«Αν αργήσω, κοιμήσου +» - Κριτική

«Τα κείμενα του « Αν αργήσω κοιμήσου + »  γράφτηκαν πριν από μερικά χρόνια με διάφορες αφορμές: τυχαίες εικόνες πίσω από παράθυρα διαμερισμάτων, μισολιωμένες κουβέντες σε κινητά και μαξιλάρια, μηνύματα που δεν στάλθηκαν ποτέ (κι αν στάλθηκαν, δεν έφτασαν), πτώσεις, συμπτώσεις και... περιπτώσεις, που θα μπορούσες να τις πεις και κλινικές αν η μοναξιά είναι πάθηση. Ξηλώθηκαν και ξαναράφτηκαν πολλές φορές απ' την αρχή, κι αν φαίνονται κάπου κάπου οι ραφές τους, δεν μου φαίνεται καθόλου κακό: το 'χουν αυτό, καμιά φορά, τα χειροποίητα.» Άκης Δήμου, Σεπτέμβριος 2018

Το κείμενο της παράστασης «Αν αργήσω κοιμήσου +» είναι ένα ορμητικό κείμενο που κρύβει μέσα του ερμηνευτικούς θησαυρούς, και μιλά απερίφραστα για το μονοσήμαντο του έρωτα και της συντροφικότητας, αφού οι ηθοποιοί καλούνται να μας μεταφέρουν την προσωπική τους αγωνία για αποδοχή ή απόρριψη, κάτι που αποφασίζουν κάθε φορά μόνοι τους. Αναμφισβήτητα από τις πλέον γκανγκ στιγμές του έργου είναι η Μπλανς της πρωτοπορίας, μια βουβή Μπλανς που στην εκδοχή της Βασιλικής Κωστοπούλου γίνεται μια άσκηση κατάρριψης του τέταρτου τοίχου, με εξαιρετικά κωμικές συνέπειες. Αντίστοιχα η σκηνή της αγγελίας μοιράζεται επιθεωρησιακά στοιχεία, ειδικά από την Ευαγγελία Βουκάντση, ενώ πραγματικά αναδύει μια άλλη ερμηνευτική του ποιότητα ο Πάνος Κούλης. Στο ντουέτο της «μη σχέσης / δέσμευσης» του τελευταίου με την Ευαγγελία Βουκάντση, αναγνωρίζεις την φρεσκάδα και την αφοπλιστικότητα του νεαρού της ηλικίας όλων των ερμηνευτών, ενώ ο Αλέξανδρος Δαβιλάς αναδεικνύει την αμηχανία του ερωτικού καλέσματος. 

Υπάρχει μια βιασύνη σε όλη την παράσταση, που ίσως να μην χρειαζόταν, παρά το γεγονός ότι η γενιά που βλέπουμε να μας εξιστορεί τα παθήματα της, είναι ίσως από τις πιο βιαστικές γενιές. Όλα γρήγορα γίνονται. Ξεπερνιούνται όμως εξίσου γρήγορα; Οι ταχείς ρυθμοί των εναλλαγών σκηνών, και των ερμηνειών ίσως δεν αφήνουν το εξαιρετικό κείμενο του Άκη Δήμου να ξεδιπλώσει το συναισθηματικό φορτίο που τόσο απερίφραστα θέλουν οι πέντε χαρακτήρες να κλειδώσουν και να πετάξουν το κλειδί. Από τις ελάχιστες στιγμές που ο χρόνος αποκτά υφή, είναι στο «σκοτάδι» της Ευαγγελίας Βουκάντση, μια σκηνή που η εσωτερικότητα της ηθοποιού συναντά την αποστασιοποίηση της «μαρτυρίας», την απλότητα της αλήθειας. 

Αν παρακολουθήσετε την παράσταση, είναι βέβαιο πως θα γελάσετε, πιθανώς γιατί κάπου θα διακρίνετε και τα δικά σας παθήματα στο ερωτικό γαϊτανάκι. Κάποιες σκηνές γίνονται σπουδή/άσκηση των ηθοποιών πάνω σε ερμηνευτικές μανιέρες, κι αυτό έχει μια φρεσκάδα και μια ορμή. 

Στοιχεία παράστασης

Κείμενο: Άκης Δήμου, Σκηνοθεσία-Διασκευή: Σοφία Σπύρου, Κατασκευή σκηνικού: Βασίλης Τριχάς, Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Γιαννίμπας, Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Μπαντή, Φωτογραφία-Trailer-Artwork: Γιώργος Γιαννίμπας, Σχεδιασμός φωτισμού: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου, 

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):Ευαγγελία Βουκάντση, Αλέξανδρος Δαβιλάς, Πάνος Κούλης, Βασιλική Κωστοπούλου, Δήμητρα Μπαντή

Θέατρο Άβατον, Ευπατρίδων 3, Κεραμεικός, Τηλ.: 210 3412689

Παραστάσεις: Σάββατο 23:00 (για 8 παραστάσεις έως Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018)

Εισιτήρια: 10 €, 5€ (φοιτητές, άνεργοι, ατέλειες)

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)