Οι 12 πληγές του Παρεό - Β’ μέρος

Με το Καλοκαίρι να οδεύει μελαγχολικά προς το τέλος του, η στήλη είναι εδώ για να μας επιστρέψει σιγά-σιγά στην κανονικότητα. Έτσι κι αλλιώς δεν σταμάτησε ποτέ να βρέχει αυτό το καλοκαίρι τα πρωτοβρόχια έκαναν την εμφάνισή τους αυτές τις μέρες, οπότε έχουμε ήδη μπει σε φθινοπωρινό mood, εκτός από αυτούς που κάνουν τώρα διακοπές και με βρίζουν. Μαυρισμένοι, ξεφλουδισμένοι, πιθανώς με περισσότερα περιττά κιλά, σίγουρα με πολύ λιγότερα λεφτά, μπαϊλντισμένοι από την επιστροφή 8 ώρες με την πεθερά στο πίσω κάθισμα και τα βρωμόπαιδα που τσακώνονταν («έτσι κι ακούσω άλλο κιχ, θα σταματήσω το αμάξι και θα σας περιλάβω») καθόμαστε αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου προσπαθώντας να θυμηθούμε τι διάολο μας πληρώνουν να κάνουμε εδώ και διαβάζουμε το δεύτερο μέρος, υπό τους ήχους του Boem Radio και του πληκτρολόγιου του διπλανού, που για κάποιο λόγο δουλεύει. Ο διπλανός μας, όχι το πληκτρολόγιο. Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, με την υπερβολική και υποκειμενική ματιά μας στο δεύτερο μέρος αυτών που μας ενοχλούν το καλοκαίρι: 

Καράβι

Ο νόμος του Μέρφι αναφέρει ξεκάθαρα ότι αν υπάρχει κάποιο παιδάκι που ουρλιάζει και κλαίει χωρίς λόγο, θα κάτσει δίπλα σου στο καράβι. Όσο μακρύτερο το ταξίδι, τόσο πιο γκρινιάρικο το παιδάκι. Πας Αίγινα; Μπορεί να μην ακούσεις ούτε ψίθυρο. Πας Νίσυρο; Το παιδάκι δίπλα σου θα εξαντλήσει όλο το ρεπερτόριο του σε Γκρίνια Μινόρε και Κλάμα Ματζόρε, με ένα ποτ-πουρί από τσιρίδες, ρουφήγματα μύτης και δουλεμένα στην προπόνηση χειριστικά κλάματα για αγορά παγωτού / παιχνιδιού κλπ. Προφανώς οι χρόνοι των κλαμάτων και ουρλιαχτών είναι επίσης καίριοι, καθώς θα πρέπει να ακουστούν όταν μόλις σε έχει πάρει ο ύπνος, σε κάποιο τηλεφώνημα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που είχε σήμα κλπ.

Τα πράγματα που προσφέρονται στο bar του πλοίου σε προνομιακές τιμές είναι αυτά που θα έβγαιναν σε προσφορά σε ένα κατάστημα ρούχων ή σαν τα σφηνάκια που σε κερνάνε σε μαγαζί: Αυτά που δεν «περπατάνε» 

-Για να δούμε αυτά που είναι σε προνομιακές τιμές για ορθίους. Αααα θα πάρω έναν μονό ελληνικό καφέ με 45 βαθμούς Κελσίου και αυτό το τοστ με μαρουλόφυλλο και πατέ ελιάς!

-Είναι 2€ κύριε, ευχαριστώ! Ο επόμενος, παρακαλώ;

-1 σάντουιτς τυρί λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο-γαλοπούλα-σως-μαρούλι εκτός εποχής και 1 καμένο και νερουλό freddo espresso σκέτο παρακαλώ. Α και αυτά τα μπισκότα.

-Βεβαίως κύριε, 28 ευρώ παρακαλώ.

-Έλα Τασία, πάρε να ακυρώσεις την μία μέρα από το δωμάτιο. Ναι, ξεχάστηκα και πήρα καφέ από το bar

Είναι πολύ πιθανό, τα air condition στα πλοία να μην έχουν θερμοστάτη, αλλά μόνο κουμπί on-off. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι βγάζουν κατά κύριο λόγο πολικό ψύχος, με κάποιες σπλαχνικές στιγμές απλώς υποφερτού κρύου. «-Μαμά κοίτα δίπλα, είναι ο Walt Disney που καταψύχθηκε μετά το θάνατο του! –Όχι παιδί μου, είναι ο δίπλα κύριος που αποκοιμήθηκε. Να, πάρε αυτό το μπουκαλάκι νερό να ζεστάνεις με τον αναπτήρα να πιούμε». Μέχρι κι εγώ που είμαι ανθεκτικός στις χαμηλές θερμοκρασίες, ομολογώ ότι υπάρχουν περιπτώσεις που έχει ΠΟΛΥ κρύο. Ίσως υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της πολύ χαμηλής θερμοκρασίας με τον πολύ δυνατό ήχο της τηλεόρασης σε περιπτώσεις παρακολούθησης ανούσιων προγραμμάτων ή video διαφήμισης του πλοίου και τον πολύ χαμηλό ήχο όταν προβάλλονται οι οδηγίες σωσιβίων-σήματος κινδύνου. Ίσως κάθε ταξίδι με πλοίο, είναι στην πραγματικότητα μια προετοιμασία για σύγχρονα Ελευσίνια Μυστήρια, αλλά αντί για νηστεία και άηχα δωμάτια, ο επιβάτης προετοιμάζεται με ψύχος και δυνατούς ήχους. 

Μια ακόμα μάστιγα των πλοίων είναι τα γαϊδούρια που πιάνουν 8 θέσεις στον καναπέ για να απλώσουν τα πόδια τους, τις τσάντες τους, ρούχα με μανταλάκια και πιθανότατα τραχανά. Είναι τα ίδια γαϊδούρια που ακουμπάνε την πλάτη τους σε όλο τον στύλο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά στο πλοίο γίνονται ακόμα πιο ενοχλητικοί. Δεν έχει σημασία αν κάποιος άλλος μένει όρθιος, σημασία έχει να μην ακουμπάει κάτω η τσάντα. Χαρακτηριστικού αυτού του είδους γαϊδουριού είναι η χαρακτηριστική γκριμάτσα δυσφορίας, κάθε φορά που κάποιος υπεύθυνος του πλοίου τους ζητάει να κατεβάσουν τα πράγματα από την καρέκλα για να κάτσει κάποιος άνθρωπος.

Κλείνουμε το θέμα «καράβι» με αυτούς που αργούν χαρακτηριστικά να κατέβουν στο γκαράζ του πλοίου, δημιουργώντας πίσω τους ουρές. Στο κεφάλι μου είναι πραγματικά ανεξήγητο πως κάποιος μπορεί να καθυστερήσει μέσα σε ένα πλοίο, πέραν της πιθανότητας κοψίματος. Ξεχάστηκες; Δεν είδες όλους τους υπόλοιπους επιβάτες που σηκώθηκαν; Δεν άκουσες τις ανακοινώσεις; Δεν άκουσες τον χαρακτηριστικό ήχο από τις άγκυρες; Εννοείται ότι, αφού κατέβει εν τέλει στο γκαράζ και οι υπόλοιποι οδηγοί βγάλουν τους πυρσούς και δικράνια από τα πορτμπαγκάζ, περιμένοντας να τον λιντσάρουν, θα τσαντιστεί κιόλας, απαντώντας με θρασύτητα και ειρωνεία. Κάτι σαν ταξιτζής που θα απαντήσει με φωνή γεμάτη γρέζι, reverb, echo και μπάσα «Σιγά μαντάμ, τι βιάζεστε; Διακοπές πάτε». 

Σεξ /άσκηση

Δύο λέξεις που όσο ταιριάζουν με το καλοκαίρι, άλλο τόσο δύσκολες είναι. To σεξ θα έπρεπε να απαγορεύεται από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη, κάτι σαν τις περιόδους που απαγορεύεται το κυνήγι και το ψάρεμα. Καλό, χρυσό το σεξ αλλά με 35 βαθμούς και χωρίς air-condition είναι κάτι που θα έβαζε στο πρόγραμμα της η Ιερά Εξέταση. «Η κυρία κατηγορείται για μαγεία; Σεξ κατακαλόκαιρο χωρίς aircondition και μετά ένα πέρασμα από τη Σιδηρά Παρθένο για το σβήσιμο». Κάθε προσπάθεια για θερινή συνεύρεση μετατρέπεται σε εφιάλτη θερινής νυκτός και το κρεβάτι σε μια ημίδιπλη πισίνα. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα έχεις αρχίσει να ιδρώνεις, ενώ όσο περνάει η ώρα ελπίζεις ότι είσαι κάποιου είδους transformer και όπου να ναι θα πάρει μπρος το καρμπυρατέρ. Οδεύοντας προς το τέλος αρχίζεις και βλέπεις ένα λευκό φως, ενώ άγγελοι ψάλλουν δίπλα σου κάτι που ακούγεται σαν «ευλογημένος, ωσαννά», αλλά πιθανότατα είναι η παρτενέρ σου που μουρμουράει «Αμάν ρε ηλίθιε, στάζεις πάνω μου ξανά». Προφανώς η όλη διαδικασία είναι ένα σκακιστικό παιχνίδι, αφού αν καταφέρεις και επιζήσεις από αυτήν, πρέπει να έχεις φροντίσει στρατηγικά να πάρεις τέτοια θέση, ώστε να κοιμηθεί ο/η παρτενέρ στη βρεγμένη πλευρά. «Μα να, κοίτα σου έχω αφήσει και το παπάκι σου εκεί να παίξεις μέχρι να κοιμηθείς». 

Προφανώς το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της άσκησης, που αν στο σεξ βοηθάει η καλοκαιρινή διάθεση, η λίμπιντο και τα λιγοστά ρούχα, στην άσκηση δεν βοηθάει τίποτα. Η διάθεση έχει εξαφανιστεί σαν τον φραπέ με baileys και όσες φορές σκέφτεσαι τρέξιμο, ποδήλατο και άλλες τέτοιες δραστηριότητες, κάπως καταλήγεις με μια μπύρα στο χέρι και το summer body σου στον κουβά. 

Παραλίες 

«Νίκο νομίζω βλέπω 3 τετραγωνικά εκατοστά εκεί, ίσως μπορέσουμε να ακουμπήσουμε την πετσέτα διπλωμένη 28 φορές. Θα ακουμπάμε ένα πόδι με βάρδιες». Οποιαδήποτε επίσκεψη σε παραλία τον Αύγουστο αποτελεί μέρος της εκπαίδευσης βουδιστών μοναχών, καθώς απαιτεί τεράστια αποθέματα υπομονής και εγκράτειας. Αν η παραλία είναι στην Αθήνα, κινδυνεύεις εκτός των άλλων, να είσαι εξώφυλλο στο National (Geo)graphic, σαν άλλο δελφίνι καλυμμένο με πετρέλαιο ή να δώσεις το όνομα σου σε κάποιο καινούριο είδος μυκητίασης. Κίνηση για να πας στην παραλία, έλλειψη χώρου parking του αυτοκινήτου και της πετσέτας σου εκεί, μπάνιο με την πυκνότητα κόσμου στη θάλασσα να θυμίζει σούπα με πολλά υλικά και τέλος επιστροφή με κίνηση και νεύρα. Bonus οι τύποι με τις ρακέτες που θα παίζουν ακριβώς δίπλα σου και τα drone που θα κάνουν σαν γιγαντιαία έντομα. Αν είσαι από τους φυσιολογικούς ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι μπάνιο στη θάλασσα σημαίνει «κάθομαι σε μια ξαπλώστρα, πίνω καφεδάρα (πάντα σε –άρα αυτά) και ακούω νταπα ντούπα ή τη συζήτηση των κολλημένων πάνω μου δίπλα», μπορείς να επιλέξεις μια πιο ερημική παραλία και να περάσεις καλά. Φυσικά ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος, εκεί που είσαι με το έτερον ήμισυ στην ερημική παραλία και μετράτε ο ένας τα πλευρά του άλλου σαν τους πρωτόπλαστους, να εμφανιστεί μια οικογένεια με όλα τα συμπαρομαρτούντα (παιδιά, γιαγιά, τάπερ με κεφτέδες και bonus μπαμπά που κοιτάει σαν λιμάρι) και η ησυχία να πάρει τα κουβαδάκια της και να πάει σε άλλη παραλία. 

Γάμοι

Άλλη μια μάστιγα του καλοκαιριού, που παίρνει διαστάσεις επιδημίας αν έχεις ξεπεράσει το 28ο έτος της ηλικίας σου (έβαλα κάτι πιο χαμηλό για να τραβήξω και μικρότερες ηλικίες). Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάθε Σαββατοκύριακο είσαι αναγκασμένος να περνάς τις πιο ζεστές μέρες της ημέρας με κουστούμι και ανθρώπους που δεν ξέρεις και ούτε θα ξανασυναντήσεις. «Αα γεια σου διπλανό άγνωστο ζευγάρι στο τραπέζι. Από που ξέρω τα παιδιά και με τι ασχολούμαι; Μισό λεπτό να βάλω την κασέτα από την αρχή και να ξεχάσω ήδη τα ονόματα σας». Και εντάξει, υπάρχουν γάμοι που τα παιδιά είναι όντως φίλοι σου ή το όλο μυστήριο αποκαλύπτεται γρήγορα και μετατρέπεται σε ένα πάρτι. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί οι γάμοι που παντρεύεται κάποιος τριτοτέταρτος συγγενής που έχεις δει άλλη μια φορά στα 11 σου («Ας δω στο Facebook πως είναι ο ξάδερφος Τζίμης σήμερα μην χαιρετίσω κάναν άλλον») ή ένας συνάδελφος της κοπέλας σου («Έχω ακούσει τόσα για σένα – ξινή -») και, ενώ κάθεσαι στο τραπέζι και ακούς μαχαιροπίρουνα να χτυπάνε σε ποτήρια, βλέπεις τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια σου.