Μασκαρεμένα Αισθήματα

Μόνο τις Απόκριες συνήθιζα να φοράω μάσκα από τα μικράτα μου. Μεγαλώνοντας ένιωσα ότι πρέπει να την φορέσω όταν είχα ένα γερό κρύωμα και φιλοξενούσα έναν καρδιοπαθή αλλά πήγαινα και στην δουλειά και δεν ήθελα να κολλήσω κάποιον. Με τα τωρινά δεδομένα μπήκε στην ζωή μας με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Αναγκαστικά αλλά και πιεστικά. Με κουράζει αυτή η συνθήκη, ειδικά όταν είμαι φορτωμένος με ψώνια και ανεβαίνω προς το σπίτι, αλλά κι όταν βγαίνω με βόλτα με το σκυλί μου στις ανηφοριές της περιοχής. Δεν κρύβω ότι συχνά πυκνά την κατεβάζω για να ανασάνω. Φυσικά την ξεχνάω αρκετά συχνά όταν βγαίνω και γυρίζω τα μπρος πίσω βρίζοντας. Δεν μπορώ να την συνηθίσω γιατί προφανώς δεν την θέλω στην ζωή μου.

Νιώθω ότι μου στερεί την ελευθερία της αναπνοής αλλά και της έκφρασης. Συναντιέμαι στον δρόμο με οικεία πρόσωπα και δυσκολεύομαι να τα αναγνωρίσω. Εκεί είναι που καταλαβαίνω και ποιοι έχουν αυτό το χαρακτηριστικό κι έντονο βλέμμα κάποιων ανθρώπων που ξεχωρίζουν λόγω αυτού. Η φωνή πάλι βγαίνει φιλτραρισμένη, κάθεσαι σε απόσταση δύο μέτρων από τον άλλο και προσπαθείς να μην ακουμπήσεις και να αερολογήσεις φεύγοντας σύντομα και βιαστικά. Σε αντίθεση με την μάσκα του Ζορό (που κάλυπτε τα μάτια για όσους δεν θυμούνται) αυτή έρχεται και καλύπτει το μισό πρόσωπο (πηγούνι, στόμα, μύτη) και μου προκαλεί την ίδια αντιπάθεια προς οτιδήποτε μισοκαλλυμένο.

Παρόλες τις αντιξοότητες, συνηθίζω να φοράω και γυαλιά ηλίου μαζί με την μάσκα, με το γνωστό αποτέλεσμα του θολώματος στα τζάμια με κάθε εκπνοή και τον κίνδυνο να σαβουριαστώ κάπου. Αλλά έτσι είμαι, αν είναι να το κάνεις να το παρακάνεις. Καμία διάθεση για την προβολή των εκφράσεων και συναισθημάτων κάτω από αυτές τις συνθήκες. Νιώθω ότι όταν έρθει με το καλό ο καιρός να πετάξουμε οριστικά τις μάσκες από την ζωή μας θα μπορέσω να αναπνεύσω και πάλι κανονικά, μέχρι τότε μισές και μικρές ανάσες και κρυμμένα συναισθήματα κι εκφράσεις. Όπως είπε και μια καλή φίλη σε μια ηλεκτρονική συζήτηση: "μόνο τα κλάματα φαίνονται από τη μάσκα, τα γέλια ακούγονται..."