Κολύμβησης φαινότυποι Νο 1

Το καλοκαίρι εκείνο – που δεν θα γυρίσει πίσω -  έκανα, τυχαία σχεδόν, βόλτα στο Άλσος Βεΐκου και ανακάλυψα ότι έχει κολυμβητήριο. Μια όμορφη, 25άρα πισίνα, μέσα στα δέντρα, πανέμορφη και υπέροχη. Αμέσως μνήμες πλημμύρισαν το λογισμό μου, βλέπεις στα μικράτα μου και για 9 ολόκληρα χρόνια, η μαμά με έσερνε σχεδόν καθημερινά με το ζόρι για προπόνηση σε μια άλλη πισίνα, μιαν άλλη εποχή. Συνεκινημένος απίστευτα αποφάσισα να το ξαναδοκιμάσω, 30 και βάλε χρόνια μετά, όπως και έκανα το Σεπτέμβρη. 

Πήγα λοιπόν στους γιατρούς, πλήρωσα την εγγραφή και το μηνιάτικο, πήρα γυαλιά και σκουφί, πήρα πετσέτα και τσάντα και ο άθλος ξεκίνησε. Ξεκίνησε σχεδόν ασθματικά στις 2 Σεπτεμβρίου και προχωρά όμορφα και θριαμβευτικά, κάθε μέρα μέχρι και σήμερα που σου μιλώ. Η αίσθηση είναι απίστευτη, η άσκηση δύσκολη μα ευχάριστη, η αλλαγή ολοφάνερη. Ναι, μετά από 4 και πλέον μήνες μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η κολύμβηση είναι η καλύτερη άσκηση – από πολλές απόψεις.

Βλέπεις όμως, στην πισίνα η οποία είναι δημοτική δεν είσαι μόνος σου, υπάρχουν λογιών λογιών άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ τους, και ο λόγος για τον οποίο βρίσκονται εκεί δεν είναι πάντα ο ίδιος.

Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε κάποιους βασικούς τύπους:

Ο πολυλογάς 

Ο κύριος αυτός έρχεται στην πισίνα όχι απαραιτήτως για να κολυμπήσει αλλά για να περάσει την ώρα του συζητώντας επί παντός επιστητού – κυρίως για εκείνον και τον εαυτό του, με θύματα αθώους κολυμβητές οι οποίοι ίσως να έχουν πάει απλά για να κολυμπήσουν. Ο κύριος αυτός, συνήθως μιας κάποιας ηλικίας, βαριέται τη ζωή του απίστευτα, βαριέται να κολυμπήσει, οπότε στέκεται στην αρχή της διαδρομής, κρατιέται επιδεικτικά από τη διαχωριστική φελογραμμή και όταν ο διπλανός σταθεί να πάρει μια ανάσα τον αρχίζει στο πίτσι πίτσι με αποτέλεσμα ο διπλανός να μη ξανακολυμπήσει ποτέ αλλά να κάθεται αμήχανα να ακούει το δράμα του.

Μόνος τρόπος αποφυγής να μην σταματάς για ανάσα αλλά να πνιγείς ενδόξως κολυμπώντας.

Βγαίνει και σε ζεύγη όπου 2 κύριοι έχοντας καταλάβει 2 λωρίδες λένε τον πόνο τους ο ένας στον άλλο, κάνουν κριτική και τα τοιαύτα λες και είναι στο καφενέ.

Ο τρέντης ο θείος

Ο εν λόγω αθλητής, επίσης μιας κάποιας ηλικίας, εμφανίζεται στα αποδυτήρια με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ, τα οποία αποτελούν την τελευταία λέξη της κολυμβητικής μόδας. Φορά μαγιό επώνυμο, γυαλιά σούπερ ουάου, σκουφί νεραιδόπλεκτο και βατραχοπέδιλα που στοιχίζουν μια μικρή περιουσία. Εμφανίζεται ενίοτε με κολυμβητικό κολάν για να έχει μικρότερη αντίσταση στο νερό και ταχύτητες ασυναγώνιστες, το οποίο και τραβά ψηλά να αγγίξει αφαλό και πέφτει και πλατσουρίζει στα νερά σαν τρίχρονο που μόλις μαθαίνει να επιπλέει. Το ύφος πριν βουτήξει είναι παρόμοιο με αυτό του Φελπς, ενώ μέσα στην πισίνα είναι αρκούντως απελπισμένο μιας και δεν το χει και δεν θα το αποκτήσει ποτέ αν δεν αποφασίσει να συμβουλευτεί προπονητή. 

Βγαίνει και με σετ μάσκα-αναπνευστήρα-βατραχοπέδιλα-κολάν και έρχεσαι και περιμένεις πότε θα βγάλει το ροφό.

Το στρουμφάκι

Ο κύριος αυτός είναι αγαπημένος μιας και είναι φυσιογνωμία ασυναγώνιστη. Εμφανίζεται στα αποδυτήρια με βλακώδες χαμόγελο (φυσικά είναι κι ετούτος μιας κάποιας ηλικίας) σε αθλία κατάσταση, με ντύσιμο «ότι βρήκα μπροστά μου» κι ετοιμάζεται για την πισίνα. Γδύνεται λοιπόν, τραβά το μαγιό ψηλά να καλύψει αφαλό-κοιλίτσα-στήθος και αφού λουστεί, φορά το σκουφί με τρόπο μοναδικά υπέροχο. Επειδή είτε έχει πάρει το σκουφί από το εγγονάκι του ή τον ενοχλεί, δεν το τραβά κάτω να σκεπάσει το κεφάλι αλλά το στερεώνει ίσα που, με αποτέλεσμα να πετάει η κορυφή του σκουφιού και να δημιουργεί στρομφοκαπέλο. Όταν δε μπαίνει στο νερό δεν βάζει το κεφάλι μέσα, με αποτέλεσμα να βλέπεις το ασημί στρουμφοκαπέλο να περιφέρεται άσκοπα μές στα γαλάζια τα νερά.

Οι Κυρίες των Τιμών

Ξεκινούν μαζί την προπόνηση κατά τις 9 αφού έχουν πάει λαϊκή αλλά πριν μαγειρέψουν. Ενδεδυμένες με ολόσωμα μαγιό μιας άλλης εποχής, με σκουφιά ανάγλυφα με λουλούδια, μπαίνουν είτε στην πρώτη ή στην τελευταία διαδρομή από τη σκαλίτσα, σχεδόν αγκαζέ, με αξεσουάρ το μακαρόνι-φελιζόλ, και ξεκινούν να επιπλέουν πλάι πλάι συζητώντας τα πάντα. Από το ποιος θα έπρεπε να βγει στο Σαρβάιβορ μέχρι το πως χυλώνει καλύτερα η φασολάδα. Οι ταχύτητες εκπληκτικές και το συμπέρασμα ένα. Άλλη μια λωρίδα πιασμένη άνευ λόγου κι αιτίας.

Ο Σκυλοπνίχτης

Αυτός ο αγαπημένος φαινότυπος θεωρεί ότι ετοιμάζεται για Ολυμπιάδα. Πριν βουτήξει κάνει ζέσταμα τύπου Κωνσταντάρα, βουτά κάθετα με τη μύτη κλεισμένη μη μπει νεράκι μέσα και κάνει μυξούλες και το δράμα αρχίζει. Κολυμπά σα να πνίγεται, κανένας ρυθμός δεν του επιβάλλεται, καμία συνοχή στις κινήσεις, χτυπιέται σαν παλαβός καταμεσής της λωρίδας του με αποτέλεσμα τα απόνερά του να φτάνουν 3-4 λωρίδες παραπέρα, λαχανιάζει στα 5 μέτρα και σταματά κοιτώντας απεγνωσμένα γύρω γύρω για σωτηρία, σωτηρία δεν υπάρχει, κρατιέται στη φελολωρίδα να πέσουν οι παλμοί και συνεχίζει ακάθεκτος να σκυλοπνίγεται για κανά δεκάλεπτο μιας και δεν αντέχει άλλο. Μόλις ολοκληρώσει την ενυδάτωση κάνει ασκήσεις στο βατήρα – τύπου μονόζυγο και ικανοποιημένος φεύγει για να επιστρέψει την επόμενη με το ίδιο ανυπέρβλητο στιλ.

Συνεχίζεται…