυτή η έρμη η αράχνη μέσα στο αυτοκίνητό μου. Βλέπεις, μέχρι προ διμήνου, θα έβρισκε πολλά να φάει - από τρίμματα τυρόπιτας και σουσάμια, μέχρι και να φουμάρει εκλεκτό καπνό. Προ διμήνου όμως αποφάσισα να το καθαρίσω, όχι με τα ίδια μου τα χέρια μιας και όταν το είχα πρωτοπάρει, προ δεκατριετίας, το χα πλύνει εγώ κι επειδή είχε κουτσουλιές και το ‘τριψα με την άγρια πλευρά του σπόγγου κατέστρεψα το χρώμα στην οροφή - οπότε και το αποφεύγω πλέον, και αφού ο μάστορας το κανε λαμπίκο αποφάσισα να μην ξαναφάω ούτε να ξανακαπνίσω (Νόμπελ παρακαλώ στον εφευρέτη του ηλεκτρονικού τσιγάρου) μέσα στο λαμπερό πλέον αυτοκίνητο, οπότε αν εξαιρέσεις λίγη σκόνη δεν υπάρχει τίποτα βρώσιμο ή απολαυστικό εκεί μέσα.

Υπάρχουν βέβαια μικρά απολαυστικά γεγονότα στην καθημερινότητά μας.

Φερ’ ειπείν το γκλάμουρ ζει και βασιλεύει στην Ψωροκώσταινα και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο ίνσταγκραμ της Κόρης Του Μηλιού - η οποία σαν μια φρέσκια και ανανεωμένη Κόρη Του Μιστράλ, αγλαΐζει το φιλοθεάμον κοινό, έχοντας βάλει ένα 500ευρω μέσα στο φακελάκι του λογαριασμού γνωστού κλαμπ, που εγώ δεν το 'ξερα αλλά τώρα το έμαθα και πολύ θέλω να πάω γιατί το όνομα και το στιλ ταιριάζουν απόλυτα με την ιδιοσυγκρασία μου.

Βέβαια, όλο αυτό αποδίδεται σε τρολ, αλλά ποιος ενδιαφέρεται; Η ειδησούλα να βγει και να χουμε κάποιον να βρίζουμε, ne ce est pas?

Μπορούμε βέβαια να βρίσουμε τον Αύγουστο Κορτώ, ο οποίος χτες αν δεν κάνω λάθος είχε το θράσος όχι μόνο να υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφό του, αλλά και να το δημοσιεύσει στο Facebook, δοκιμάζοντας έτσι τα χρηστά ήθη της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί, Αύγουστε καλέ μου φίλε, το Πανηλίθιο δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνεις στο κρεβάτι σου - αν το κρατάς κρυφό. Αν τολμήσεις να δημοσιοποιήσεις την αγάπη σου - ε, μαύρο φίδι που σ έφαγε - και δικαίως. Βλέπεις, μόνον η Σίτσα έχει δικαίωμα να βάλει φωτογραφίες απ το γάμο της, όχι μια και δυο, αλλά πεντακόσιες γιατί η Σίτσα έκαμε γάμο ευλογημένο, δεν έτρεχε στα δημαρχεία, εξώλης και προώλης, άντε από κει! 

Γι αυτό λοιπόν, ενοχλημένος και ίσως αηδιασμένος εμφανίστηκε το πρωί ο αξούριστος μαϊντανός που έχει η βαμπ-Λαμπίρη στο πάνελ της, από τη χθεσινή δημοσίευση του Αυγούστου Κορτώ περί του συμφώνου συμβίωσης που έκανε με τον επί 10ετίας σύντροφό του. Θίχτηκε βλέπεις ο ανδρισμός του. Η βαμπ-Λαμπίρη, τα λίγα δευτερόλεπτα που παρακολούθησα δεν πήρε θέση. Ίσως πήρε αργότερα, δεν μπορώ να ξέρω. Μετά από αυτό ασχολήθηκαν όλοι μαζί με το βρακί της Καινούριου - εκεί, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είδα κανέναν να αηδιάζει!

Αύγουστε, δεν σε ξέρω και ούτε καν σε παρακολουθώ. Δεν είμαστε φίλοι, ούτε καν γνωστοί. Να ζήσετε όμως ευτυχισμένοι, αγαπημένοι και υγιείς. Αυτό έχω εγώ να πω, εγώ που χαμογελώ στην αγάπη σε κάθε της έκφανση.