Καθυστερημένο γράμμα στον Rainer Maria Rilke

Προσπαθώντας να απαλλαχτώ από κάθε αμφιβολία, ζητώντας της να μου αραδιάσει όλα της τα επιχειρήματα, βρήκα μέσα μου μια μοναξιά που αντλεί ενέργεια από τις λέξεις. Βρήκα όλο εκείνο το πεδίο σκέψεων που ανυψώνει την πίστη μου στο θαύμα και ξεγυμνώνει τον έρωτα μου και το μίσος. Το περασμένο διάστημα μίλησα πολλές φορές στον εαυτό μου για την ελαφρότητα των ονείρων μου για την δυσκολία που βρίσκω να φτάσω στον προορισμό μου,  για όλη εκείνη την μαχητική ορμή που στέλνει για λογαριασμό μου όλους κι όλα στον αγύριστο. Κατάφερα να μείνω πιστός στις σκέψεις μου, έφτασα να εμπιστεύομαι και το πιο λεπτό σκουλήκι, έδωσα τα αποθέματα μου για δημιουργία στον πρώτο περαστικό, με γενναιοδωρία λέγοντας πως δεν είναι δικά μου – τα βρήκα ξανά ναι, είχατε δίκιο -μα απορώ γιατί είναι τόσο κενή η ύπαρξη μου έπειτα από τόση προδιαγεγραμμένη επιτυχία, τα γρανάζια της μοναξιάς μου έχουν φθαρεί κι ανησυχώ μήπως δεν είναι η ιδέα μου μα μια καινούργια βαθύρριζα αμφιβολία. 

Όμως παρόλα αυτά έχω κάποιες απορίες: Πως μπορώ να φέρω στην καθημερινότητα μου την ικανότητα  για αποχή από κάθε χυδαία σκέψη που με τραβά ανεξήγητα, πανίσχυρη και κτηνώδης σε τόπους που δεν ξέρω μα που μου φαίνονται τόσο οικείοι; – γνωρίζω πως μιλώ για μια ψευδαίσθηση μα εκείνοι είναι που μοιάζουν πραγματικά τόσο δικοί μου. Πότε περνά κανείς από την παρατήρηση στην επεξήγηση; Γιατί όσα έχετε πει για τον έρωτα τα ακούω και τα ξανά ακούω γύρω μου από στόματα, δίχως να έχουν τα λόγια εκείνα την πυγμή που θα με βάλει να τα πιστέψω; Για την εμπιστοσύνη, που δείχνω, μιλάτε; 

Είναι και τούτο: η απλότητα των γεγονότων με τρομάζει πολύ. Για εμένα δεν είναι λύτρωση εκείνη η εύκολη απάντηση που δίνεται στο κάθε τι. Αναρωτιέμαι, να ο πόνος αυτός, είναι ευεργετικός; Ο αφοπλισμός μου προς εμένα μου δίνει λέξεις στη σειρά κι αρνούμαι να φανώ πάλι τόσο εύπιστος – συγχωρήστε μου την παράφραση - Είμαι βέβαιος πως και για αυτό υπάρχει μια απάντηση, εκείνη που πιστεύω πως είναι. Εκείνη που φαίνεται πως είναι. Αυτό που θαρρετά πιστεύω πως είναι. 

Όπως και να ‘χει εγώ τα μάζεψα και πήγα στην Ιταλία, σκέφτομαι πως ακόμη και ένας περίπατος εκεί που εσείς περάσατε και δεν αγγίξατε θα με βοηθήσει να καταλάβω. Θα βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου, χωρίς κάποιο λαμπρό αποτέλεσμα. Να το στοιβάξω μαζί με τα άλλα μου μωροπίστευτα κι να σας τα ταχυδρομήσω όταν «αποφασίσω» πως έγινα αυτό που δυσκολευόμουν να πιστέψω -γιατί ήταν η αλήθεια – να σας τα στείλω εκεί στην μετά θάνατον ύπαρξη.