Οπερέττα – Κριτική

Ψηλά στα Ιμαλάια, στο παλάτι του Πρίγκιπα, αναμένεται μια σημαντική άφιξη. Οι νέες γραμμές της μόδας θα γεννηθούν για να ντύσουν την Αριστοκρατία, για να διαφυλάξουν την τάξη. Ο κόμης Αρισταίος και ο βαρόνος Φιρουλέ επιδιώκουν να κερδίσουν την ίδια γυναίκα, την όμορφη Αλμπερτίνα. Την γεμίζουν δώρα, κι όμως εκείνη έναν πόθο έχει: την γύμνια. Η Επανάσταση είναι μέρος της εξέλιξης, το αποδεικνύουν όλοι αυτοί οι πιθηκόμορφοι υπηρέτες, τα κλεφτρόνια και ανάμεσα τους ένας Καθηγητής που εισχωρεί στο σύστημα για να το ανατρέψει. 

Ο Νίκος Καραθάνος σκηνοθετεί μια παράσταση με αφορμή την «Οπερέττα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς σε μετάφραση – διασκευή του Γιάννη Αστερή και μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου και παρουσιάζει μια πραγματική οπερέττα στα μέτρα της παράδοσης του Όφενμπαχ: γκροτέσκο, ερωτική και ελευθεριάζουσα. Τόσο η μουσική όσο και η επιμέλεια της Αμάλια Μπένετ αναδεικνύουν αυτό το είδος που γειτνιάζει της όπερας και του μιούζικαλ προσφέροντας μια ανάλαφρη αλλά ταυτόχρονα σατιρική εκδοχή της ιστορίας που εξιστορείται. 

Μια ομάδα εξαιρετικών ερμηνευτών δίνουν σάρκα και οστά σε αυτή την εξωφρενική ιστορία που εξελίσσεται κάπου ταυτόχρονα μακριά και κοντά καθώς τα Ιμαλάια σε δεδομένη στιγμή αναφέρονται ως Πάπιγκο. Η ταξική επανάσταση ορίζεται μέσω της γύμνιας, της ανάγκης να ξεγυμνώσεις την άρχουσα κατάσταση ώστε να δακτυλοδείξεις  την απόλυτη αλήθεια της ισότητας. Η φόρμα και η μορφή δεν είναι παρά μάσκες που καλύπτουν τις κοινωνικές ανισότητες. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου είναι πραγματικά εμπνευσμένα και δημιουργούν αυτή την αίσθηση της απόλυτης αντίθεσης ανάμεσα στο λαμπερό των αριστοκρατών και το ζωώδες των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. 

Η είσοδος του κόμη Αρισταίου, που ερμηνεύει αριστοτεχνικά ο Χάρης Φραγκούλης ακολουθείται από την είσοδο του ανταγωνιστή του βαρόνου Φιρουλέ, που υποδύεται περίφημα ο Μιχάλης Σαράντης, και αυτή η έναρξη σου δίνει το έναυσμα για μια συγκλονιστική συνέχεια. Η ζωντανή μουσική, το τραγούδι και ο χορός, η ίδια η παρουσία και η ερμηνεία του Άγγελου Τριανταφύλλου, υπόσχεται ένα φαντασμαγορικό θέαμα.  Το πριγκιπικό ζεύγος Χάρις Αλεξίου και Κώστας Μπερικόπουλος δικαιώνουν το στοιχείο του παραλόγου στο έργο του Γκομπρόβιτς με την συνεχή αναμέτρηση των «Ωσαννά» και «Εν υψίστοις». Ο Νίκος Καραθάνος στο ρόλο του Καθηγητή που θέλει να ξεράσει τον εαυτό του ώστε να γυρίσει το μέσα έξω προτείνει με το δραματικό του ιντερμέδιο το κοινωνικό – ανθρωπιστικό σχόλιο του έργου χωρίς να προδίδει ποτέ τον χαρακτήρα της οπερέττας. 

Η «Οπερέττα» είναι μια άρτια εικαστικά, δραματουργικά και μουσικά πρόταση που επανασυστήνει ένα είδος θεάτρου με ξεχωριστή θέση. 

Info Παράστασης

English Version

Operetta – Review

High in the Himalayas, at the Prince’s palace, an important arrival is expected. The new fashion lines will be delivered, to dress the Aristocracy, to preserve the order. Count Charmant and Baron Firulet are both after the same woman, the beautiful Albertine. They fill her with gifts, nevertheless she has only one wishful thinking: nakedness. Revolution is part of the evolution; proof of the hypothesis consists of all the ape-like servants, the thieves and amongst them a Professor who infiltrates the system to overturn it from within. 

Nikos Karathanos directs a show occasioned by Witold Gombrowicz’s “Operetta”, translated and adapted by Giannis Asteris, music composed by Angelos Triandafyllou, and presents a real operetta following Offenbach’s tradition: grotesque, erotic and frivolous. Both music and movement by Amalia Bennett, showcase this genre that acquaints opera and musical, however producing a light yet satirical version of the story told.

A group of extraordinary performers give life to this outrageous story that is happening somewhere, at the same time, far and close since Himalaya at a given point are addressed as Papingo (a tourist destination in Greece). The class revolution is defined by nakedness, the need to undress the situation in order, so as to pinpoint the absolute truth of equity. Form and shape, aren’t but masks covering for the social inequalities. Sets and costumes by Elli Papageorgakopoulou are truly inspired and create this sensation of the absolute contradiction between the shining of the aristocrats and the animalistic of the lower social classes.

The appearance of Count Charmant, whom Haris Frangoulis impersonates exceptionally, is cued by the entrance of his rival Baron Firulet, whom Michalis Sarantis plays vividly; this beginning sets out for a thrilling continuation. Live music, singing and dancing, the very presence and performance of Angelos Triandafyllou is promising a spectacular show. The princely couple Haris Alexiou and Kostas Berikopoulos give justice to the absurdist element of Gombrowicz’s work with their constant battle of ‘hosanna’ and ‘in heaven’. Nikos Karathanos as the Professor who wants to puke himself inside out offers with his dramatic intermedio the social and humanistic comment of the play without betraying the operetta character. 

The “Operetta”, is an excellent visual, musical and dramaturgical proposition that re-introduces a theatre genre of a special position.

Info

*translation by the reviewer