Κεκλεισμένων των θυρών – Κριτική

Η Ινές, η Εστέλ και ο Γκαρσέν βρίσκονται περιορισμένοι σε ένα δωμάτιο με έπιπλα εποχής. Δεν υπάρχουν παράθυρα, δεν ξέρουν τι ώρα είναι, η πόρτα είναι κλειδωμένη και.. τους έχουν αφαιρέσει την οδοντόβουρτσα!!!

Το έργο του Ζ.Π. Σαρτρ « Κεκλεισμένων των Θυρών», ακόμα κι αν δεν το έχει δει ή διαβάσει κάποιος, σίγουρα θα αναγνωρίσει την περίφημη φράση «η κόλαση είναι οι άλλοι»! Μια ιλαροτραγωδία που αναδεικνύει το παράδοξο της ανθρώπινης φύσης ή καλύτερα όπως λέει ο λαός μας «εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε».

Η παράσταση της Μαργαρίτας Αμαραντίδη εκμεταλλεύεται όλα τα κωμικά στοιχεία του έργου, με έναν τρόπο που αφήνει τις υπαρξιακές αγωνίες των ηρώων του Σαρτρ να αναδυθούν ήρεμα κι απλά χωρίς περιττές εντάσεις και συγκινησιακές φορτίσεις. Το υπαρξιακό στοιχείο του έργου περισσότερο προκύπτει σαν συμπέρασμα παρά σαν κατάσταση συναισθηματικής φόρτισης. Αυτή ακριβώς η νηφαλιότητα της σκηνοθεσίας επιτρέπει στο κοινό να απολαύσει το ίδιο το κείμενο του Σαρτρ και την πρωτοπορία του. 

Οι τρείς ερμηνευτές, Βαλίσια Βύζα, Έλενα Θωμοπούλου και Απόστολος Χατζής, ερμηνεύουν με σαφήνεια τους ρόλους της Ινές, Εστέλ και Γκαρσέν αντίστοιχα. Καθένας τους αναπτύσσει ένα ξεκάθαρο ερμηνευτικό περίγραμμα χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, τόσο όσο πρέπει για να αποδίδεται η εξέλιξη του έργου και ο σκοπός του συγγραφέα. Αδιαμφισβήτητα, κάθε μια για την ιδιαιτερότητα του ρόλου της, οι δύο γυναίκες του έργου καθιστούν την παρουσία τους περισσότερο από αισθητή, ίσως δυσκολεύοντας λίγο τον Γκαρσέν που υποκύπτει στα γυναικεία θέλγητρα. 

Η σκηνοθεσία της Μαργαρίτας Αμαραντίδη, απεγκλωβίζει την παράσταση από το βάρος του φιλοσοφικού στοχασμού, και δίνει χώρο στο γέλιο και το χιούμορ, μαύρο μεν αλλά ευπρόσδεκτο.