Je ne suis pas Charlie

Φιλενάδα, φιλενάδα, τι βλέπουν οι οφθαλμοί μου οι υπέροχοι, ξέρεις, αυτοί η οφθαλμοί οι καστανοί με πράσινες κηλίδες τόσο μικρές, τόσο ραφινάτες που δεν φαίνονται στο ανθρώπινο μάτι, αυτοί που ενώ τους θεωρούσα προδοσία γιατί μια ζωή ήθελα να βάλω γυαλιά και δεν μου έδωκαν την παραμικρή αφορμή, αλλά που θα πάει, τώρα που το ξεπέρασα θα πάθω πρεσβυωπία οσονούπω και ασκαρδαμυκτί και θα γκρινιάζω, αλλά τι να κάνεις φιλενάδα, ου γαρ έρχεται μόνον και όλα τα συναφή - τι έλεγα; Α, ναι!

Είδαν που λες τα μάτια μου, αμέσως μετά το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα στη Γαλλία, όπου 10 αν δεν κάνω λάθος άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τα βόλια 2 φανατικών ηλιθίων (αυτό ίσως σου κάνει σε πλεονασμό, άστο όμως αν δεν σε πειράζει, και φανατικών και ηλιθίων), είδα τις αντιδράσεις του πολιτισμένου κόσμου οι οποίες είναι πολυποίκιλες.

Κατ αρχάς να σου ξεκαθαρίσω ότι το περιοδικό αυτό δεν το γνώριζα και ότι μετά τον ορυμαγδό που επακολούθησε είδα αρκετές δημοσιεύσεις του - τις οποίες δεν θα τις πεις ούτε εύκολες ούτε εύπεπτες. Καθόλου. Απεναντίας, οι δημοσιεύσεις του περιοδικού είναι ένα Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Ο χαστούκι στα κατεστημένα, θρησκευτικά, θεολογικά, πολιτικά κ.ο.κ. Είναι μια σάτιρα τόσο βίαιη και βαθιά που δεν αφήνει περιθώρια για λάθος. Οι σκιτσογράφοι και οι δημοσιογράφοι του Charlie δεν παίζουν. Βομβαρδίζουν ότι θεωρούν πως χρειάζεται βομβαρδισμό με ένα δυνατό μέσο. Τη σάτιρα. το χιούμορ, αλλά όχι το χιουμοράκι που κάνω εγώ που πάντα εμπεριέχει μεγάλες δόσεις ευγένειας, αλλά το χιούμορ που ξεγυμνώνει και χτυπά ακριβώς εκεί που πονά. Στην πληγή. Στην αδυναμία. Και για να σου ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής τη θέση μου, ναι, εγώ δεν μπορώ να το κάνω γιατί απλά δεν δύναμαι να το διαχειριστώ, θαυμάζω όμως αυτόν που έχει τα αρχίδια να το κάνει, έτσι, βάναυσα, έτσι, βίαια, έτσι απλά και με κανένα φόβο για αντίποινα.

Σαφώς και κάποιες εικόνες με σόκαραν, αλλά με σόκαραν ευχάριστα, τύπου, δεν τολμώ να το δημοσιεύσω, δεν τολμώ να το αναπαραγάγω, τολμώ όμως να το θαυμάσω. Οπότε φιλενάδα, εγώ δεν είμαι Charlie. Ούτε εσύ και λυπάμαι. Οι Charlie, οι πραγματικοί Charlie είναι Charlie. Δεν θα τολμούσα ποτέ να είμαι Charlie, το μόνο που θα τολμήσω να είμαι, είναι θαυμαστής του Charlie, ακόμα κι αν υπάρξουν δημοσιεύσεις που ενοχλούν κάποιο από τα πιστεύω μου, ίσως κάποιο υπόλειμμα, κάτι που νόμιζα ότι πέταξα στην πορεία την ωρίμανσης μου, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα.

Και ξαφνικά φιλενάδα, όλοι γινήκανε Charlie χωρίς να έχουν ιδέα για ποιο πράγμα μιλούν. Ξαφνικά όλοι γινήκανε Charlie γιατί αφ' ενός σοκαρίστηκαν από την άνανδρη επίθεση και αφ ετέρου - μην το συζητάς - είναι του συρμού. Τι πολιτικοί, τι καλλιτέχναι, τι δημοσιογράφοι, τι λαμόγια, όλοι σου λέω. Μόνο εγώ δεν έγινα, δεν ένοιωσα Charlie. Συμπόνεσα, δάκρυσα, σιχτίρισα αλλά Charlie δεν έγινα. Και δεν έγινα γιατί δεν το 'χω βρε συ.

Και βγαίνουν που λες διάφοροι, από τον πρωθυπουργό μας μέχρι την κυρά Σίτσα που έχει την ΕΒΓΑ της γειτονιάς κι αίφνης είναι Charlie. Τα ύστερα του κόσμου. Κι έρχεται και η μεγάλη δημοσιογραφάρα της Άθενς Βόις, η κα Παναγοπούλου, μια έκτακτη κοπελίτσα, νοστιμότατη και φιλοκυβερνητικιά μέχρι τα μπούνια (ΠΑΣΟΚτζού είναι αυτή, να μου το θυμηθείς) να κουνήσει το δάχτυλο σε "άρθρο" της για το ποιοι δικαιούνται να είναι Charlie. Και αν το διαβάσεις θα καταλάβεις. Δικαιούται εκείνη και η παλιοπαρέα της, εσύ φιλενάδα δεν δικαιούσαι, ο κος Σαμαράς, ο κος Βενιζέλος και άλλοι ωσαύτως δικαιούνται να είναι Charlie αλλά όχι εγώ. Εγώ δεν ήθελα έτσι κι αλλιώς. Ο Ολάντ ήθελε. Η Μέρκελ επίσης, ακόμα και ο Νεντανιάχου, άχου τό μου άχου. Αλλά όχι εσύ. Εσύ δεν δικαιούσαι. Το είπε η κοπέλα ξεκάθαρα. Τσιμουδιά και δεν είσαι εδώ δια να ομιλείς. Δεν είσαι Charlie. Άκου εκεί!