Madeleine Peyroux @ Boem Radio

Madeleine Peyroux, one of the best modern singers of international jazz scene, returns to Greece for one show on 18th November in PassPort Keramikos. Madeilene Peyroux is a female singer of the ‘00s that brings to mind the musical style of the great ladies of Jazz of the ‘30s. There is a reason for this, as she indulged in their singing style since her childhood.   

She was born in Athens of Georgia in America, she wandered in Brooklyn and in California and at 13 she moved with her mother in Paris. At 15 she dropped out of school to follow a band of street musicians in the narrow streets of Quartier Latin. Among them she learned to “love the echo of her voice in the narrow streets of Paris”.

Madeleine Peyroux, a few days before her concert, talked to Boem Radio and Yiannis Antonopoulos.

Dear Madeleine,

We are kindly request if you can spend some of your valuable time in order to answer some questions for Boem Radio, on the occasion of your live show in Greece. Thank you in advance,

In 2013 a New York Times music writer compared your vocal style to that of Billie Holiday. How do you feel about it?

I am not the new Billie Holiday. It would be a lovely compliment, but I cannot really accept it. There can never be another Billie Holiday, and I think secretly that is the problem that some folks have forgotten when they say things like this. I learned how to get an audience by listening to Billie, by memorizing everything she did with the original melodies and how she changed them. But I can no longer let anyone think of me as another Billie. I would like to find something that I haven’t done before. So I keep looking. And no matter what, I just hope that I am singing the best that I possibly can at any one moment in time. 

In your new album Secular Hymns you seem to experiment with various music styles (tango, funk, etc). In general do you believe that an artist must change his style or stay in what was known for? 

Well, I understand my music to be less than pure anything, unless it is pure fun! The thing about music is it only really gets interesting when there is a lot of variety and overlap. We are communicating across all boundaries with music! (Or should be trying to I believe.) So what matters to me is to have GOOD music, and that it is full of as much variety as I can handle—well more than I can handle hopefully. I would say honestly my music is a mixture of blues, jazz, country, folk, early American rock and roll, and even some classical. But what makes it all come together is the spirit of jazz as it was: a way to get music to be the best it can be technically without losing the power of interpretation as its first goal. For me, it’s the song and the moment that matter. 

What do you think of the refugees crisis in Europe. Should the artists must have a more active role in social issues? 

I believe that a musician is a spiritual creature and that they are always, always, always going to be essential to our societies. I can only tell you all the things that I feel, but I cannot grasp the depth of worry and weight Greece and other countries must be feeling right now as they grapple with the enormous refugee issues. I believe in the positive force of the humanist ideal – it is a part of who I am and what I do. We are all a part of the solution and I believe artists play an important role in giving voice and feeling to all human beings in their struggle and suffering. Perhaps this quote will say better how I feel: Not like the brazen giant of Greek fame, With conquering limbs astride from land to land; Here at our sea-washed, sunset gates shall stand A mighty woman with a torch, whose flame Is the imprisoned lightning, and her name Mother of Exiles. From her beacon-hand Glows world-wide welcome; her mild eyes command The air-bridged harbor that twin cities frame. "Keep, ancient lands, your storied pomp!" cries she With silent lips. "Give me your tired, your poor, Your huddled masses yearning to breathe free, The wretched refuse of your teeming shore. Send these, the homeless, tempest-tost to me, I lift my lamp beside the golden door!" 

The New Colossus by Emma Lazarus 

Do you believe that we must have completely freedom of expression or some sort of censorship should be legitimate?

An artist should never be a prisoner of himself, prisoner of style, prisoner of reputation, prisoner of success, etc. -Henri Matisse (31 Dec 1869-1954)

Can you describe a moment or a whole day in your life you would love to live over and over again? (like in "Groundhog Day" film let's say...)

Since variety is something I cherish and the wonder of each new day so fulfilling, I cannot honestly say that there’s any day that I would like to relive again and again as in the “Groundhog Day” film. 

Great questions! Thank you for giving me this opportunity to share some of my thoughts with you and your listeners. ----- Madeleine Peyroux

Μία από τις κορυφαίες σύγχρονες φωνές της παγκόσμιας jazz σκηνής, η Madeleine Peyroux, επιστρέφει για μια συναυλία στο PassPort Κεραμεικός στις 18 Νοεμβρίου. 

Η Madeleine Peyroux είναι από τις γυναικείες φωνές των 00’s που φέρουν το ύφος των μεγάλων κυριών της jazz της δεκαετίας του ’30. Και υπάρχει λόγος για αυτό καθώς εντρύφησε στο ερμηνευτικό τους στυλ από πολύ μικρή. Γεννήθηκε στην Αθήνα της Georgia, στην Αμερική, περιπλανήθηκε στο Μπρούκλιν και στην Καλιφόρνια και στα 13 της μετακόμισε με τη μητέρα της στο Παρίσι. Στα 15 παράτησε το σχολείο για να ακολουθήσει μια μπάντα μουσικών του δρόμου στα στενά του Quartier Latin. Μαζί τους έμαθε «να αγαπά την αντήχηση της φωνής της στα σοκάκια του Παρισιού». 

Λίγες μέρες πριν την συναυλία της η Madeleine Peyroux μίλησε στο Boem Radio και στον Γιάννη Αντωνόπουλο.

Αγαπητή Madeleine,

Θα χαιρόμασταν ιδιαιτέρως αν μπορούσες να αφιερώσεις λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου για να απαντήσεις κάποιες ερωτήσεις του Boem Radion, στο πλαίσιο της εμφάνισης σου στην Ελλάδα. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Το 2013, ένας μουσικός συντάκτης των “New York Times” συνέκρινε τον τρόπο που τραγουδάς με αυτόν της Billie Holiday. Πως νιώθεις γι’ αυτό;

Δεν είμαι η νέα Billie Holiday. Θα ήταν ένα πολύ ωραίο κοπλιμέντο, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη Billie Holliday και πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ότι κατά βάθος αυτό ξεχνάνε οι άνθρωποι όταν λένε πράγματα σαν αυτό (για μένα). Έμαθα πώς να αποκτώ ακροατήριο με το να ακούω την Billie, με το να αποστηθίζω ό, τι έκανε με τις πρωτότυπες μελωδίες και πως τις άλλαζε. Δεν μπορώ άλλο πλέον να αφήνω να με θεωρούν ως μια άλλη Billie. Θα ήθελα να βρω κάτι που δεν έχω ήδη κάνει, έτσι συνεχίζω και ψάχνω. Ό, τι και να γίνει, απλώς ελπίζω ότι πάντα και κάθε φορά τραγουδάω όσο καλύτερα μπορώ.

Στη νέα σου δουλειά, το “Secular Hymns”, φαίνεται ότι πειραματίζεσαι με διάφορα μουσικά είδη (tango, funk κλπ). Πιστεύεις γενικά ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να αλλάζει το στυλ του ή να παραμένει πιστός σε αυτό για το οποίο είναι γνωστός;

Δεν θέλω να νιώθω την μουσική μου «καθαρή», εκτός αν εννοούμε καθαρή διασκέδαση! Το θέμα με την μουσική είναι ότι πραγματικά γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα όταν υπάρχει μεγάλη ποικιλία και πρόσμιξη. Επικοινωνούμε πέρα από κάθε σύνορο με την μουσική! (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να προσπαθούμε, έτσι πιστεύω!) Έτσι, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έχω ΚΑΛΗ μουσική, με όσο περισσότερη ποικιλία μπορώ να αντέξω-ιδανικά ακόμα περισσότερη. Θα έλεγα με κάθε ειλικρίνεια ότι η μουσική μου είναι ένα μείγμα από blues, jazz, country, folk, early American rock and roll, ακόμα και κλασσική μουσική. Αλλά αυτό που τα δένει όλα μαζί είναι το πνεύμα της jazz, όπως ήταν: Ένας τρόπος να κάνεις την μουσική όσο καλύτερη γίνεται τεχνικά, χωρίς όμως να χάσεις τη δύναμη της ερμηνείας, που είναι ο κύριος σκοπός. Για μένα, αυτό που έχει σημασία είναι το τραγούδι και η στιγμή. 

Τι σκέψεις κάνεις για το προσφυγικό ζήτημα στην Ευρώπη; Θα πρέπει οι καλλιτέχνες να έχουν πιο ενεργό ρόλο στα κοινωνικά θέματα; 

Πιστεύω ότι ένας μουσικός είναι ένας πνευματικός άνθρωπος και πάντα μα πάντα θα είναι απαραίτητος στην κοινωνία. Μπορώ να σου πω όλα όσα αισθάνομαι, αλλά δεν θα μπορέσω να πιάσω το βάθος της αγωνίας και του βάρους που πρέπει να νιώθει η Ελλάδα και οι άλλες χώρες που παλεύουν με το τεράστιο θέμα του προσφυγικού ζητήματος. Πιστεύω στην θετική δύναμη του ανθρωπιστικού ιδεώδους – είναι μέρος αυτού που είμαι και αυτού που κάνω. Όλοι μας αποτελούμε μέρος της λύσης και πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες παίζουν σημαντικό ρόλο δίνοντας φωνή και συναίσθημα σε κάθε ανθρώπινο ον που παλεύει και υποφέρει. Νομίζω τα επόμενα λόγια αποτυπώνουν καλύτερα τα συναισθήματα μου: Αντίθετα από τον φημισμένο Ελληνικό θρασύ γίγαντα που τα πόδια του υπότασσαν την γη Εδώ, στις πύλες μας της δύσης, δίπλα στην θάλασσα θα στέκεται μια πανίσχυρη γυναίκα με ένα δαυλό, κι η φλόγα του είναι η υποταγμένη αστραπή, και το όνομά της Μάνα των εξόριστων. Από το χέρι-φάρο της λάμπει παγκόσμιο καλωσόρισμα. Τα πράα μάτια της προστάζουν από το λιμάνι που γεφυρώνει δίδυμες πόλεις "Αρχαίες γαίες κρατήστε την χιλιοτραγουδισμένη σας χλιδή" φωνάζει με βουβά χείλη: "Δώστε μου τους κουρασμένους σας, τους φτωχούς σας, τους μαζεμένους όχλους σας, γεμάτους λαχτάρα να αναπνεύσουν ελεύθεροι, Στείλτε αυτούς, που καταιγίδες ξεσπίτωσαν, σε εμένα, Κρατώ την φλόγα μου δίπλα στην πόρτα την χρυσή." 

The New Colossus, Emma Lazarus*

Πιστεύεις ότι πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης ή κάποια μορφή λογοκρισίας είναι απαραίτητη;

Ένας καλλιτέχνης δεν πρέπει ποτέ να είναι αιχμάλωτος του εαυτού του, αιχμάλωτος του στυλ, αιχμάλωτος της επανάληψης, αιχμάλωτος της επιτυχίας κλπ. -Henri Matisse (31 Dec 1869-1954)

Μπορείς να μας περιγράψεις μια στιγμή ή μια ολόκληρη μέρα της ζωής σου, που θα ήθελες να ζεις ξανά και ξανά; Για παράδειγμα όπως στην ταινία «Η μέρα της μαρμότας» (“Groundhog Day”).

Μιας και λατρεύω την ποικιλία και το θαύμα της κάθε μέρας είναι τόσο ικανοποιητικό και με «γεμίζει», δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποια μέρα που θα ήθελα να ξαναζώ συνεχώς, όπως στην ταινία.

Τέλειες ερωτήσεις! Σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου με εσάς και τους ακροατές σας. ----- Madeleine Peyroux

*Η 'Εμμα Λαζάρους έγραψε το σονέτο «Ο Νέος Κολοσσός» εμπνευσμένη από τα πογκρόμ κατά των Εβραίων στη Ρωσία στις αρχές της δεκαετίας του '80. Τα πογκρόμ αυτά είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και την καταστροφή εκατοντάδων χωριών. Μέρος του ποιήματος της χαράχτηκε στην πλάκα που τοποθετήθηκε στη βάση του Αγάλματος της Ελευθερίας.