Madeleine Peyroux live @ Passport Κεραμεικός - Review

Η Madeleine Peyroux, μία από τις μεγαλύτερες φωνές της σύχγρονης jazz, επισκέφτηκε για μια ακόμα φορά την χώρα μας, μετά την κυκλοφορία του “Secular Hymns”. Τόσο η αγάπη του κόσμου τις προηγούμενες φορές όσο και το όμορφο νέο album της και η δίψα του κοινού να την ακούσει, έκαναν την επιστροφή της επιτακτική. Άλλωστε, αυτό φάνηκε από τον κόσμο που γέμισε το Passport Κεραμεικός, αλλά και από το δυνατό χειροκρότημα μετά από κάθε ερμηνεία της. Η Madeleine Peyroux έχει εξαιρετική φωνή, έχει την ικανότητα να βγάζει συναίσθημα σε κάθε κομμάτι που ερμηνεύει, βγάζει μια «ζεστασιά» τόσο μουσικά όσο και σαν άνθρωπος, δεν διστάζει να αστειευτεί και κερδίζει το κοινό με την απλότητα και το χαμόγελό της.  

Ακούγοντας την Madeleine Peyroux να ερμηνεύει ασυναίσθητα μια μελαγχολία σε κυριεύει και δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια. Έχει αυτό το ξεχωριστό που μιλάει στην καρδιά κοινό χαρακτηριστικό με την Billie Holiday. Είναι κι αυτή «παλιά φωνή» ...

Τη συναυλία άνοιξε η Γιάννα Βασιλειου με τους 3 μουσικούς της (Τρομπόνι, πλήκτρα, κοντραμπάσο). Επέλεξε να τραγουδήσει ελληνικές ως επί το πλείστον διασκευές, με ένα ξένο κομμάτι μόνο, και τραγούδησε για 20 λεπτά. Δεν γνωρίζω αν οφείλεται στον κόσμο που ακόμα προσερχόταν, σε έλλειψη συναισθήματος ή κάτι διαφορετικό, πάντως δεν θεωρώ ότι κέρδισε το κοινό με την ερμηνεία της. 

Στις 22:15 είχε έρθει η ώρα που περίμενε το πολυπληθές κοινό: Πρώτα βγήκαν οι δύο μουσικοί της, ο Jon Herington με την κιθάρα του και ο Barak Mori με το μπάσο του και στη συνέχεια η χαμογελαστή Madeleine Peyroux. Είπε «καλησπέρα» στα ελληνικά και ερμήνευσε στα ελληνικά το «Μην τον ρωτάς τον Ουρανό», κερδίζοντας το πρώτο δυνατό χειροκρότημα του κοινού. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αλλά απήγγειλε και μέρος από την «Σονάτα του Σεληνόφωτος» επίσης στα ελληνικά, δείχνοντας ότι η ποίηση και η μουσική δεν έχουν σύνορα.  

Η Madeleine μπορεί να γοήτευσε το κοινό με “sad songs”, όπως είπε κι η ίδια, αλλά πάνω στη σκηνή έβλεπες έναν χαρούμενο άνθρωπο. Το είπε άλλωστε κι η ίδια “My songs are sad but in my heart I’m laughing”. Χαρούμενη που παίζει μουσική, που λαμβάνει αγάπη από τον κόσμο και που βρίσκεται στην Ελλάδα. Η αμφίδρομη αυτή σχέση αγάπης εξυμνήθηκε άλλωστε αρκετές φορές με την Madeleine να υπόσχεται ότι την επόμενη φορά θα ξέρει ακόμα καλύτερα ελληνικά. Η ερμηνεία της ήταν συναισθηματική, τρυφερή και σε έκανε να πιστεύεις ότι δεν τραγουδάει σε έναν γεμάτο χώρο, αλλά μόνο για σένα. Το κοινό φαινόταν να βιώνει το ίδιο και παρακολουθούσε προσεκτικά ξεσπώντας σε χειροκροτήματα μόνο στο τέλος των τραγουδιών. Στο “Shout sister shout” και με προτροπή της ερμηνεύτριας, ο κόσμος συνόδευε το τραγούδι με παλαμάκια. Οι μουσικοί της ήταν εξαιρετικοί, τεχνικοί και μάλιστα προς το τέλος έδειξαν και τις φωνητικές τους ικανότητες τραγουδώντας ό, τι έπαιζαν στα έγχορδα τους.

Η αμερικανογαλλίδα ερμηνεύτρια ήταν πολύ επικοινωνιακή, ζεστή με τον κόσμο, μας ζήτησε συγγνώμη για τον νέο πρόεδρο της Αμερικής, αστειευόταν (“I will now play a little guitar” και έπαιζε όντως με το γιουκαλίλι της), μας απέδειξε ότι jazz, blues, rock, funk έχουν πολύ περισσότερα κοινά σημεία από ό, τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε και τέλος, ότι η jazz πάνω από όλα εκτός από καλούς μουσικούς θέλει και συναίσθημα. Κι η Madeleine το είχε.    

Έπαιξε μεταξύ άλλων δύο διασκευές σε τραγούδια του Leonard Cohen (Bird On A Wire και Dance Me to the End Of Love), Tango Till They ‘re Sore,  Μην τον ρωτάς τον Ουρανό, La Vie En rose, Hard Times Come Again No More, Shout Sister Shout και πολλά άλλα σε ένα σετ που κράτησε σχεδόν 2 ώρες. Μάλιστα σε 3 κομμάτια έμεινε μόνη της στη σκηνή και ερμήνευσε με μόνο την κιθάρα της και την φωνή της. Κι άλλωστε και μόνο τη φωνή της να ακούς, τι άλλο να ζητήσεις; 

Στα παρασκήνια μετά την συναυλία και παρόλη την κούραση απέδειξε ακόμη περισσότερο πόσο απλή κι άμεση είναι. Αστειεύτηκε και υποσχέθηκε ότι την επόμενη φορά θα μιλά καλύτερα Ελληνικά για να πει και κάποιο ανέκδοτο στην γλώσσα μας, μας «μάλωσε» που στην γραπτή συνέντευξη που της πήραμε για το Boem Radio κάναμε μόνο πέντε ερωτήσεις (της προτείναμε την επόμενη φορά να κάνουμε ζωντανή συνέντευξη στον σταθμό), βγάλαμε φωτογραφίες παρέα και στο τέλος αγκαλιαστήκαμε ζεστά λες και γνωριζόμασταν χρόνια. 

Μια καλλιτέχνης που τιμά την μουσική αλλά που ταυτόχρονα δεν ξεχνά πόσο άνθρωπος μπορεί να είναι εντός κι εκτός σκηνής.

Photo by : Βλάσσης Χρυσόπουλος

Madeleine Peyroux live @ Passport Keramikos - Review

Madeleine Peyroux, one of the best modern singers of international jazz, returned to Greece for one more time after releasing her album “Secular Hymns”. It was the love of the audience all the previous times, her beautiful new album and the thirst of her fans for her music that made this return so needed. You could see that from the full concert hall and from the loud applause after every song. Madeleine Peyroux has an excellent voice, feeling in her singing and a warm feeling that beams both from her music and from her as well. She didn’t hesitate to joke with the audience and win everyone with her simplicity and her smile.  

When you listen to her singing, you can unconsciously feel  tears fill your eyes and a sweet melancholy fill your soul. She has this special something that speaks to your heart, common to Billie Holiday. Oh, and this “old voice”…

Yianna Vasileiou along with her 3 musicians (trombone, keyboard, bass) started the concert. She chose to sing mostly Greek song covers and she sang for 20 minutes. I don’t know if the audience that was still entering the place or lack of feeling or something else, but I don’t believe she earned the audience with her performance. 

At 22:15, it was the time that the great numbered audience awaited for: Firstly came on stage her two musicians, Jon Herington with his guitar and Barak Mori with his bass, and then came out Madeleine Peyroux with a smile on her face. She greeted the audience in Greek and sang also in Greek a Manos Hadjidakis’ song “Don’t ask the sky”, earning the first loud applause. She didn’t stop there, but went on by reciting Yiannis Ritsos’ poem “Moonlight Sonata” also in Greek, proving that poetry and music have no boundaries. 

Madeleine may had charmed the audience with “sad songs”, as she said, but you could see on stage a happy person. She said that herself: “My songs are sad but in my heart I’m laughing”. A person who was happy because she was playing music, she was receiving love and was in Greece. This two-way love relationship was mentioned a lot of times with Madeleine promising that next time she will speak better Greek. Her performance was sentimental, tender and made you believe that she was not singing in a large concert hall, but just for you. The audience seemed to feel the same and was devouring her performance quietly, bursting in applause only at the end of each song. During “Shout sister shout” it accompanied the song with their clapping. Her musicians were excellent, full of technique and showed us their singing skills by singing what they played.

The American-french singer was communicative, warm towards the audience, apologized for the new President of America, made jokes (“I will now play a little guitar” and really played a llitle guitar, a ukulele) and proved us that  μας jazz, blues, rock and funk have more in common than we could imagine and that jazz more than any good musician, is about the feeling. And Madeleine had feeling.   

She played two Leonard Cohen covers (“Bird On A Wire” and “Dance Me to the End Of Love”), Tango Till They ‘re Sore,  Don’t Ask the Sky, La Vie En rose, Hard Times Come Again No More, Shout Sister Shout and many more in a show that lasted almost two hours. She stayed on stage by herself playing 3 songs with only her guitar and her voice. But if you listened to her voice, you couldn’t ask for more… 

At the backstage after the concert and tired as she might be, she proved once more how simple and friendly she is. She joked and promised that next time she will speak better our language so she can tell the jokes in Greek, she “admonished” us for asking only 5 questions in the written interview she gave to Boem Radio (we proposed that the next interview will be in Boem Radio’s studio), we took photos with her and in the end we hugged like we knew each other for years. 

Madeleine Peyroux is an artist that honors music but doesn’t forget to be human on and off stage. 

Photo by : Vlassis Chrisopoulos