Ω σα νά ήρθε η Ελπίδα!

Ο τίτλος διαβάζεται με όποιον τρόπο επιλέξει ο αναγνώστης. Η θρησκευτική αναφορά γίνεται σε μία προσπάθεια εξευμενισμού κακών πνευμάτων που ίσως ενοχλήθηκαν από τετράστιχα που ακούστηκαν και γράφτηκαν και απαιτούν τη θυσία πρωτότοκων γιων, αμνών και αυτής που τραγουδάει η Λαίδη. Ακολουθεί κείμενο που εμπλέκει τη Ζουγανέλη, τον Ελύτη και κλισέ όπως «είδαμε άσπρη μέρα». 

Αν ζούσαμε στην Αμερική, τώρα θα διαβάζαμε συνεχώς αφιερώματα για το πως οι δημιουργοί των Simpsons είχαν προβλέψει αυτή την κατάσταση και να στο επεισόδιο 12 της 34ης σαιζόν είχαν δείξει αυτή τη σκηνή με τον Homer Simpson να έχει ένα καρούμπαλο σε σχήμα χιονονιφάδας, ενώ το ημερολόγιο πίσω έγραφε 1/24/2022. Για να γίνει πιο πειστικό έβαλα μέχρι και τον αμερικάνικο τρόπο να γράφεις ημερομηνίες. Εδώ όμως, ουδείς προφήτης στον τόπο του. Οι μετεωρολόγοι τα φώναζαν εβδομάδες τώρα. Η στήλη τα είπε πριν λίγες μέρες. Η καλλιτέχνιδα τα έχει τραγουδήσει χρόνια τώρα

«Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό

και κάτω απ' τη ζακέτα φοράω νυχτικό

Μακάρι να χαθώ, μακάρι να επιζήσω

Στην έξοδο 8 τρέχω να σωθώ»

Δηλαδή πόσο πιο προφητικά λόγια; Τι έπρεπε να κάνει, να βάλει και ημερομηνία; Ούτε ο Νοστράδαμος δεν τα έκανε αυτά και τον μνημονεύουμε χρόνια τώρα. Πάλι το επιτελικό κράτος φταίει για όλα; Πάλι; Δηλαδή τι να έκανε; Να κρατούσε τη Μεσογείων ανοιχτή; Που κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει η χρήση της λέξης «επιτελικό» και να γίνει επιτέλους κράτος. Αμ το άλλο; Οι ταλαίπωροι που έμειναν εγκλωβισμένοι στην Αττική οδό; Να είχαν αλυσίδες σου λέει, να πληρώσουν και πρόστιμο. Και αυτές οι εξυπνάδες όχι μόνο από τη βουλευτή, αλλά και από κόσμο που σχολίαζε στον μαγικό κόσμο του ίντερνετ. Μα προφανώς όταν ο άλλος φεύγει από το σπίτι του στην Ηλιούπολη πχ και ρωτάει στα διόδια αν είναι ανοιχτός ο δρόμος και αν χρειάζεται αλυσίδες, προφανώς φταίει. Φταίει κύριε, βεβαίως. Έπρεπε να προβλέψει ότι ο μεγαλύτερος και πιο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος της Ελλάδας δεν θα είχε την υποδομή να μείνει ανοιχτός. Και φυσικά φταίει αυτός ο οδηγός, για αυτό έσπευσε η διοίκηση του αυτοκινητόδρομου να αποζημιώσει το κάθε αυτοκίνητο με 2000€. Και τη βοήθεια του Στρατού βεβαίως. Γιατί αν ο Στρατός δεν βοηθήσει μια ιδιωτική εταιρεία να καθαρίσει το χάλι που δημιούργησε, ποιον θα βοηθήσει; 

Και ο άλλος που έμεινε στην Μεσογείων; Κύριε μου η Μεσογείων είναι αδιάβατη τις καλές μέρες, περιμένατε να περάσετε με χιόνι; Κλείστε τον κύριο παρακαλώ. Επόμενη γραμμή. Ποιος φταίει τότε; Το χιόνι φταίει κύριε μου, το χιόνι. Ήρθε πιο γρήγορα και απότομα από ό,τι αναμενόταν. Έπρεπε να έρθει, να μας βάλει ένα ποτάκι, να πούμε δυό κουβέντες, να γίνει σιγά-σιγά το ψηστήρι. Τώρα ήρθε, χωρίς πολλά-πολλά, μας λέει «να λίγο το χιονοκεφαλάκι θα μπει, δεν θα γίνει τίποτα», πέσαμε στην παγίδα και τσακ μας έριξε ένα κρύο. Εντάξει, ας μην είμαστε γκρινιάρηδες, κάθε εποχή έχει πλέον και το ενδιαφέρον της. Είναι σαν μετα-αποκαλυπτική σειρά που αν την έβλεπες στην τηλεόραση θα έλεγες «έλα κόψε κάτι, το χόντρυνες»: Φωτιές, πλημμύρες, χιόνια, αλυσίδες στο κέντρο της Αθήνας, σκι στο Κολωνάκι, ηλιοθεραπεία στην Αράχωβα. Αυτά γίνονται και τα επόμενα τριήμερα που θα διοργανώσει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ θα είναι λίγο έξω από τη Σταδίου. Και να τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην μέση του δρόμου και να οι σέλφι στα χιόνια και να οι πιο ανυποψίαστοι που θα ρωτάνε τους εύζωνες με τις κάπες ποια είναι η ταβέρνα που διαφημίζουν. 

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει ο θυμόσοφος λαός μας και άλλα τέτοια κλισέ, και όντως, μέχρι να πεθάνει και το τελευταίο χιόνι που βρίσκεται στοιβαγμένο στα ανήλιαγα σοκάκια της αττικής πρωτεύουσας, λογικά θα έχουμε δοκιμαστεί και από τα υπόλοιπα γράμματα της αλφαβήτας σε δεινά. Το κακό είναι ότι εκεί που λες, έλα εντάξει βάστα  λίγο, έχουμε φτάσει στο Ξ, κάτι γίνεται και ξαναγυρνάμε στην αρχή της αλφαβήτου. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι μετά το Ι, θα πάμε στο Κ και δεν θα πιάσουμε τα ΙΑ κλπ. Ας ελπίσουμε επίσης να επιστρέψουμε στις συνηθισμένες ηλίθιες ειδήσεις της στήλης και να αφήσουμε για αρκετό διάστημα λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς. Το μόνο κακό είναι ότι με την όλη κατάσταση και τους παγωμένους δρόμους, δεν μπορεί να μας επιτεθεί και κάποιος γειτονικός λαός να δοκιμάσουμε τα καινούρια μας ραφάλ. Αμαρτία είναι, τόσο κόπο κάναμε, τόσο αγιασμό τους ρίξαμε. «Θεέ μου τι αγιασμό ξοδεύεις για να μην βλέπουμε τις παπάτζες τους», όπως σοφά είχε γράψει ο νομπελίστας ποιητής μας.