Με θέα στη θάλασσα

Χτες που λες, μέσα στην υγρασία και στο χάλι, πήγα στο φυσικοθεραπευτή που έχει ο δύστυχος αναλάβει να φτιάξει την καημένη την πλάτη μου, που παρόλο που είναι υπέροχη, πονάει. Κι εκεί, κουβέντα στην κουβέντα μιλούσαμε καθώς είχε βάλει μετά από κάτι βεντούζες που κάνουν έτσι έτσι ότι σε τρίβουν, μια λάμπα που σε καίει, και καλά σου κάνει, αλλά δεν παίρνεις χρώμα, μόνο θερμότητα - what a waste - πιάσαμε τα ταξίδια και τις διακοπές. Κι επειδή εκείνος δεν έχει πολυταξιδέψει έξω του έλεγα ποιοι είναι οι πιο εύκολοι τρόποι να κλείσει κανείς εισιτήριο και ξενοδοχείο - και στάθηκα στο σημείο του ξενοδοχείου λέγοντας ότι πλέον βλέπεις περίπου τι παίρνεις, και κλείνεις δωμάτιο χωρίς πολλές έννοιες - κι αν κάτι δεν πάει καλά βρε αδερφέ το ακυρώνεις και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Και θυμήθηκα ότι στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν κλείναμε δωματία σε νησιά στα τυφλά, ούτε που ήταν ξέραμε, ούτε πως ήταν ξέραμε, ούτε τίποτα. Ρώσικη ρουλέτα πραγματικά. Από μια μικρή καταχώρηση στις πάλαι ποτέ «Διακοπές» ή από στόμα γνωστού που είχε πάει η σταυροκουνιάδα της μικρανηψιάς του μπατζανάκη της νονάς του κι έμεινε φυσικά κατενθουσιασμένη γιατί κάποιες ώρες τη μέρα έτρεχε το νερό - μη φανταστείς ποτάμια, να, λίγες σταγόνες για μπιντεδάκι - και πήγαινες εσύ στο θέρετρο και έμενες σε κάτι σαν φέρετρο.

Και αναπόλησα το 2002, όπου είχα κανονίσει εξαιρετικές διακοπές στη Μήλο, τις έκλεισα κι από νωρίς ως συνήθως για να μην έχω άγχητα, να το καράβι, να να το δωμάτιο, στον Αδάμαντα λέει, δίκλινο με μπαλκονάκι και θέα θάλασσα.

Και φτάνουμε στο υπέροχο νησί, και πάμε και βρίσκουμε την κυρία - χοντρή κυρία - που είχε τα δωμάτια, και φορτωμένοι μπαγκάζια ένα σκασμό πάμε μέσα στα στενάκια του λιμένος και από δω και από κει και τελικά φτάνουμε σε ένα δίπατο με εξωτερική σκάλα και ανεβαίνουμε στον 1ο όροφο και ανοίγει η πόρτα και αντικρύζω με δέος τον Τάφο του Ινδού. 

Βέβαια, υποψιάζομαι ότι ο Τάφος του Ινδού, στην πραγματικότητα ήτο κατάτι μεγαλύτερος από το δωμάτιο το οποίο ήταν κυριολεκτικά μια τρύπα, σκοτεινό, με ένα παράθυρο που άνοιγε δεν άνοιγε το ίδιο ήταν, με ένα μεγάλο μονό κρεβάτι που έπιανε ουσιαστικά όλο το χώρο, μια ντουλάπα στενή και της κακιάς της συμφοράς και ένα μπάνιο σκέτο χάρμα, στο οποίο για να μπεις - επειδή το έκλεινε το κρεβάτι - έπρεπε να πηδάς ωσάν κρι - κρι πάνω απ το μονό.

Και βλέπω λοιπόν το διαφημισμένο ως λουξ δίκλινο της κυρά Πόπης (απ το σοκ θυμάμαι ακόμα το όνομα) η οποία απ ότι έμαθα είχε ταξιδιωτικό γραφείο και πολλά πολλά δωμάτια, αντιλαμβάνεσθε τι επιπέδου και έφαγε πολλά λεφτά και το 'σκασε με το γκόμενο για Λατινική Αμερική μετά από κάποια χρόνια, και παθαίνω κατάθλιψη.

Εν τω μεταξύ, το νερό στο μπάνιο δεν υπήρχε παρά μόνο κάποια λεπτά το πρωί και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, λίγο νίψιμο στα μάτια και για φυσική ανάγκη ούτε λόγος, και βγαίνω στο μπαλκονάκι το στενό το οποίο ήτο ταυτοχρόνως διάδρομος για τους από πάνω, και τα βράδια σουλατσάριζαν ανέμελες οι κατσαρίδες, να απολαύσω τη θέα, αλλά θέα δεν είχε, μια ταράτσα μόνο κι εκείνη χωρίς μπουγάδα. Μια κεραία μονάχα ανέμιζε μοναχική σαν ανεμώνα.

Και αναρωτήθηκα ο έρμος, καλά όλα τ άλλα κυρία Πόπη μου, η θέα στη θάλασσα που είναι; Α, μου είπε, αν ανέβεις στην ταράτσα βλέπεις όλο το λιμάνι, και μετρώντας τα ευρά - που ήταν φρέσκα φρέσκα τότες και πολύ γκλάμορους - αποχώρησε ικανοποιημένη αφήνοντας πίσω της συντρίμμια...