Μια ιστορία βιταμίνης και βίας

Τα μεσάνυχτα έφτασαν και ο πυρετός έπεσε, ο στομαχόπονος είχε περάσει επιτέλους. Στην τηλεόραση δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον να χαζέψει και πείναγε. Πήγε στο ψυγείο. Όπως άνοιξε, έτσι έκλεισε και την πόρτα του.

Χτύπησε δυνατά τα δάχτυλα και οι δύο φρουροί έξω από την είσοδο ρώτησαν «τι θα θέλατε μεγαλειότατε;».

Ο Σένιος, τους πλησίασε εκνευρισμένος, προσπάθησε να πιάσει τον ένα από το σβέρκο, πατώντας στις μύτες των ποδιών του για να τον φτάσει, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα αφού η παλάμη του ήταν μικρότερη. Τον τράβηξε από τη στολή του και τον κόλλησε, σπρώχνωντας τον, στο ψυγείο.

«Τι βλέπεις εδώ; Τι βλέπεις, πες μου τώρα», ούρλιαξε στον σεκιούριτι.

«Μια σίζαρς που σας έφερα το μεσημέρι, έχει μείνει η μισή... είχα φέρει κι άλλη μία...»

«Ακριβώς, ηλίθιε! Φύγε από μπροστά μου, αύριο παίρνεις μετάθεση για Νίσυρο»

Πλησίασε τον άλλο σεκιούριτι, ο οποίος είχε κατουρηθεί από τα γέλια αλλά τα μαθήματα που είχε κάνει στη δραματική σχολή τον βοήθησαν ώστε να φαίνεται φοβισμένος.

«Αν αύριο λείπει το γκότζι μπέρι και το ιπποφαές από το ψυγείο, θα πάρεις μετάθεση στον Πύργο. Εξαφανιστείτε και οι δύο τώρα».

Ταραγμένος, πήγε στο μπάνιο, φώναξε «Αλέξα, βάλε ένα ράντομ τραγούδι από Σνικ». Έβρεξε το πρόσωπο του, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και πήρε τη γυαλουρονικοδόση του.

Περπάτησε στον καναπέ, ξάπλωσε και μονολογούσε...

«Τι θα κάνω με αυτούς τους ηλίθιους...»

Ο ύπνος δεν αργούσε... λίγο, όμως, πριν κλείσει εντελώς τα μάτια, χτύπησε το τηλέφωνο.

«Μπος, εγώ είμαι»

«Ποιος είσαι συ; Ξέρεις τι ώρα είναι αγόρι μου; Ξέρεις ποιον έχεις καλέσει;»

«Μπος, εσύ μου είπες να σε πάρω. Η δουλειά έγινε.»

Πιέσε δυνατά τα μάτια του με τα δάχτυλα και ξαφνικά θυμήθηκε.

«Είσαι σίγουρος; Όλα εντάξει; Όπως είπαμε; Ξαναπάρε με σε τρεις ώρες»

«Ναι, Μπος».

Έκλεισε το τηλέφωνο και κοιμήθηκε.

Μετά από τρεις ώρες σηκώθηκε από νέο τηλεφώνημα.

«Μπος, εγώ είμαι»

«Τι θέλεις; Ποιος είσαι;»

«Μπος, εσύ μου είπες να σε πάρω. Η δουλειά έγινε.»

«Δέχτηκε ή πια δεν είναι μαζί μας;»

«Είναι ακόμα μαζί μας. Έκανα αυτό ακριβώς που μου είπες. Μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί»

«Θύμισε μου σε παρακαλώ»

«Να σταματήσει να σε ενοχλεί και θα πάρει και ως δώρο 20 χιλιάδες ευρώ»

«Θύμισε μου κιόλας, ποιον εκβιάσαμε;»

«Τον δημοσιογράφος ΧΧ»

«Οκ»

Πέταξε το κινητό στους πρωινούς φρουρούς έξω από την είσοδο, πετυχαίνοντας τον ένα στο κεφάλι, φωνάζοντας του «εσύ θα πάρεις μετάθεση για Λονδίνο!», γέλασε με το καλαμπούρι του και έπεσε για ύπνο.

Το γυαλουρονικό και όλες οι επεμβάσεις τον είχαν επηρεάσει, η μνήμη του έπασχε και η έλλειψη βιταμινών δε βοηθούσε. 

Είχε γίνει ο ξεχνονός.

*από τη συλλογή “Love, Death and Tsiodras”, κεφάλαιο “Oddfather”.