MayaBuff – Κριτική

Στάλες βροχής εξελίσσονται σε κατακλυσμό, οι άνθρωποι καταφεύγουν στα βουνά, καταδύονται στο ναδιρ, αναδύονται στο ζενίθ προτού φτάσουν στη Γη της επαγγελίας. Ταυτόχρονα μια Επανάσταση λαμβάνει χώρα, ο Τσάρος πέφτει, έρχεται η Δημοκρατία.. «τι; Τρέφαμε ένα στόμα.. τώρα εκατό…». Όμως η Πλύστρα η Επανάσταση θα επιστρέψει στους ανθρώπους τη γη όπως τους πρέπει. 

Γίνεται χορός χωρίς μουσική; Άκουσε λίγο προσεκτικά, και θα ανακαλύψεις την μελωδία της ανάσας, τον ρυθμό του βήματος, την ενορχήστρωση των σωμάτων καθώς μπλέκονται με τον αέρα που τα τυλίγει. Και χωρίς κοστούμια; Ακολούθησε τους συνδυασμούς των χρωμάτων και θα θυμηθείς την Ρωσική Πρωτοπορία. Μια παράσταση διαφορετική αλλά ολότελα όμοια με τα σύγχρονα, όπως θα την επιθυμούσε ο Μαγιακόφσκι. 

Παρακολούθησα συγκινημένη τους ερμηνευτές να διασχίζουν την σκηνή άπειρες φορές, ο ένας παρακινώντας τον άλλο, ο ένας υποβαστάζοντας τον άλλο, ελάχιστα μόνοι σε αυτή την πορεία προς την επιστροφή στη Γη σαν να γυρνούν στον Παράδεισο. Αισθάνθηκα αυτή την φιλική συμπαράσταση του ενός στον άλλο, αλλά και την βεβαιότητα της κίνησης μέσα στην αβεβαιότητα της διαδρομής.

Προσωπικά, σ’ αυτήν την παράσταση είδα την μετακίνηση των ανθρώπων όπως την παρατηρώ σαν πολίτης αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια. Ο κατακλυσμός των αλλαγών, η ανάγκη για Επανάσταση, η στροφή προς τα άκρα, η Επιστροφή, ο Νόστος της επιστροφής, η γαλήνη της επίγνωσης της διαδρομής που πραγματοποιείται συντροφικά. 

Ο Γιάννης Μανταφούνης παίρνει το έργο του Μαγιακόφσκι και το μεταφέρει στην επικαιρότητα εκατό χρόνια από την συγγραφή και πρώτη παρουσίαση, με την ορμή και την φρεσκάδα ενός καλλιτέχνη του σήμερα. 

Info Παράστασης

English Version

MayaBuff – Review*

Rain drops turn into cataclysm, people run to the mountains, reach nadir, and rise to zenith before they arrive to the Promised Land. At the same time a Revolution takes place, Tsar has fallen, Democracy is instated… “what? We have been feeding one mouth… now hundred…” But the Revolution will wash out and return Earth to the humans as it should. 

Can there it be dance without music? Listen carefully and you will discover the melody of breath, the rhythm of the pace, the orchestration of the bodies as they are messing with the air folding them. And without costumes? Follow the patterns of the colors and it will remind you of Russian Futurism. ‘MayaBuff’, a performance both strange and contemporary, as Mayakovski would have desired. 

I have watched excited, the performers travelling the stage thousand times, one moving the other, one holding the other, the least alone to this journey towards Earth as if they were returning to Heaven. I have felt this friendly companionship of one another, as well as the certainty of the movement within the uncertainty of the trip. 

Personally, in this performance I saw the movement of people like I observe it, as a citizen of this country the past years: the cataclysmic changes, the need to revolt, the turn to the edges, return, the nostalgia for return, the serenity of knowing that the journey will be realized in companionship.

Yannis Mantafounis, an artist of contemporary impetus and freshness, engages into a play that Mayakovski has written and staged 100 years ago, and succeeds into presenting it at the actuality we all share. 

*review translated from the original by the reviewer