Narita Airport – Κριτική

Αεροδρόμιο Ναρίτα, αίθουσα αναμονής, η πτήση για Σαπόρο έχει καθυστέρηση, κι ως γνωστόν όλες οι «καθυστερήσεις» κυοφορούν ένταση και εκπλήξεις. Στην διάρκεια αυτής της αναμονής, τρεις άνθρωποι: ο Μαρτίν, ο Βίκτωρας και η Μίκι αρχικά θα ανεχτούν ο ένας τον άλλον, στην συνέχεια θα έρθουν σε ρήξη για να επιτευχθεί στο τέλος μια κάθαρση. 

Η παράσταση του έργου  του Ramiro Torres de Miguel, σε μετάφραση του Luis Gómezbeck και σε σκηνοθεσία αμφοτέρων, θα μπορούσε να είναι ένας τέλειος αυτοσχεδιασμός ηθοποιών με βασική συνθήκη την αναμονή σε μια αίθουσα αεροδρομίου, όμως το κείμενο και η δραματουργική προσέγγιση του συγγραφέα, δίνει μια ξεχωριστή ματιά, φέροντας πρωταγωνιστή και καταλύτη των χαρακτήρων και των καταστάσεων τον ‘μη’ τόπο των αεροδρομίων. Ο σκοπός του κάθε ήρωα του είναι μια εσωτερική αναζήτηση κι ένα ταξίδι που έχει σαν πρόσχημα την υπόσχεση σε έναν νεκρό. Η σύντομη συνεύρεση των τριών, και η βαθιά εξομολογητική διάθεση που επιτείνεται από την παρουσία τους σε ένα αεροδρόμιο, γίνεται ο καμβάς πάνω στον οποίο αναπτύσσεται ένα στιγμιότυπο, οικογενειακής εξωστρέφειας των ρόλων και των προσδοκιών του καθενός, καθώς οι ρόλοι αγγίζουν ανεξαρτήτως φύλου ή βιολογικής σύνδεσης αρχετυπικές διαστάσεις. 

Ο ίδιος ο συγγραφέας σημειώνει: «Ήθελα επίσης,[…], οι χαρακτήρες να βρίσκονται μακριά από τη βάση τους, να είναι ταλαιπωρημένοι από ένα πολύωρο ταξίδι, να είναι αποσυντονισμένοι από την επαφή με μια διαφορετική κουλτούρα. Ακριβώς όπως όταν μεταφέρεις ένα ζώο της ερήμου στη ζούγκλα και πρέπει να προσαρμοστεί βίαια. Σε έναν τέτοιο χώρο, δίχως «δεσμούς» τα συναισθήματα μεγεθύνονται και οι πιθανότητες συμφιλίωσης μπορεί να είναι μεγάλες.»

Ο  Luis Gómezbeck, σκηνοθετεί με εξαιρετική λεπτότητα και καθαρότητα προθέσεων ενώ ερμηνεύει κι ο ίδιος τον ρόλο του Μαρτίν. Ο Μαρτίν του είναι ένα υπόδειγμα ισορροπίας ως προς την ερμηνεία και την ενσωμάτωση σωματικών μοτίβων αλλά και έκφρασης της ταυτόχρονης απώλειας με την προσμονή της εξερεύνησης ενός άγνωστου τόπου, και την ευγνωμοσύνη για την τελευταία επιθυμία του νεκρού που ήταν και το δώρο του προς τον σύντροφο της ζωής του. Η Ναταλί Τσάβεζ στο ρόλο της Μίκι, είναι ο ρόλος που κάθε ηθοποιός θα ήθελε να παίξει, ένας ρόλος με πολλαπλά προσωπεία, όπως ακριβώς δήλωσε κι ο ίδιος ο συγγραφέας στο τέλος της παράστασης: ένας «χορός», σαν αυτόν που βρίσκουμε στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Η λειτουργία της ως «αντίβαρο» στην σχέση των δύο αντρών, αλλά και σαν καθρέφτης τους είναι προδιαγεγραμμένη από τον ίδιο τον συγγραφέα. Η Ναταλί Τσάβεζ προσθέτει με την τεχνική του ηχοχρώματος, τις εκφράσεις του προσώπου της και ένα παιχνίδισμα επιπλέον που εξάπτει τον θεατή. Ο Χάρης Χιώτης, στον ρόλο του Βίκτωρα, έχει εξαιρετικές σκηνές με τον Μαρτίν, και είναι το πρόσωπο που πιθανώς να αφήσει εμβρόντητους τους θεατές με την τελευταία του πράξη, όμως σαν άλλος Αίμωνας θα σταθεί απέναντι στον νεκρό πλέον πατέρα του σε μια τελευταία απόπειρα ενηλικίωσης. 

Η ενδυματολογία της Ελένης Εξάρχου, είναι το στιβαρό σκηνικό των ρόλων, ο τόπος που φέρουν εντός τους και τον εκφράζουν με τις αισθητικές τους επιλογές. Το πρόδηλο είναι οι στυλιστικές επιλογές της Μίκυ, όμως το απόγειο της ενδυματολογίας σε συνδυασμό με την υποκριτική του Luis Gómezbeck, είναι το τελετουργικό με τα παπούτσια του. 

Η παράσταση ‘Narita Airport’, είναι μια εξαιρετική δουλειά, με ικανές δόσεις συναισθηματικής φόρτισης, χιούμορ, ανατροπής και καλών ερμηνειών. 

Info Παράστασης