Όμορφη Χώρα ...

Καιρό είχαμε να τα πούμε, κάτι το καλοκαίρι που κλέβει τα μυαλά, κάτι η θάλασσα, οι παραλίες, οι διακοπές, τα μπάνια... 

τα μπάνια

στις πανέμορφες παραλίες μας

στα υπέροχα νερά του Αιγαίου

εκεί που το γαλάζιο συναντά τον ουράνιο θόλο

εκεί που το μπλε μαγεύει και γαληνεύει τις ψυχές μας

εκεί που ο φλοίσβος ακούγεται σα μαγεμένη μουσική

εκεί που ο ήλιος χαϊδεύει το κορμί μας

εκεί

που ξεβράζονται νεκρά μικρά παιδιά.

Παιδιά που ζούσαν μέχρι πριν λίγο επίσης μια καλή ζωή. Και όχι μόνο παιδιά. Γυναίκες, άντρες, νέοι, ηλικιωμένοι.

Ξέρεις, αυτά που οι Σύριοι περνούν αυτές τις μέρες τα πέρασαν και πρόγονοί σου – τότε, στη Μικρασιατική καταστροφή, τα πέρασαν. Τους έδιωξαν από κει, αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν για να πέσουν στις αγκάλες μιας πατρίδας που δεν τους ήθελε.

Πόλεμος, εξαθλίωση, φτώχεια, φτώχεια χειρότερη από αυτή που περνάμε οι περισσότεροι από μας, πρόσφυγες, αναγκάζονται να φύγουν όπως έφυγαν οι παππούδες μας για Αμερικές και Γερμανίες.

Όπως εμείς τότε (και τώρα – πόσοι έφυγαν τα τελευταία χρόνια), άνθρωποι κάθε γένους και είδους φεύγουν κατατρεγμένοι. Λίγοι τα καταφέρνουν, πολλοί πεθαίνουν και οι περισσότεροι εγκλωβίζονται. Εγκλωβιζονται σε άθλιες συνθήκες σε χώρες που ούτε οι πολιτικοί αλλά ούτε οι ίδιοι οι πολίτες δεν θέλουν να βοηθήσουν.

Γιατί;

Φοβάμαι πως έχουμε γίνει εδώ και γενιές κυνικοί. Φοβάμαι πως οι 70 ψυχές που σάπισαν σε ένα φορτηγό στα σύνορα της Αυστρίας δεν μας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση από τα θεόρατα οπίσθια της Κιμ της Καρντάσιαν στα βραβεία. Πολύ φοβάμαι πως έτσι είναι. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας δεν βλέπουμε. Δεν ακούμε. Δεν νιώθουμε.

Κι όμως, μπορούμε να βοηθήσουμε. Υπάρχουν τρόποι. Μπορούμε να πιέσουμε πολιτικούς και εταιρείες για κοινωνικό έργο, μπορούμε από το υστέρημά μας να προσφέρουμε. Ένα πιάτο φαϊ, λίγη συμπόνια. Δεν είναι κακό. 

Ας κανουμε ό,τι μπορούμε. Για να λέμε και να νιώθουμε πως ζούμε σε μια όμορφη χώρα. Σε μια χώρα με όμορφους ανθρώπους. Για να έχουμε γαλήνια ψυχή από το χαμόγελο που τυχόν μας προσφέρει μια πονεμένη ψυχή.