Και χίλια περιστέρια...

Ως κάτοικος μεγαλούπολης έρχομαι αντιμέτωπος, σε καθημερινή βάση, με την λαίλαπα αυτών των φτερωτών κτηνών, των περιστεριών. Ελάχιστοι αναγνωρίζουν ότι είναι αρουραίοι με φτερά, έχοντας καταφέρει να περάσουν (με κάποιο μέσο) στην ιστορία ως «το σύμβολο της ειρήνης» και να απεικονίζονται λευκά, όμορφα και σχεδόν αγγελικά πλάσματα που θα ήθελες να ταΐζεις με ψίχουλα από το κουλούρι σου. Ναι, για να έχουν περισσότερο απόθεμα για να κουτσουλήσουν μετά. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Δεν υπάρχει ούτε ένα άσπρο και συνήθως είναι κάτι ξεμαλλιασμένα αρρωστιάρικα πλάσματα που σε κοιτάνε με γυάλινα μάτια. Όσες φορές κι αν καθαρίσω τη βεράντα μου (η αλήθεια είναι όχι πολλές), θα έρθουν και θα κουτσουλήσουν τα πάντα. Είναι μάλιστα τόσο προκλητικά που αν αφήσω κάποια σκούπα έξω, θα την κουτσουλήσουν κι αυτή, μαζί με τα φυτά μου, κάνοντας σαφές το μήνυμα «δεν μ’ αγγίζει τίποτα, θα σου καταστρέψω ό, τι αγαπάς». Το πιο ενοχλητικό απ’ όλα όμως, νομίζω, είναι αυτό το εκνευριστικό «γρου-γρου» που κάνουν, το οποίο μου χτυπάει στα νεύρα πιο πολύ κι από ουρλιαχτό παιδιού που θέλει να πάρει 2 μπάλες παγωτό, αλλά δεν του φταίνε σε τίποτα οι δικές μου μπάλες. 

Είναι κάτι Σαββατιάτικα πρωινά που χουζουρεύω στο κρεβάτι και ακούω απέξω κάποιο περιστέρι να κάνει «γρου-γρου», να αγνοεί τα κρεμασμένα cd “live από τα 2300 αγρίμια», να έχει κατασκηνώσει για να κουτσουλήσει με την ησυχία του (μόνο εφημερίδα δεν φέρνει) κι εμένα να βγαίνω άρον-άρον με την τσίμπλα στο μάτι (του τρελού) να διώχνω τα πουλιά, πιο πολύ κι από 70χρονη παρθένα καλόγρια. Αλλά τι περιμένεις από πλάσματα που επιλέγουν το κεφάλι του Καρατζαφέρη για να ξαποστάσουν ή να τον χρίσουν Μεσσία;   

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα κάπου στην Αχαρνών, στην Αυστραλία έχουν λίγο μεγαλύτερο πρόβλημα, όχι με τις κίσσες που ήδη είχαν, αλλά με κοράκια. Τα μαύρα ξαδέρφια των περιστεριών, έχουν αρχίσει να ξεπερνάνε τον φόβο τους για τους ανθρώπους και να τους επιτίθενται. Σύμφωνα με τον Darryl Jones, καθηγητή Οικολογίας στο πανεπιστήμιο Griffith, τα κοράκια έχουν αρχίσει να εξελίσσονται για να αφομοιωθούν στο νέο περιβάλλον-συγκατοίκησης με τον άνθρωπο. Δεν φοβούνται πλέον, αναζητούν φαγητό σε περιοχές που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι (κάτι που δεν θα έκαναν πριν 10 χρόνια) και επιτίθενται. Ο Jones δίνει ως παράδειγμα ότι ένα εξ αυτών έχτισε φωλιά έξω από το γραφείο του και μάλιστα αυτή είναι η πρώτη φορά που κάνουν κάτι τέτοιο σε ανθρώπινο οικοδόμημα. Ο Jones συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι το κοράκι τον αναγνωρίζει και κάνει επιθέσεις μόνο σε αυτόν και από πίσω, σταματώντας 2-3 εκατοστά από το κεφάλι του, ενώ δεν ενοχλεί άλλους περαστικούς. Στο Βανκούβερ του Καναδά, ένας άλλος ερευνητής, ο Jim O’Leary έφτιαξε έναν χάρτη με περιστατικά επιθέσεων κορακιών σε ανθρώπους, ειδικά στις περιόδους που κλωσάνε, και ο χάρτης είναι αρκετά πυκνογραμμένος. Όποιος έχει δει τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ  και τη σειρά “Zoo” έχει ήδη αρχίσει να αγχώνεται κι οι υπόλοιποι περιμένουμε να ακούσουμε τον αντίλαλο του «Ποτέ πια».  

Ο παππούς μου ο Γιάννης, άνθρωπος μεγαλωμένος στην άγρια φύση και δύση της Σκύρου, είχε μια έλλειψη φοβίας για ζωύφια, κατσαρίδες και λοιπά έντομα, που κάνουν έναν άνθρωπο της πόλης να αλλάζει χρώματα, μέχρι να καταλήξει στο πράσινο και να το διατηρήσει για λίγη ώρα μέσα του πριν το βγάλει κι αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκδρομή-πεζοπορία 3 γενιών σε εκκλησία στην κορυφή βουνού στη Σκύρο. Μετά από ώρες περπατήματος φτάσαμε κάποια στιγμή στο εκκλησάκι του Αγίου Αρτέμιου και σκύβοντας να πιώ νερό από την πηγή που ανέβλυζε μέσα στην εκκλησία, διαπιστώνω πως στο νερό που είχα στις χούφτες μου κολυμπούσαν διάφορα μαύρα πράγματα. «Ρε παππού, το νερό κάτι έχει, δεν μπορώ να το πιώ». Ο παππούς , αφού μάζεψε νερό με τις χούφτες του, έβγαλε τα «μαύρα πράγματα» με το χέρι και μου είπε «Σιγά. Βδέλλες είναι, κάνε μια έτσι, βγάλτες και πιες. Τι φοβάσαι; Μέχρι να γίνουν σαν κι εσένα αυτές…».

Με αυτό πορευόμουν κι εγώ στη ζωή μου, μέχρι να έρθουν κάτι ειδήσεις όπως η επόμενη που με κάνουν να αναθεωρώ. Ο 31χρονος bodybuilder Ρίζα Ραζαμάντ πήγαινε στο γυμναστήριο, όταν ένιωσε κάτι να περπατάει στο χέρι του και να τον τσιμπάει. Κατάφερε να βρει λίγο σβέρκο, έσκυψε και είδε ότι ήταν μια μικρή πασχαλίτσα, οπότε δεν έδωσε σημασία. Λίγο αργότερα διαπίστωσε ότι τα πόδια του ήταν πιο πρησμένα από το κανονικό (πως το καταλαβαίνει αυτό ένας bodybuilder;), οπότε μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο (από τουλάχιστον 4 τραυματιοφορείς). Εκεί τον κράτησαν όλο το βράδυ, του έδωσαν 16 δυνατά αντιβιοτικά τα οποία έστησαν ένα μικρό πάρτι στον οργανισμό μου μαζί με τις κρεατίνες, πρωτεΐνες και λοιπά σε –ίνες με την καρδιά και το συκώτι να βαράνε υπερωρίες. Ο Ρίζα βγήκε από το νοσοκομείο, πήγε σπίτι του, αλλά μόνο για λίγο αφού τον ξαναέβαλαν μέσα με συμπτώματα σήψης. Η πασχαλίτσα έφερε μυκητιάσεις, ο ογκώδης Ρίζα το έφερε βαρέως και άντε τώρα να είσαι έτσι και να πεθάνεις από μια πασχαλίτσα. Σαν κάτι τούμπανους που βγαίνουν φουσκωμένοι από τη θάλασσα το καλοκαίρι και κάνουν «αχ» και «ωχ» καθώς περπατάνε στα βότσαλα.