Lia Hide - Tell No Fairytales - Review

Τρίτος προσωπικός δίσκος για την Lia Hide και δεύτερος με ανεξάρτητο, “DIY” τρόπο, εκτός δισκογραφικών, αλλά με προσωπικό μεράκι και κόστος κάθε είδους. Ο δίσκος κυκλοφορεί στις 15/3 ψηφιακά, στο τέλος Μαρτίου σε cd, αλλά και σε βινύλιο τους επόμενους μήνες. Το Boem Radio είχε την χαρά και την τιμή να είναι στην προακρόαση του δίσκου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, αλλά και να ακούσει τον δίσκο πριν την επίσημη κυκλοφορία του.  

Ο δίσκος αποτελείται από 8 τραγούδια, τα οποία αν και θυμίζουν αρκετά τις προηγούμενες δουλειές της Lia Hide, έχουν και κάποιες διαφοροποιήσεις, που θεωρώ ότι προσδίδουν πολλούς πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Ο λυρισμός, η electronica, το συναίσθημα και η αιθέρια φωνή της Hide είναι και πάλι εδώ και δημιουργούν τις εικόνες ταξιδιού και μιας γλυκιάς μελαγχολίας. Μιας μελαγχολίας όμορφης, σαν να βρίσκεις κάποιο αντικείμενο αγαπημένου σου χαμένου προσώπου. Ο δίσκος ξεκινάει με το “Mantis” και το “This New Thing Called Honesty” και νομίζω ότι από το τρίτο κομμάτι “Dig Apple!” και μετά, είναι που αναδεικνύεται σε όλη του την μεγαλοπρέπεια. 

Τα “Dig Apple!”, “St. Bastard The Coward”, “The Art of Falling is Hard to Master”, “Johnny And I”, “Last Night I Dreamt You Died” και “Keeper Of Psalms” είναι αυτά που κάνουν τον δίσκο να απογειώνεται. Catchy φωνητικές μελωδίες και μέρη, ένταση, post και punk ξεσπάσματα, νεύρο, δύναμη, θυμός που ξεσπάει, η απώλεια και πως (δεν) διαχειρίζεται, αλλά και το πάτημα εκ νέου στα πόδια σου, η ανάδυση και η πρώτη ανάσα μετά την βαθιά βουτιά. To ”Tell No Fairytales” είναι ο δίσκος που σηματοδοτεί μια στροφή στον ήχο της Lia Hide. Μια στροφή προς αυτά που κρύβει μέσα της, προς τον πειραματισμό, μια τολμηρή βουτιά σε άγνωστα νερά που όμως είναι τόσο γνώριμα, όταν τελικά το τολμάει. Η electronica, η dark dream pop είναι εδώ και το βροντοφωνάζουν, φέρνοντας στο μυαλό την οικεία Lia των προηγούμενων δουλειών της. Αλλά παρόντα είναι και τα νέα στοιχεία που δείχνουν την αλλαγή πλεύσης, όπως οι πιο rock ενορχηστρώσεις και post ξεσπάσματα, αλλά και τα πιο φιλικά προς το ραδιόφωνο κομμάτια. 

Η διαφοροποίηση σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της αντικατοπτρίζεται και στους στίχους, οι οποίοι καταπιάνονται με την καθημερινότητα, με τον ρατσισμό, αλλά και κάθε μορφή κοινωνικής αδικίας και βίας. Οι εξαιρετικοί μουσικοί του δίσκου προσφέρουν το προσωπικό τους στίγμα και ήχο, που δένει απόλυτα με τις μουσικές ιδέες και τη φωνή της Lia Hide, ενώ το mastering του Denis Blackham (Yes, Brian Eno, Robert Plant, Black Sabbath, Uriah Heep και πολλοί άλλοι) έχει σαν αποτέλεσμα μια υπέροχη και πεντακάθαρη παραγωγή, που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη δουλειά της Lia. 

Το “Tell No Fairytales” είναι η πιο «ώριμη» δουλειά της έως τώρα και ο νέος ήχος της πάει ακόμα περισσότερο. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του δίσκου για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα και για το εικαστικό κομμάτι. 

English Version

Third personal album for Lia Hide and second with independent, "DIY" way, no major record labels but with personal love and cost of any kind. The album is released on 15/3 digitally, at the end of March in cd, but also in vinyl in the coming months. Boem Radio had the joy and honor of being invited to the private and first hearing of the album, a week ago, where we had the chance to listen to the album and preview all the videos.

The album consists of 8 songs, which although remind us of Lia Hide's previous works, have some variations, which I think add a lot of points to the final result. Hide's lyrics, electronica, emotion, and ethereal voice are back here, creating travel images and sweet melancholy. A melancholy beautiful, as if you find some object of your beloved lost person. The album starts with "Mantis" and "This New Thing Called Honesty," and I think that from the third track "Dig Apple!" Onwards, it is revealed in all its majesty.

"Dig Apple!", "St. Bastard The Coward "," The Art of Falling is Hard to Master "," Johnny And I "," Last Night I Dreamt You Died "and" Keeper Of Psalms "are what make the album take off. Catchy vocal melodies and parts, tension, post and punk outbursts, nerve, strength, anger that breaks out, loss and how (not) to manage it, but also how to re-step on your feet, the ascent and the first breath after the deep dive . "Tell No Fairytales" is the album that marks a turn to the sound of Lia Hide.

A turning point to what lies inside her, towards experimentation, a bold splash in unfamiliar waters that is so familiar when it finally dares it. The electronica, the dark dream pop is here and it's banging, bringing to mind the familiar Lia of her previous work. But there are new elements that show the change of cruise, such as the most rock orchestrations and post excitements, but also the most radio-friendly tracks.

The differentiation in relation to her previous work is also reflected in the lyrics, which deal with everyday life, racism, and all forms of social injustice and violence. The outstanding musicians of the album offer their personal style and sound that blends perfectly with Lia Hide's musical ideas and voice, while the mastering of Denis Blackham (Yes, Brian Eno, Robert Plant, Black Sabbath, Uriah Heep and many others ) has resulted in a wonderful and crystal clear production that further enhances Lia's work.

"Tell No Fairytales" is her "mature" work so far and her new sound goes even further. We are looking forward to the release of the album in order to have a complete picture of the piece as well.