Λαβύρινθος ... Κριτική Παράστασης

«Δεν υπάρχει ανάγκη να φτιάξεις κάποιο λαβύρινθο όταν όλο το σύμπαν είναι ένας λαβύρινθος». Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες είχε δίκιο. Και άδικο.

«Λαβύρινθος» ο τίτλος της παράστασης που ανέβηκε στο Παλλάς. Κάπου εκεί μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους που φτιάχνουν δύο χορευτικές ομάδες  φαινομενικά διαφορετικές – σύγχρονου χορού του Παύλου Κουρτίδη (που υπογράφει τη σκηνοθεσία και τις χορογραφίες)   και παραδοσιακού των Γιάννη και Γιώργου Μεγαλακάκη (σύλληψη ιδέας) – ο χρόνος αναδεικνύεται και χάνεται ταυτόχρονα.  Ένα αφιέρωμα στην Κρήτη και την παράδοσή της σε σύνδεση με το σήμερα είναι ο σκοπός της παράστασης - από τα ταυροκαθάψια έως τον Ερωτόκριτο και από την Κνωσσό έως την κατοχή,  ο πυρρίχιος, ο ορσίτης και η σούστα εναλλάσσονται αρμονικά με πιο σύγχρονες φόρμες, καθρέφτες όλα, αυτής της γιορτής που λέγεται ανθρώπινο σώμα. 

Ο σύγχρονος χορός θέλει το κορμί λυμένο, να υψώνεται στον αέρα, να ανοίγεται, να μεταμορφώνεται. Την ίδια ώρα τα στιβάνια των κρητικών χτυπούν με ορμή τη γη – να ξυπνήσουν θεούς κι ανθρώπους όπως κάνουν αιώνες τώρα.  Σ’ αυτή τη σύμπραξη επιτυγχάνεται το ζητούμενο: συνδέεται η γη με τον ουρανό, η παράδοση με το σύγχρονο, η πλαστικότητα της μοντέρνας τέχνης με την στιβαρότητα της καταγωγής. Οι 27 χορευτές διαφορετικής παιδείας και καταβολών διαμορφώνουν μέσα στο λαβύρινθο της τέχνης τους τον άχρονο χρόνο. Με ένα σώμα ο καθένας. Τίποτα άλλο. Η περιπέτεια του να είσαι άνθρωπος δεν άλλαξε ποτέ.

Στο σκηνικό ακροβατούν πέντε μουσικοί που παίζουν πρωτότυπες μελωδίες  – κράμα παραδοσιακής προέλευσης και πιο φρέσκων ήχων, εξαιρετικής έμπνευσης του Βασίλη Τσεντούρου.

Το στοίχημα - πρόκληση που έβαλαν ο Γιάννης κι ο Γιώργος Μεγαλακάκης στον Παύλο Κουρτίδη ήταν μεγάλο. Το χειροκρότημα των όρθιων θεατών του Παλλάς χθες το βράδυ ήταν η απόδειξη ότι ο Παύλος Κουρτίδης το στοίχημα το κέρδισε.

Μια παράσταση-πρεσβευτής της κρητικής κουλτούρας και του σύγχρονου πνεύματος που θα άξιζε να βγει εκτός Ελλάδας. Διότι δεν μιλά μόνο για το μεγάλο νησί και τον πολιτισμό του.

Ο Μινώταυρος είναι πάντα εκεί και περιμένει τις ανθρωποθυσίες – σήμερα περισσότερο από ποτέ. ‘Όταν όμως τελειώνει αυτός ο «Λαβύρινθος» όλοι αισθανόμαστε πως κρατάμε – επιτέλους – τον μίτο της Αριάδνης. Γι’ αυτό ο Μπόρχες είχε και άδικο. Διότι μερικές φορές αξίζει να φτιάξεις το Λαβύρινθο. Για να κάνεις το ταξίδι προς το κέντρο σου και κατόπιν πάλι, έξω προς τον κόσμο.

Info Παράστασης

Photo : Βλάσσης Χρυσόπουλος