Melentini @ Temple - Review

Πηγαίνοντας στο “Temple” την Τετάρτη το βράδυ, δεν ήξερα τι να περιμένω. Από την μία είχα ακούσει την μουσική της Melentini, αλλά από την άλλη δεν την είχα δει ζωντανά, οπότε δεν ήξερα πως θα είναι η δυναμική της μουσικής της μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Η Melentini με τους Running Blue Orchestra ανέβηκαν στη σκηνή και όλες μου οι σκέψεις ταξίδεψαν μαζί τους. 

Με τη βοήθεια του εξαιρετικού φωτισμού της Σοφίας Παππά, των μουσικών της, της μουσικής της, της φωνής της και της εν γένει παρουσίας της, η Melentini σε ταξιδεύει. Η συναυλία της, αν αφεθείς, είναι ένα, καλώς εννοούμενο, trip. Η Melentini σαν άλλος Σαμάνος σε ποτίζει με νότες, λυρισμό και μελωδία και σε αφήνει ελεύθερο να περιπλανηθείς. Το “Temple” της πήγαινε πολύ και η ίδια, λιγομίλητη και αιθέρια μιλούσε πότε με τα πλήκτρα της, πότε με την τρομπέτα της και πάντα με τους στίχους της. 

Οι Running Blue Orchestra με τον Βασίλη Ντοκάκη στην κιθάρα, τα synths και το τραγούδι, τον Χρήστο Βίγκο στα drums και τον Κώστα Αντωνίου στο μπάσο ήταν εκεί, με διακριτική παρουσία, αλλά προσφέροντας πολλά. Με τραγούδια από την τελευταία της δουλειά (ZRSHA; Fundus Uterus), αλλά και τις προηγούμενες δουλειές της, νομίζω ότι μετέφερε αρκετή από την ατμόσφαιρα που ήθελε να περάσει στο γεμάτο “Temple”. Η μουσική της πότε ηλεκτρονική, πότε ambient, jazz, soul, πότε με «τζούρες» trip-hop, πότε με αγάπη στους Portishead, πότε με εξάρσεις λειτουργούσε στην εντέλεια, μεταφέροντας τις δονήσεις της στο κοινό. Χωρίς υπερβολές, χωρίς περιττά μέρη, μόνο με μουσική και στίχους. Η ίδια η Melentini δέσποζε επί σκηνής σαν νεράιδα, σαν σειρήνα, οδηγώντας το κοινό στο ταξίδι που περιέγραφε, με στακάτες εξάρσεις που έκαναν το κούνημα των κεφαλιών ρυθμικό και αναγκαίο. Σε πολλές περιπτώσεις αναγνώριζες τραγούδια που έχεις ακούσει κατά καιρούς, αλλά δεν ήξερες τον καλλιτέχνη. Ακόμα κι αν δεν ήξερες κανένα τραγούδι της όμως, μπορούσε εύκολα να παρασυρθείς και να ταξιδέψεις με την μουσική της.

Η Melentini επί σκηνής ξεχειλίζει ευαισθησία, δημιουργεί ατμόσφαιρα και καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά την «εσωτερικότητα» των κομματιών της μπροστά σε πολύ κόσμο. Όσο «ιδιωτική» απόλαυση κι αν μοιάζει η ακρόαση της στουντιακής δουλειάς της, άλλο τόσο νιώθεις ότι συμμετέχεις σε μια ομαδική μέθεξη όταν είσαι σε συναυλία της. Μια πολύ όμορφη συναυλία, που μας δημιούργησε προσδοκίες για την επόμενη.