Οδυσσέας – Κριτική

«... Γιβραλτάρ ένα κορίτσι που ήμουνα τότε ένα Άνθος των βουνών ναι όταν έβαλα το τριαντάφυλλο στα μαλλιά μου όπως συνηθίζαν τα κορίτσια της Ανδαλουσίας ή θα φορέσω ένα κόκκινο ναι πως με φίλησε κάτω από το Μαυριτάνικο κάστρο και σκέφτηκα λοιπόν αυτός ή όποιος άλλος το ίδιο κάνει κι ύστερα τον κάρφωσα με τα μάτια μου για να μου κάνει πάλι την πρόταση ναι κι ύστερα μου ζήτησε αν θα ήθελα ναι να πω ναι το άνθος μου των βουνών και στην αρχή τον αγκάλιασα ναι και τον τράβηξα κάτω πάνω μου έτσι που μπορούσε να νιώσει τα στήθη μου όλο άρωμα ναι κι η καρδιά του πήγαινε να σπάσει και ναι είπα ναι θέλω Ναι.» Τζ. Τζόυς, Οδυσσέας

H Elephas Tiliensis, Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου, σκηνοθετούν δύο επεισόδια από τον Οδυσσέα του Τζόυς, με εξαιρετική φρεσκάδα και ανανεωτική ματιά αποδίδοντας σε βαθμό τελειότητας την συγγραφική και υφολογική ιδιαιτερότητα. Κάθε μέρος της παράστασης αποπνέει την μοναδικότητα της γραφής του. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαγδαληνής Αυγερινού είναι εξαιρετικής σύλληψης, καθώς λειτουργούν σαν μια θεατρική εγκατάσταση με αποκορύφωμα τα τρία ροζ ποδήλατα στην κορυφή που ενίοτε φαντάζουν -  τα τιμόνια τους σαν ροζ κιλότες. Όλοκληρο το σκηνικό είναι σαν να χει βγει από συνεδρία του Φρούντ με το κανόνι να δεσπόζει στο κάτω μέρος της σκηνής. 

Η Μαρία Σκουλά και ο Παύλος Παυλίδης είναι το «αντίδωρο» της Πηνελόπης και του Οδυσσέα. Σαν ήρωες σε κάποιο αντι – μιούζικαλ, στηλιτεύουν τον ρόλο του κλήρου ενώ ακολουθούν την κυκλική πορεία της ύπαρξης τους από την γέννηση της ζωής και πάλι στη γέννηση, με μοναδική τους εναντίωση όχι τον θάνατο του σώματος αλλά το ασίγαστο της επιθυμίας. Τα κορίτσια με τα ποδήλατα και η Μίλλυ, είναι ένας Χορός Σειρήνων που τραγουδούν από το ύψωμα, τα μαλλιά τους ανεμίζουν ενώ οι φούστες τους ανεβαίνουν ψηλά. Ο ρόλος που τους δίνεται στα πλαίσια της δραματουργικής επιμέλειας, είναι ουσιαστικός για την δομή και την δραματουργική εξύφανση των χαρακτήρων. 

Η μουσική των «λάμδα», και η ζωντανή παρουσία επί σκηνής (Θοδωρής Σοφόπουλος, Χάρης Παρασκευάς, Παντελής Νικηφόρος και  Κώστας Κωστίδης), σε συνδυασμό με την ερμηνευτική περσόνα του Παύλου Παυλίδη συνθέτουν μια μοναδική εμπειρία πάνω στο έργο του Τζόυς. Ο «Οδυσσέας» της Elephas Tiliensis, είναι μια πολύ αξιόλογη παράσταση, που δηλώνει εκτός της παραστασιολογικής υπεροχής της και μια συγκεκριμένη δραματουργική άποψη.

Ulysses - Review

“..and Gibraltar as a girl where I was a Flower of the mountain yes when I put the rose in my hair like the Andalusian girls used or shall I wear a red yes and how he kissed me under the Moorish wall and I thought well as well him as another and then I asked him with my eyes to ask again yes and then he asked me would I yes to say yes my mountain flower and first I put my arms around him yes and drew him down to me so he could feel my breasts all perfume yes and his heart was going like mad and yes I said yes I will Yes.” J. Joyce, Ulysses

Elephas Tiliensis, Dimitris Agartzidis and Despina Anastasoglou, stage two chapters from Joyce’s “Ulysses”, with freshness and rejuvenation, rendering to an excellent point the writers style and idiosyncrasy. Every part of the show aspire the singularity of his writing. Magdalini Avgerinou’s sets and costumes are of exceptional concept, functioning like a theatrical installation; peak of this concept are the three pink bikes at the top that sometimes look – their stirs, like pink panties. The whole set is as if this was a Freud’s session, with the canon looming over the audience. 

Maria Skoula and Pavlos Pavlidis are the “counteract” of Penelope and Ulysses. As if they are the stars of an anti – musical that castigate the clergy while pacing on the circular pattern of life from birth to birth, only denouncing not the carnal death but the inextinguishable desire. The girls with the bikes and Milly, are a Chorus of Sirens that sing from above, their hair spread in the wind while their skirts rise high. The part given to them in the context of dramaturgy is essential for the structure and the dramatic spinning of the characters. 

“lamda” music band on stage (Thodoris Sofopoulos, Charis Paraskevas, Pantelis Nikiforos and Kostas Kostidis), in addition to the performer Pavlos Pavlidis constitute a unique experience on Joyce’s work. Elephas Tiliensis’s “Ulysses”, except for being a memorable performance, is also a specific dramaturgic statement.