Οι Δούλες - Κριτική

Ένα μπουντουάρ, γεμάτο πέταλα λουλουδιών, τουαλέτες, γούνες, κοσμήματα, γόβες. Τρια σώματα καταδικασμένα σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα / χορογραφία. Ένα τραγούδι που μουρμουρίζουν τρεις φωνές που συνυπάρχουν από συγκυρία. Τα τρία σώματα ενώνονται και χωρίζουν. Ποια είναι η «Κυρία» και ποια είναι η «Δούλα»;

Η είσοδος των θεατών στο θέατρο βρίσκει τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν χωρίς κοστούμι, σαν «αυτόματα» μια κινησιολογική ρουτίνα, και αυτή η εισαγωγή δημιουργεί μια προσδοκία ως προς την έννοια του ρόλου, του ηθοποιού και του προσώπου. Η επί σκηνής μεταμόρφωση του Θέμη Θεοχάρογλου ενώ έχει ξεκινήσει η παράσταση συναινεί προς την κατευθυνση αυτή. Οι «Δούλες» του Ζαν Ζενέ, έχουν αφορμή το ειδεχθές έγκλημα των αδελφών Παπέν (1933). Ο Ζενέ ακροβατεί συνεχώς στην λογική του θεάτρου μέσα στο θέατρο, στον ρόλο και το πρόσωπο του ρόλου, προφανώς δεν κάνει θέατρο ντοκουμέντο, αλλά οι μαρτυρίες των δύο γυναικών και οι καταθέσεις τους, καθώς και η τοποθέτηση του Λακάν για την ιδιοσυγκρασία τους διαποτίζουν το σύνολο του έργου αυτού, κατά την υποφαινόμενη. Η Βάσια Χρονοπούλου δεν το προσπερνά, όμως δεν καταβυθίζεται μέσα σε αυτή την συνθήκη. Μετά την εξαιρετική αυτή υπόσχεση – εισαγωγή στην παράσταση, φαίνεται να θωρακίζεται πίσω από μια πιο ασφαλή σκηνοθετική γραμμή, διαχωρίζοντας πρόσωπα και ρόλους ερμηνευτικά.

Οι ηθοποιοι Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου), Ντένια Στασινοπούλου και Ιωάννα Λέκκα υπηρετούν πιστά τους ρόλους τους. Καθένας από τους τρεις αφήνει και το δικό του αποτύπωμα στην ερμηνεία της «Κυρίας». Η Holly Grace αναδεικνύει την υπεροχή της Κυρίας προτάσσοντας ένα ύφος σαρκαστικό και ειρωνικό στην εκφορά του λόγου, με δραματικές παύσεις και ρυθμικές εναλλαγες. Η Ιωάννα Λέκκα αφήνει να διαφανεί μια βιτριολική διάθεση ως «Κυρία» ενώ στον ρόλο της Κλαιρ διακατέχεται από «μανία». Στον αντίποδα η Ντένια Στασινοπούλου, καταλαμβάνοντας πολύ μικρότερο κομμάτι ως «Κυρία» και περισσότερο ως Σολάνζ αφήνεται περισσότερο σε έναν έντονο ερωτισμό, ενώ στη κλιμάκωση του φινάλε είναι εντυπωσιακή. 

Τα σκηνικά του Γιάννη Αρβανίτη, ο οποίος είχε επιμεληθεί και το εξαιρετικό σκηνικό της προηγούμενης τους παράστασης («Τα βρώμικα χέρια», Ζ.Π. Σαρτρ), όχι μόνο λειτουργεί άψογα δραματικά αλλά ενισχύει και το ιστορικό – κοινωνικό στερεότυπο της εποχής ως προς το ρόλο της γυναίκας. Η κίνηση (Κωνσταντίνος Παπανικολάου) και των τριών ερμηνευτών είναι ένα κέντημα από μοτίβα που επαναλαμβάνονται και ενισχύουν την αλληλεξάρτηση των τριών προσώπων. Η μουσική (Γρηγόρης Ελευθερίου) φέρνει στο νου κινηματογραφικό σασπένς, ενώ οι στίχοι των τραγουδιών έχουν μια διαστροφή ανάλογη κλασσικών ταινιών θρίλερ. Οι φωτισμοί του Δημήτρη Μπαλτά προκρίνουν μια αίσθηση φίλμ νουάρ, ειδικά στο φινάλε του έργου το φως είναι σαν να αγκαλιάζει και να περιστρέφει τα δύο σώματα. Τα κοστούμια της Κλαιρ και Σολάνζ (Βάσια Χρονοπούλου) έχουν μια σπάνια θεατρικότητα, κυρίως ως προς το ύφασμα που αιχμαλωτίζει το φως όχι μόνο το χρώμα του αλλά και η υφή του. 

«Οι Δούλες» από την ομάδα  Apparatus, είναι μια εξαιρετικά προσεγμένη παράσταση, όπως και όλες της οι παραστάσεις, με λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν. 

Συντελεστές

Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου, Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου, Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς, Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης, Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου, Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου, Φωτογραφίες – τρέιλερ: Ίρις Κατσούλα, Παραγωγή: Apparatus, Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα, Επικοινωνία- Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη 

Παίζουν : Ντένια Στασινοπούλου - Σολάνζ, Ιωάννα Λέκκα - Κλαιρ, Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου) - Κυρία

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Βιογραφικό Apparatus

Apparatus κατά τον Vilem Flusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Ο Ιδομενέας, ο βασιλιάς της Κρήτης»  (σκην. Ε. Ρευματά, Αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας – Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός – 2021)  «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (σκην. Β. Χρονοπούλου, Κ.Ε.Τ. - 2017).

Θέατρο Άλμα Β' Σκηνή, Ακομινάτου 15, 21 0522 0100

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: κανονικό 15 ευρώ,μειωμένο (φοιτητικό- άνω των 65) 12 ευρώ, 5 ευρώ ανέργων και ατέλειες, Γκρουπ άνω των 7 ατόμων (10 ευρώ)