Μικαέλα Δαρμάνη live @ Σφίγγα - Review

Η Μικαέλα Δαρμάνη επέστρεψε την Παρασκευή 3/2 στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» που τη φιλοξενούσε όλο τον Δεκέμβριο, για να δώσει μια ακόμα συναυλία, πριν «μετακομίσει» σε νέο χώρο («Hotel Ερμού»). 

Αυτό που παρατηρεί κανείς από την πρώτη στιγμή που θα ανέβει στη σκηνή η Μικαέλα, είναι η ικανότητα που διαθέτει να κρατάει τόσο το βλέμμα σου όσο και την προσοχή σου πάνω της σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της κι η αμεσότητα που έχει με το κοινό. Χαμογελαστή ακόμα κι όταν ερμηνεύει «δύσκολα» και απαιτητικά κομμάτια, άνετη πάνω στη σκηνή και εκπέμποντας ερωτισμό και «ζεστασιά». Αν σε όλα αυτά προσθέσεις το μέταλλο και την “jazz” βραχνάδα στη φωνή της, το εύρος τόσο των φωνητικών της ικανοτήτων όσο και του ρεπερτορίου της, αλλά και τον ηλεκτρισμό που εκπέμπει, δημιουργείται ο συνδυασμός που την κάνει να ξεχωρίζει.

Είδαμε μια ερμηνεύτρια που περνούσε με άνεση από όλα τα είδη, ροκάροντας με το “Light my fire” και κάνοντας σε να ανατριχιάσεις σχεδόν με το «Καίγομαι», σε μια εκπληκτική ερμηνεία γεμάτη συναίσθημα, καταθέτοντας την ψυχή της και που ήταν λες κι ένιωθε κάθε στίχο του τραγουδιού.  Η Μικαέλα με τους μουσικούς που την πλαισίωναν επί σκηνής είχαν επιλέξει να «πειράξουν» άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο τα κομμάτια, εκπλήσσοντας σε ευχάριστα τόσο με τις επιλογές των τραγουδιών, όσο και με τις διασκευές τους, με τη βοήθεια του «μαέστρου» Γιώργου Θεοδωρόπουλου. Πώς να περιγράψει κανείς την ροκ διασκευή στην «Αχάριστη» του Τσιτσάνη, τις διασκευές σε Αρλέτα που έβγαζαν μια γλυκιά νοσταλγία και το “Sodade” με την τρυφερή, ερωτική ερμηνεία του; Κουνηθήκαμε στους χορευτικούς ρυθμούς του «Μάμπο Μπραζιλέιρο», του “Meglio Stasera”, “ney na na”, «Για να σε συναντήσω», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου», σε ένα ταξίδι από Ανατολή σε Δύση, με μέσο την φωνή της Μικαέλας.

Η guest ροκ παρουσία του Αντώνη Δημητρίου των Ενδελέχεια που έπαιξε κιθάρα και τραγούδησε σε κάποια κομμάτια ηλέκτρισε ακόμα πιο πολύ την ερμηνεία της Μικαέλας και τη συναυλία και έβαλε τις βάσεις για μια ενδιαφέρουσα μουσική συνύπαρξη επί σκηνής. Ακούσαμε το «Δεν ζητάω πολλά» του Μαραβέγια, Ενδελέχεια, μια εξαιρετική διασκευή στον «Μπαγάσα» του Άσιμου και το «Εγώ μιλάω για δύναμη», το οποίο νιώθεις ότι η Μικαέλα το έχει κάνει δικό της, στο οποίο ο Αντώνης έβαλε την πινελιά του με ένα εκπληκτικό solo. 

Το δεύτερο μέρος της εμφάνισής της περιλάμβανε τα πιο «χορευτικά» τραγούδια, τα οποία ανέβασαν κι άλλο το κέφι κι έκαναν τον κόσμο να κουνηθεί και να χορέψει. «Μισιρλού», «Ακρογιαλιές δειλινά», «Να ΄ταν η χαρά οικόπεδο», «Βενζινάδικο», «Δυνατά», «Αργοσβήνεις μόνη» με συνεχή κίνηση από την Μικαέλα που έδειχνε να απορροφά την ενέργεια του κόσμου και να την επιστρέφει με πάθος, χαμόγελο και συναίσθημα. «Να βάλω τα μεταξωτά», μια διασκευή του «Αυτή η νύχτα μένει» που ένιωθες κάθε στίχο και ήταν αδύνατον να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της και στη συνέχεια το «Μην τον ρωτάς τον ουρανό» συγκινητικό και τρυφερό, με το οποίο θα έκλεινε η βραδιά. Η βραδιά δεν έκλεισε όμως εκεί γιατί ο κόσμος ζητούσε κι άλλο κι η Μικαέλα χαμογελαστή και με σεμνά «ευχαριστώ» συνέχισε με το «Χειροκρότημα» , τις «Μέλισσες» και το «Αποκοιμήθηκα» του Στράτου Διονυσίου, κλείνοντας μια πολύ όμορφη εμφάνιση και δίνοντας ραντεβού για νέες. 

Αυτό που είδαμε είναι ένας άνθρωπος ο οποίος χαίρεται που είναι πάνω στην σκηνή, χαίρεται που τραγουδάει, διαθέτει φωνή, ταλέντο,  πάθος, ενέργεια, συναίσθημα και σε κάνει να περνάς καλά και να διασκεδάζεις, που άλλωστε είναι το ζητούμενο σε ένα live. Δεν αρκεί μια ωραία φωνή για να τραγουδήσεις, χρειάζεται και συναίσθημα. Και η Μικαέλα διαθέτει πολύ.