Μωρέλ' μ'

Μ' αγαπάς;

Άσε με να κοιμηθώ...

Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...

Να πω τι;

Μ' αγαπάς;

... Γέλια ...

Δεν το ξέρεις;

Το ξέρω.

Ε, τότε τι θέλεις;

Να το ακούω, πες το...

Μυτιλήνη 1969, καθισμένος στου παππού του Χρήστου το ξυλουργείο.

- Τι έχεις γλύκα κι είν' το μουτρέλ' σ' σ'νεφιασμένο;

- Τίποτα...

- Έλα αρνέλ' μ' σε μένα θα το πεις, τι έχεις μωρ' μ';

- Τίποτα μωρέ παππού Χρήστο, άσε με.

- Έλα και σου έχω εκείν' την σοκολάτα με τα αμύγδαλα που σ' αρέσ' μωρέλ' μ'.

- Να δεν μ' αγαπάν, παππού.

- Ποιοί αρνέλ' μ';

- Όλοι.

- Έλα μωρό μ' κάτσε να σου ζωγραφίσω μια ιστορία.

Ένα μολύβι κι ένα κομμάτι ξύλο έγιναν χαρτί, χρώματα, εικόνες.

- Αυτό είν' τ' αρνέλ' μ', λέει ο παππούς και κάνει ένα μεγάλο 1 πάνω στο ξύλο. Τ' αρνέλ' μ' όμως δεν είναι μόνο στο ντουνιά. Έχει και μιά μαμά και τσουπ βάζει ένα μεγάλο μηδενικό δίπλα στον άσσο. Έχει και μπαμπά και δόστου άλλο ένα μηδενικό. Έχει και δυό παππούδες και δυό γιαγιάδες, άλλα τέσσερα μηδενικά ήρθαν να κολλήσουν στα προηγούμενα. Το μωρ΄μ΄όμως έχει και βάσανα, έχει την δασκάλα, το παράπονο πως δεν τ' αγαπάν, τα αγγλικά, δεν τ' αφήνουν να παίξει. Πόσα μηδενικά αρνέλ' μ' να βάλω για τα βάσανα;

- Βάλε, χμ, βάλε άλλα 6 μηδενικά παππού.

- Αχ, αρνέλ' μ' αν τα ' χαμε σε παράδες θα ήμασταν λιφτάδις τώρα. Δες το νούμερο αρνέλ' μ'. 1000000000000. Μπορείς να το διαβάσεις;

- Πολλά είναι παππού, πάρα πολλά.

- Χαχαχα!!! Τ' αρνέλ' μ' λοιπόν που στεναχουριέται, μπαμ, φεύγει το παίρνει ο Θεός στην αγκαλιά του. Του λείπουν οι αγγέλ' και θέλει κι εσένα μωρ' μ.

Και με ένα μεγάλο και παχύ Χ σβήνει τον άσσο.

- Τι έμεινε τώρα Παυλέλ΄ μ';

- Τίποτα παππού, μηδενικά.

- Είδες μωρελ' μ' που δεν πρέπει να μου στεναχωριέσαι; Άμα μου πάθεις κάτι εσύ, μηδενικά θα μείνουν στον κόσμο. Γι αυτό αρνέλ' μ' γέλα, κι ούλος ο ντουνιάς θα φωτίζεται μαζί σου.

Μ' αγαπάς;

Άσε με να κοιμηθώ...

Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...

Να πω τι;

Μ' αγαπάς;

... Γέλια ...

Δεν το ξέρεις;

Το ξέρω.

Ε, τότε τι θέλεις;

Να το ακούω, πες το...

Υ.Γ. Για την ιστορία ο παππούς ο Χρήστος, δεν ήταν πραγματικός μου παππούς. Ήταν όμως ο άνθρωπος που στο σπίτι του γεννήθηκα, στο σπίτι του πρωτοπερπάτησα, στο σπίτι του πρωτομίλησα. Ήταν ο άνθρωπος που πρωτοείπα παππού. Ήταν ο άνθρωπος που στο σπίτι του έκρυβε τον Αθανάσιο Κλάρα πριν γίνει ο γνωστός Άρης Βελουχιώτης.