Οιδίπους – Κριτική

Ο μύθος του Οιδίποδα, ειδικά η διάσταση της μοίρας και του πεπρωμένου έχει απασχολήσει κατά καιρούς όχι μόνο τους ανθρώπους του θεάτρου και των τεχνών αλλά και της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Ο Ρόμπερτ Γουίλσον, αφηγείται μέσω μιας σειράς από tableaux vivants, οπτικών και ηχητικών εφέ, την ιστορία του Οιδίποδα με την παραπάνω οπτική. 

Ο Γουίλσον επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του Οιδίποδα, μέσα από αφηγητές παρόντες σωματικά ή μόνο ηχητικά, μέσα στον χώρο του θεάτρου τον οποίο ενεργοποιεί συνολικά με τον σχεδιασμό ήχου του Dario Felli. Η γέννηση και η πορεία του Οιδίποδα, γίνονται μια σειρά από tableaux vivants, στα οποία πρωτοστατεί η μορφή του, αλλά ο ίδιος ο Οιδίποδας δεν έχει καμιά ενεργό δράση. Σαν να βρίσκεται εκεί ως η απόλυτη μαριονέτα άλλων. Χαρακτηριστικά, στην σκηνή έως την αρχή της παράστασης πρωτοστατεί ένα κομμάτι σκοινί: είναι το σκοινί που έδεσε τα πόδια του βρέφους, το σκοινί με το οποίο κρεμάστηκε η Ιοκάστη ή το σκοινί / νήμα της μοίρας του Οιδίποδα;

Υπάρχει μια πειθαρχημένη αισθητική που προσομοιάζει σε ένα αμάλγαμα ανατολικής / ασιατικής κουλτούρας και διαφορετικών καλλιτεχνικών συνιστωσών: χορός αμπορίτζιναλ (Wesley Enoch), μουσική που έχει σαν αφορμή τον τζαζ αυτοσχεδιασμό (Kinan Azmeh – Dickie Landry) και ένα κολάζ εξπρεσιονισμού και σουρεαλισμού ως προς την εικαστική αποτύπωση. Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν την αναδόμηση της ιστορίας του Οιδίποδα, σαν τμήματα μιας πολυδιάστατης μακέτας σκηνικών και καλοκουρδισμένων ‘αυτόματων’ (ρομπότ με ανθρωπόμορφη συμπεριφορά), μέσα στην οποία εντάσσονται και οι θεατές, καθώς ο κύκλος του ήχου και οι άδειες καρέκλες που σε κοιτάζουν από σκηνής σε εξαναγκάζουν να υποταχθείς στον ρυθμό και τους κανόνες του δρώμενου.

Η σκηνική σύλληψη του Γουίλσον διατρανώνει την ανημπόρια του Οιδίποδα να πράξει οτιδήποτε διαφορετικό απ’ αυτό που του επεφύλασσε η μοίρα και ο χρησμός των ιερέων του ναού. Ως θεατής αισθάνθηκα το αναπόδραστο του ήρωα, ο οποίος πρωταγωνιστεί αλλά δεν πρωτοστατεί, και ταυτόχρονα, μια βιαιότητα επιβολής στον χώρο έμψυχο και άψυχο, σαν μια κυνική απόπειρα επανάληψης της Οιδιπόδειας προκατάληψης για την μοίρα. 

Συντελεστές 

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Φωτισμοί Robert Wilson, Συν-σκηνοθεσία Ann Christin Rommen, 

Πρωτότυπη μουσική Kinan Azmeh – Dickie Landry, Κοστούμια Carlos Soto, Συνεργάτρια σκηνογράφος Annick Lavallée-Benny, Συνεργάτης σχεδιαστής φωτισμών Solomon Weisbard, Δραματουργία Konrad Kuhn, Σχεδιασμός μακιγιάζ - κομμώσεων Manu Halligan , Χορογραφία αμπορίτζιναλ χορού Wesley Enoch, Βοηθός σκηνοθέτη – Διευθύντρια σκηνής Sara Thaiz Bozano, 

Τεχνικός διευθυντής Enrico Maso, Προγραμματισμός και επίβλεψη φωτισμών Wee Cheng Low, 

Επικεφαλής ηλεκτρολόγος Giuseppe Cino, Σχεδιασμός ήχου Dario Felli, Ηχολήπτες Marco Olivieri - Matteo Ciardi, Χειρισμός σκηνικών αντικειμένων Cecilia Sacchi, Επικεφαλής  φροντιστών Giuliana Rienzi, Χειρίστρια follow spot Isadora Giuntini, Μακιγιάζ – Κομμώσεις Claudia Bastia, Nicole Tomaini, Βεστιάριο Caterina Villa, Βοηθοί βεστιαρίου Flavia Ruggeri, Francesca Sartorio, Κατασκευή κοστουμιών CIMEC Compagnia Italiana della Moda e del Costume Milano, Φωτογραφίες Lucie Jansch,  Παραγωγός Franco Laera, Οργάνωση παραγωγής Virginia Forlani, Βοηθός παραγωγής Maddalena Papagni, Προσωπικός βοηθός R.W. Fernando De Testa

Παίζουν Λυδία Κονιόρδου, Angela Winkler, Dickie Landry, Μιχάλης Θεοφάνους και Αλέξης Φουσέκης, Meg Harper, Kayije Kagame, Casilda Madrazo

Συμμετέχουν Laila Gozzi, Alessandro Anglani, Marcello di Giacomo, Francesca Gabucci, Annabella Marotta, Gaetano Migliaccio, Francesco Roccasecca

Ακούγονται Ρόμπερτ Γουίλσον, Christopher Knowles

Oedipus – Review

Oedipus myth, especially the fate / destiny aspect has often troubled people of the theatre and arts, as well as those of science and philosophy. Robert Wilson narrates the story of Oedipus according to this view, through a series of tableaux vivants, visual and sound effects. 

Wilson chooses to tell the story of Oedipus, through narrators that are either physically or only voice present in the theatre space, which is fully activated as a whole via Dario Felli’s sound design. Oedipus’s birth and life become a series of tableaux vivants, where his form is present, but Oedipus himself has no real action. He is standing there like he is the ultimate puppet. On stage, even before the start, there is a rope, that characteristically protagonists: is it the rope that was used to tie the infant’s legs, the rope Jocasta used to hang herself, or the rope / thread that ties Oedipus to his fate?

The spectacle as a whole has the discipline of an aesthetic that resembles to an amalgam of East / Asian culture and various artistic components: aboriginal dance (Wesley Enoch), music inspired by Jazz Improvisation (Kinan Azmeh – Dickie Landry) and a collage of expressionism and surrealism as for the visual illustration. All of the above put together the synthesis of a reproduction of Oedipus story, like the parts of a multidimensional maquette of sets and well-tempered ‘automata’. In this maquette, the audience is also placed, because the sound surround and the empty chairs staring at the spectators from the stage, force you to submit to the performance’s rules and rhythm. 

Wilson’s concept accentuates Oedipus deficiency to perform anything different than what the fate and the temple’s priests’ oracle had already saved for him. As a spectator I experienced the inescapable of the hero, a hero that stars but does not lead, and at the same time an imposing violence over the space, both material and spiritual, as a cynical attempt to repeat the oedipal prejudice over fate. 

Concept - Set and light design - Directing Robert Wilson, Co-director Ann Christin Rommen, Original music Kinan Azmeh, Dickie Landry, Costume designer Carlos Soto, Co-set designer Annick Lavallèe-Benny, Co-light designer Solomon Weisbard, Dramaturg Konrad Kuhn, Make up & hair designer Manu Halligan, Aboriginal dance choreography Wesley Enoch,  Assistant director and stage manager Sara Thaiz Bozano, Technical director Enrico Maso, Lighting supervisor and programmer Wee Cheng Low, 

Chief electrician Giuseppe Cino, Sound designer Dario Felli, Sound engineers Marco Olivieri - Matteo Ciardi, Props master Cecilia Sacchi, Chief stagehand Giuliana Rienzi, Follospot operator Isadora Giuntini, Make up and hair Claudia Bastia, Nicole Tomaini, Wardrobe Caterina Villa, Costume assistants Flavia Ruggeri, Francesca Sartorio, Costumes made by CIMEC Compagnia Italiana della Moda e del Costume Milano, Photos Lucie Jansch, Producer Franco Laera, Production manager Virginia Forlani, Production assistant Maddalena Papagni, RW personal assistant Fernando De Testa

Cast Lydia Koniordou, Angela Winkler, Dickie Landry, Michalis Theophanous and Alexios Fousekis, Meg Harper, Kayije Kagame, Casilda Madrazo 

With the participation of Laila Gozzi, Alessandro Anglani, Marcello di Giacomo, Francesca Gabucci, Annabella Marotta, Gaetano Migliaccio, Francesco Roccasecca

Voices of Robert Wilson, Christopher Knowles