Νύχτες - Κριτική

You don't own me

Don't say I can't go with other boys

And don't tell me what to do

Don't tell me what to say

And please, when I go out with you

Don't put me on display 'cause

You don't own me …

Η Βάσια Χρονοπούλου διασκευάζει και σκηνοθετεί ένα από το νεότερα έργα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, τις “Λευκές Νύχτες”. Το έργο εκδόθηκε το 1848, και μας μεταφέρει μέσα από 6 “σκηνές” την γνωριμία ενός ονειροπόλου με την νεαρή Νάστενκα, την εξομολόγηση του νεαρού ονειροπόλου, την εκμυστήρευση των μυστικών της Νάστενκα, τις νυχτερινές συναντήσεις και το ξημέρωμα. Η Νάστενκα πρωταγωνιστεί σε αυτό το ιδιόμορφο γαϊτανάκι. Η διασκευή της Χρονοπούλου, μας μεταφέρει σε μια αίθουσα χορού και συναυλιών, τις “Νύχτες”, έναν χώρο που η   ξαδέρφη της νεαρής Νάστενκα αγάπησε πολύ στα νιάτα της. Η ξαδέρφη είναι μια γυναίκα που έχασε την όραση της, αλλά “βλέπει” όλα όσα συμβαίνουν ή / και πρόκειται να συμβούν, αγαπά το τραγούδι και τον χορό, είναι αυτή που μας υποδέχεται στο σκηνικό χώρο πριν ξεκινήσει η παράσταση τραγουδώντας κάτω από μια ντισκομπάλα, σαν σχολικός χορός σε αμερικάνικη επαρχιακή πόλη. 

Η Φαίδρα Σούτου, αναπτύσσει μια ‘μικρο-κινησιολογία’, που επαναλαμβάνεται, άλλωστε η Νάστενκα είναι δεμένη - κυριολεκτικά και μεταφορικά - με την ξαδέλφη της, η ελευθερία της περιορισμένη και το μέλλον της σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Όσο προχωρά το έργο, κι η Νάστενκα αποκτά μεγαλύτερη επιθυμία να φύγει, τα ρούχα μειώνονται, κι οι κινήσεις αμυδρά μεγεθύνονται. Οι  Κωνσταντίνος Δημητρακάκης στον ρόλο του Ονειροπόλου και ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης στον ρόλο του νοικάρη που αναστατώνει την Νάστενκα, δεν έχουν κανένα περιορισμό, η ξαδέρφη της παρά την σωματική της αναπηρία, έχει ακόμη περισσότερη ελευθερία από την ανιψιά της. Εδώ εντοπίζω μια πολύ ενδιαφέρουσα προβληματική που αναδύεται σε συνδυασμό με το τραγούδι “You don’t own me”, ένα τραγούδι των John Madara and David White που πρωτοτραγούδησε η Lesley Gore το 1963, κι αποτελεί σύμβολο για το φεμινιστικό κίνημα της εποχής. Κι αν οι στίχοι του αυτομάτως παραπέμπουν στην πατριαρχία, είναι ενδιαφέρον πως στην σκηνή η ελευθερία της Νάστενκα περιορίζεται κι από τα δύο φύλα, σε κάνει να σκέφτεσαι τι τρέφει την πατριαρχία;

Η Βασιλίνα Κατερίνη στο ρόλο της Νάστενκα, πείθει για την νεότητα και την άγνοια κινδύνου που την συνοδεύει, αν και περισσότερο λογική από ονειροπόλα, έχει μια ωραία ερμηνευτική αντίστιξη με τον Κωνσταντίνο Δημητρακάκη, που παρασύρεται σε έναν λογοτεχνικό οργασμό και αιθεροπατεί σε έναν πρώιμο ρομαντισμό. Η Παναγιώτα Μπιμπλή αφενός έχει μια πολύ ωραία φωνή και σκηνική παρουσία, αφετέρου υποδύεται την συγγενή που πήρε υπό την σκέπη της την Νάστενκα, με ένα αδιόρατο χιούμορ και λεπτό κωμικό φλέγμα, χαρακτηριστική σκηνή είναι η πρώτη γνωριμία με τον νέο νοικάρη που υποδύεται ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης. Ο Τσιγκριμάνης είναι ένας πάρα πολύ ταλαντούχος ηθοποιός με άνεση τόσο στον λόγο όσο και στην κίνηση-παρουσία, εδώ στον ρόλο του νοικάρη η παρουσία του αν και περιορισμένη σε λόγο, είναι ο απόλυτος αντίποδας σαν σκηνικό φέρεσθαι έναντι του ονειροπόλου, ώστε αν και ελάχιστα τον βλέπουμε και τον ακούμε είναι σαφές γιατί έχει κατακτήσει την Νάστενκα. 

Συνολικά οι “Νύχτες” της Βάσια Χρονοπούλου, είναι μια πολύ ευχάριστη παράσταση, με καλούς ερμηνευτές, μια ωραία διασκευή του έργου του Ντοστογιέφσκι, που μπορείς να παρακολουθήσεις και να ψυχαγωγηθείς. Αν θέλεις να προβληματιστείς για τα κοινωνικά στερεότυπα, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό, χωρίς όμως να γίνεται επί τούτου, υπάρχει στο πίσω παραβάν, για όσους θέλουν να το προσεγγίσουν. 

Info Παράστασης