#Je suis Manolis Karelis

Δεύτερη καραντίνα, ξανά τα χαρτάκια, τα sms, τα διαγγέλματα, η απαγόρευση μετακίνησης, και ο φόβος, η ανησυχία, ο θυμός... τι να κάνεις; Ευτυχώς υπάρχει δουλειά και μετά: διαβάζω βιβλία, καθαρίζω το σπίτι, μαγειρεύω και τρώω (... και δεν ψεύδομαι), πάω για τρέξιμο, κάνω μεταποιήσεις σε έπιπλα, ρούχα, κολλάω ότι είχε σπάσει και το είχα αφήσει στην άκρη μέχρι να το επισκευάσω και φυσικά στενάζει το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα. Η λίστα με τις ταινίες που δεν έχω δει έχει εκμηδενιστεί, οι κύκλοι των σειρών τελειώνουν σε χρόνο μηδέν, και τίποτα από όλα αυτά δεν με κάνει να νοιώθω καλύτερα... 

Και τότε, εκεί που η διάθεση μου έχει πέσει τ' ανάσκελα και κοιτάω το ταβάνι γιατί κάθετι που κάνω είναι μια διεκπεραίωση και δεν έχω έμπνευση για τίποτα ... έρχεται ο Μανώλης, ένας συμπαθέστατος έγκλειστος, ένεκα οι συνθήκες, και μιλάει την γλώσσα μου, εκφράζει όλα εκείνα που σκέφτομαι και φοβάμαι ότι θα με πνίξουν μέσα στην ανάγκη να περάσει κι αυτή η μέρα. “Το Νόμπελ του Μανώλη Καρέλη”, είναι μια σειρά μικρού μήκους επεισοδίων από τις Life After Death (LaD) Theatre Company και ORKI, εν εξελίξει, καθώς ήδη βρίσκονται στον αέρα τα πρώτα έξι και αναμένουμε με αγωνία το έβδομο. Η ιστορία, απλή και επίκαιρη: ο  Μανώλης Καρέλης (Στέφανος Κοσμίδης), μένει στο σπίτι, και το παλεύει με όλα τα μέσα! Μιλάει συστηματικά στην υπηρεσία  covid19 support με την ψυχολόγο Β-122 Χριστίνα Σαμπανίκου), ενίοτε και με τον προϊστάμενο της (Σωτήρης Δούβρης), με τον κολλητό του τον Πρόδρομο (Ιωσήφ Ιωσηφίδης), άρχισε μια σελίδα στο Facebook και δημοσιεύει κείμενα του. Ο Μανώλης Καρέλης όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια απειλή  πιο τρομακτική από τον covid19...

Την Χριστίνα Σαμπανίκου την γνωρίζω από το θέατρο, είναι συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Τα έργα της έχουν πάντα κάτι το δυστοπικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικά απειλητικό, με πολύ χιούμορ που σε κάνει να βλέπεις τα πιο δύσκολα με τρόπο νηφάλιο. Ορμώμενη από μια ρεαλιστική συνθήκη, αυτή της πανδημίας και του υποχρεωτικού εγκλεισμού, ανασύρει τον χαρακτήρα του Μανώλη Καρέλη από το πρωτότυπο θεατρικό έργο της "Η χαμένη παντόφλα του Μανώλη Καρέλη" και τον κάνει πρωταγωνιστή μιας σταυροφορίας επιβίωσης. Ο Στέφανος Κοσμίδης, έχοντας υποδυθεί τον Μανώλη Καρέλη και στο θέατρο, είναι συγκινητικά αυθεντικός. Υιοθετεί μια ερμηνευτική οδό που κάνει τον Μανώλη συμπαθή και οικείο, αφήνοντας τον θεατή να βρει δικά του στοιχεία σε αυτόν τον άντρα που αγωνίζεται να συγκρατήσει την θλίψη, την αγωνία, την απελπισία, και να σταθεροποιήσει μια ψύχραιμη, όσο το δυνατόν, στάση απέναντι στην πρωτόγνωρη κατάσταση, να χαμογελάσει και να αναγνωρίσει επιτέλους τον 'άγνωστο' στον καθρέφτη.

“Το Νόμπελ του Μανώλη Καρέλη”, έχει κινηματογραφικές και τηλεοπτικές αναφορές, τόσο στην έναρξη με τις λήψεις drown, και το κείμενο – φόρο τιμής στις σειρές και ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Αν και μικρά στην διάρκεια, τα επεισόδια έχουν χιούμορ, σασπένς και μια αυτοτέλεια παρά την υπόσχεση της συνέχειας. Το μουσικό θέμα λειτουργεί σαν αντίστιξη στην αίσθηση απειλής που περιβάλλει τον Μανώλη, και το μοντάζ δίνει τον απαραίτητο ρυθμό στην στατικότητα του κάδρου. Το δυστοπικό στοιχείο ελλοχεύει όχι μόνο στην ρεαλιστική συνθήκη του οικειοθελούς εγκλεισμού, αλλά και στις ανατροπές του σεναρίου.  Κι ενώ η ψυχολόγος εμμένει σε μια θετική αναπλαισίωση, ο κολλητός του βρίσκει ότι πρέπει να μας φτιάχνει το κέφι το e-banking, ο προϊστάμενος της πλατφόρμας είναι αρκούντως γραφειοκράτης (γιατί τον ιό πολύ φοβήθηκαν αλλά η γραφειοκρατία θα μας σκοτώσει), ο Μανώλης προσπαθεί να αντέξει χωρίς να χάσει τον εαυτό του. Η νοσταλγία της κανονικότητας αντιπαραβάλλεται με την αγωνία για το μέλλον ενώ οι πάντες τον ωθούν να σκεφτεί το παρόν. Όμως στο παρόν ο Μανώλης δεν βρίσκει την προοπτική που θα του επιτρέψει να αντέξει. Αρνείται να ζήσει ως “χρυσόψαρο”, όπως αρνείται να κλείσει τα μάτια στα περιβαλλοντικά εγκλήματα που συντελούνται στον πλανήτη, ενώ οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους.

“Το Νόμπελ του Μανώλη Καρέλη”, είναι ευφάνταστα συνοπτικό και ταυτόχρονα έχει έναν κώδικα επικοινωνίας που συνομιλεί με τον θεατή χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσει ή να αναλύσει. Οι στοχευμένες αφηγήσεις του Μανώλη και οι προβληματισμοί του βρίσκουν ένα καίριο σημείο σύνδεσης με τον θεατή που μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα. Εγώ λοιπόν, για το χρυσόψαρο μου τον Νταλί, για την θητεία μου στο δεκαπενταμελές, για το τρανζιστοράκι του θείου μου που ακόμα δουλεύει, για την αγωνία μου για τον πλανήτη μας που ψυχορραγεί, για την καραντίνα και την ανησυχία μου για το μετά, για την έμπνευση που σε ξυπνάει από τον λήθαργο της συντήρησης ταυτίζομαι με τον Μανώλη Καρέλη. 

#je suis Manolis Karelis … Εσείς;

You Tube channel (και με υπότιτλους στα αγγλικά)

teaser #1

teaser #2

Το Νόμπελ του Μανώλη Καρέλη

Η Life After Death Theatre Company σε συνεργασία με την ORKI  προσαρμόζονται στις έκτακτες δύσκολες συνθήκες για κάθε καλλιτεχνική παραγωγή και στρέφονται στο διαδίκτυο, δημιουργώντας στο YouTube μια σειρά για την πανδημία και τον τρόπο που την βιώνουμε, γυρισμένη με τους περιορισμούς που αυτή έχει φέρει, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα για εξ αποστάσεως γυρίσματα. Επιλέγουν να μιλήσουν για την κατάσταση που όλοι βιώνουμε, τον εγκλεισμό και την κοινωνική απόσταση με χιούμορ, ρεαλισμό, σασπένς και σαρκασμό. 

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Μανώλης Καρέλης «έδρασε» την εποχή της πανδημίας όπου η κοινωνική απόσταση και η αποξένωση αποτέλεσαν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της, με τον ίδιο να μένει στο σπίτι του για 722 συνεχόμενες ημέρες!

Το υλικό από τις online συνομιλίες του με την ψηφιακή υπηρεσία covid19 support αναλύθηκε με προσοχή και κατέληξε στη δημοσίευση μιας μελέτης το 2035 από το τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. 

Σταδιακά δημιουργήθηκε ένα πανανθρώπινο κύμα υποστηρικτών του, ειδικά μετά την ομιλία του στον ΟΗΕ και μέσα από την απελπισία του ο πλανήτης βίωσε μια πρωτόγνωρη ανάγκη για ελευθερία, αλληλεγγύη, και οικολογική αντίληψη. Συνέπεια όλων αυτών ήταν να προταθεί, ο Μανώλης Καρέλης για Νόμπελ Ειρήνης. Η πορεία του όμως μέχρι εκεί δεν είναι εύκολη γιατί κάποιοι θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να την ανατρέψουν. 

Η σειρά είναι βασισμένη στο πρωτότυπο θεατρικό έργο της Χριστίνας Σαμπανίκου "Η χαμένη παντόφλα του Μανώλη Καρέλη" που κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ-σειρά Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο. 

Ανέβηκε στην σκηνή σε σκηνοθεσία Βίκυς Αδαμου για πρώτη φορά στο θέατρο Victoria τον Μάιο του 2015 με τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στον ομώνυμο ρόλο.  Τη θεατρική περίοδο 2015-2016, παρουσιάστηκε στο Vault με τον Στέφανο Κοσμίδη και το 2016-17 παρουσιάστηκε στον Κινητήρα ως η μόνη φιλοξενούμενη θεατρική παράσταση. Ταξίδεψε στην Πάτρα (Επίκεντρο +) και στο Ρέθυμνο στο θεατρικό φεστιβάλ Αντίβαρο, ενώ παρουσιάστηκε και στην Κύπρο από την ομάδα «Παράσιτα» του Φώτη Γεωργίδη σε σκηνοθεσία του ίδιου. 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

 Ιδέα - σκηνοθεσία διαδικτυακής μεταφοράς:Στέφανος Κοσμίδης

Κείμενα: Χριστίνα Σαμπανίκου

Φωτογραφία- Μιξάζ ήχου:.Σπύρος Περδίου

Drone: Πέτρος Κιοσσές

Υπότιτλοι στα Αγγλικά: Mελίνα Λασκαρίδου

Παίζουν : Στέφανος Κοσμίδης, Χριστίνα Σαμπανίκου, Σωτήρης Δούβρης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Σπύρος Περδίου και άλλοι που προστίθενται ανάλογα με την πλοκή.