Κίτρινα Αδιάβροχα

Σάββατο ξημερώματα.. ακόμα δεν είχε χαράξει.. Οδός Πειραιώς. Σταματάμε το αυτοκίνητο και ανοίγουμε το port baggage.. τόσο κίτρινο μαζεμένο δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου… χαίρομαι και τρομάζω ταυτόχρονα… Διανομή μέρος β’.. Έχει 3 μέρες που η βροχή δεν σταμάτησε καθόλου.. Καταφέραμε και βρήκαμε 100 αδιάβροχα τα οποία πρέπει να τα δώσουμε...

Βγαίνουμε χαράματα κάθε Σαββατοκύριακο. Μας αρέσει να χάνονται τα πρόσωπα μας στην ανωνυμία της ώρας εκείνης… όσο και να λέμε τι κάνουμε σε γνωστούς και φίλους για να τους παρακινήσουμε να +πράξουν,  να προσφέρουν όπως μπορούν στους συνανθρώπους μας που το χρειάζονται, οι φάτσες της ομάδας, παραμένουν μυστικό επτασφράγιστο κατ’ επιλογήν… Έχουμε περάσει δύσκολα… μας έχουν βρίσει, μας έχουν απειλήσει, μας έχουν «φτύσει», έχουμε βραχεί, έχουμε αρρωστήσει αλλά ΔΕΝ σταματάμε εύκολα… Όπως έχω ξαναπεί, δεν αναζητάμε μια θέση στον παράδεισο…όλα εδώ κρίνονται και όλα εδώ είναι και για όλους…. Για εμάς όμως θα επανέλθω…. 

Φοράμε όλοι από μια στέκα Χριστουγεννιάτικη.. τι άλλο μπορείς να κάνεις προκειμένου να χαρίσεις ένα χαμόγελο? Τσαλακώνεσαι απέναντι σε ανθρώπους που ζουν μοναχικά στους δρόμους της Αθήνας… Δεν θα κρίνω τους λόγους που τους έφεραν εκεί, καθώς δεν είμαστε εκεί για να κρίνουμε.. Είναι προσωπική μας υπόθεση, από την στιγμή που είναι εκεί και υποφέρουν, να χαρίσουμε ένα χαμόγελο, μια συζήτηση στο πεζοδρόμιο.. αυτό έχουμε αποφασίσει να κάνουμε….

Μην ξεχνάτε τον Μανώλη – όσοι γνωρίζετε… έτσι ξεκινήσαμε..

Το προηγούμενο βράδυ όπως μας ενημέρωσαν, έγινε χαμός για ένα υπόστεγο… 

Δειλά δειλά, βλέπουμε τον πρώτο κύριο, ο οποίος αναρωτιέται αν τα πουλάμε ή τα προσφέρουμε… και φυσικά του δίνουμε το πρώτο… ήταν θέμα μισής ώρας να εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού 58 αδιάβροχα… Γεμίσαμε πόνο και θλίψη… και αυτό γιατί έφευγε κόσμος με απογοήτευση που δεν είχε άλλο να περισσεύει.. και όχι απαραίτητα για όλους όσους ρωτούσαν.. αλλά επειδή σε μια άλλη περιοχή ήξεραν κάποιο «πατριώτη» που σίγουρα θα ήθελε ένα… είχαμε ξεχάσει το τσάι και τις σούπες… και ήταν αυτή η λεπτομέρεια που ήρθε ως απομηχανής Θεός, να ζεστάνει όσους δεν κατάφεραν να πάρουν ένα… 

Μετά από 3 χρόνια, θεωρούμαστε έμπειροι… δεχόμαστε βοήθεια για να μπορούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας… αλλά αυτή η εμπειρία μας ξεπέρασε…

Το μοιράζομαι μαζί σας για ένα και μόνο λόγο… γιατί ένα έχω να προτείνω για φέτος… την «Σακούλα Αγάπης» …. Λίγες σταφίδες, μερικά μπισκότα, φακελάκια τσάι και ένα ζεστό χαμόγελο… βγείτε στον δρόμο….κινηθείτε στα στενά της Αγίου Κωνσταντίνου, της Ευριπίδου, της Αθηνάς, του Μεταξουργείου…. Κάντε το μέρα εάν φοβάστε.. χαρίστε μια τέτοια μαγική «Σακούλα»… αν πάλι σας τρομάζει ή σας ξενίζει αγοράστε ένα πακέτο μακαρόνια, μια μικρή κορδέλα, και δώστε το με μια μεγάλη αγκαλιά στην γειτόνισσα που ξέρετε… Δεν θέλει χρήμα για να είμαστε άνθρωποι… αποθέματα ψυχικά θέλει…. 

Κάντε την διαφορά φέτος.. +πράξτε !!!!