Martin Crimp φέτος στην Αθήνα

«Έχω μια τάση να βλέπω τον εαυτό μου σε έναν κοινό άξονα με συγγραφείς κατά κανόνα νεότερους από εμένα, τον Μαρκ Ρέιβενχιλ ή τη Σάρα Κέιν. Κάθε φορά που αρχίζω να γράφω ένα έργο αισθάνομαι σαν να είναι το πρώτο μου. Δεν έχω ιδέα από κανόνες, νιώθω την όλη διαδικασία εντελώς άγνωστη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θέλω μια "στημένη" αναπαράσταση της όποιας πραγματικότητας, δεν επιθυμώ να παρουσιάσω τα πράγματα όπως δείχνουν σε μια φωτογραφία. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι η κοινοτοπία. Μερικές φορές οι διάλογοι μου φαίνονται τόσο γελοίοι και κενοί που κυριολεκτικά δεν μπορώ να συνεχίσω». Μάρτιν Κριμπ

Ο Μάρτιν Κριμπ (1956), είναι Βρετανός θεατρικός συγγραφέας ιδιαίτερα δημοφιλής στην Αγγλία όπου ανεβαίνουν  τακτικά έργα του στο Orange Tree Theatre (Ρίτσμοντ) και το Royal Court Theatre του Λονδίνου. Στην Ελλάδα έχουν παιχτεί παλιότερα τα έργα του «Στην Εξοχή», «Απόπειρες» και φέτος «Η Πόλη» στο Θέατρο Ροντήρης και «Playhouse» στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων.

Στο έργο «Η Πόλη», ο Κρίστοφερ, η Κλερ, η Τζένι και ο Μοχάμετ, διασταυρώνονται σε ένα σύγχρονο αστικό τοπίο, όπου επικρατεί μια κεκαλυμμένη αγωνία για όλους και όλα. Εταιρίες μειώνουν το προσωπικό τους, νοσοκόμες δυσκολεύονται να κοιμηθούν και παίζουν πιάνο, μεταφραστές συναντιούνται μαζί με τους συγγραφείς στη Λισαβώνα. Αλλά, το παιδικό δωμάτιο είναι κλειδωμένο από μέσα, και τα παιδιά που συνήθως ακούγονται τώρα σιωπούν. Το τέλος της Πόλης που είχαμε ονειρευτεί, φανταστεί ή γνωρίσει έχει έρθει.

Το Play House είναι η ιστορία ενός διαμερίσματος, η ιστορία ενός ζευγαριού, η ιστορία δύο τριαντάρηδων που ζουν σε μια αστική γειτονιά, σε μια πόλη του δυτικού κόσμου. Η ζωή εδώ είναι απλή και λειτουργική, όπως τα έπιπλα που διακοσμούν το διαμέρισμα της Katrina και του Simon. Ένα ψυγείο, ένας καναπές, ένα χαμηλό τραπέζι. Αυτό το καινούργιο διαμέρισμα αποτελεί τον χώρο του παιχνιδιού τους, ένα παιχνίδι χωρισμένο σε 13 σκηνές- αναμετρήσεις.

Τόσο η παράσταση της Ειρήνης Μαργαρίτη (Play House) όσο και του Χρίστου Λύγκα (Η Πόλη) είναι πιστές στο πνεύμα του Μάρτιν Κρίμπ, δηλαδή τον πρώτο ρόλο παίζει το ίδιο το κείμενο, οι ηθοποιοί είναι ελάχιστα αποστασιοποιημένοι και αφήνουν τα λόγια τους να πρωταγωνιστήσουν. Η αλήθεια είναι ότι το Play House είναι σαφέστατα πιο κωμικό αν και στο τέλος σου αφήνει μια στιφή γεύση καθώς το ζευγάρι εγκλωβίζεται στο παιχνίδι ενηλίκων. Αντίθετα στην Πόλη, η Κλερ εξομολογείται αυτό το παιχνίδι φαντασίας που έχει πλέξει στο μυαλό της και η ιστορία της την απελευθερώνει. 

Οι γυναικείοι ρόλοι και στα δύο έργα είναι ιδιαίτερα γοητευτικοί ενώ ταυτόχρονα ο Κριμπ τους δίνει ένα ελαφρύ προβάδισμα, τόσο ώστε να καθοδηγούν την εξέλιξη του έργου. Στο ντουέτο της Κατρίνα και του Σάιμον, η Μαρία Μαμούρη εκπλήσσει τον Απόστολο Φράγκο όταν του ζητά να δει τον κόσμο «ανάποδα». Η Κλερ, Ανδριανή Κυλάφη, βρίσκει μια παράξενη σύμμαχο στην Τζένυ της Σταυρούλας Καρτσακλή απέναντι στον Κρίστοφερ του Θοδωρή Οικονομίδη, παρόλο που μάλλον και οι δύο είναι αποκύημα της φαντασίας της. 

Ο Κριμπ έχει συγκριθεί θετικά, από πολλούς, με τον Χάρολντ Πίντερ, αλλά και στο ίδιο πνεύμα γραφής με την Σάρα Κέιν και τον Μάρκ Ρέιβενχιλ. Όμως υπάρχει μια ηπιότητα στο κείμενο του που διαφεύγει της βουβής βίας του Πίντερ, και ο λόγος του αν και προτείνει την αποστασιοποίηση είναι ελάχιστα ποιητικά αποσπασματικός (βλ. Σάρα Κέιν). Σαν θεατής, ακούγοντας το κείμενο του, όσο καλή κι αν είναι η παράσταση και οι συντελεστές τις, τι έχεις να σκεφτείς; Να αισθανθείς; Αυτή η ηπιότητα δεν σοκάρει, δεν εκπλήσσει, μόνο είναι μια ψύχραιμη, μετρημένη προσέγγιση του σήμερα με την οποία διασυνδέεσαι αλλά πέραν της αναγνώρισης δεν υπάρχει τίποτε άλλο δραματουργικά ανατρεπτικό. Ίσως είναι θέμα κουλτούρας, ενδεχομένως.