Όρνιθες σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου - Κριτική

Όρνιθες ή πως αισθάνομαι κατεβαίνοντας τα διαζώματα της κατάμεστης Επιδαύρου

Είδα την διαφήμιση και σκέφτηκα πόσο ενδιαφέρουσα φαινόταν. Αναζήτησα τους συντελεστές και επιβεβαιώθηκα ότι πράγματι θα ήταν ενδιαφέρουσα παράσταση. 

Ξεπέρασα πλείστες δυσκολίες και ανέβηκα στο ΚΤΕΛ  που πάει στο αρχαίο θέατρο. Παρακολούθησα τον κόσμο να προσέρχεται σε χιλιάδες. Ανέβηκα στο ψηλότερο σημείο του θεάτρου και φούσκωσα από θαυμασμό και περηφάνια. 

Και μετά με κυρίευσε η απογοήτευση. Γιατί; Γιατί για κάποιο λόγο ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης λειτουργούσαν σαν Μπεκετικοί ήρωες, ο χορός σαν σπουδή πάνω στην Πίνα Μπάους και η μουσική σαν τζαμάρισμα με θέμα το τραγούδι του κύκνου. Σε πολλά σημεία η διασκευή του έργου αποτελούσε υποκριτικό αυτοσκοπό, επιμηκύνοντας δομικά στοιχεία (όπως η Παράβαση) προς τέρψη του υποκριτικού τάλαντου. Η κινησιολογική διδασκαλία ήταν ανώτερη κάθε προηγούμενης για τις Όρνιθες όμως παρέμενε σε επίπεδο σπουδής και κινησιολογικού αυτοσχεδιασμού. Η ενδυματολογική και σκηνική προσέγγιση πιθανώς να ταίριαζε σε παραγωγή της «Τρικυμίας», όμως πραγματικά οι Αμαζόνες Όρνιθες με μίντι φούστες φλαμένκο δεν με έπεισαν.  

Παρακολουθώντας την διαφημιστική καμπάνια, φανταζόμουν πολύχρωμα κοστούμια, ενδεχομένως και γραφιστικά, back projection και προφανώς η φαντασία μου τα φταίει. Έτσι λοιπόν, λίγο πριν το τέλος, πήρα την κατιούσα: διέσχισα σχεδόν όλο το άνω διάζωμα από πάνω και κατέβηκα σιγά – σιγά έως την βορειοδυτική πλευρά των παρασκηνίων. Όσο απομακρυνόμουν άκουγα την Μποφίλιου να τραγουδά ως Βίσση σε ροκ όπερα και θύμωνα. Θύμωνα γιατί δεν ήταν Αριστοφάνης αυτό που έβλεπα και άκουγα. 

Φυσικά, ο Αριστοφάνης και το έργο του μπορεί να γίνει εφαλτήριος για εξαιρετικές σύγχρονες παραγωγές. Όμως αυτό που είδα με ενόχλησε. Γιατί στις σημερινές ιστορικές συγκυρίες το έργο αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η διασκευή του Καραθάνου δεν κατανοώ που στόχευσε. Γιατί δεν έγινε σεβαστό το ιστορικό πλαίσιο του έργου; Μέσα στην πολιτική σύγχυση και τις πολεμικές ιαχές πανταχόθεν, η Νεφελοκοκκυγία είναι η δυστοπική ουτοπία της παγκοσμιοποιημένης ανθρώπινης φυλής, που μόλις έμαθε να πετά έκοψε τα φτερά της. 

Κι αν όλα αυτά είναι επαγγελματική διαστροφή της υποφαινόμενης, επιτρέψατέ μου να την εκφράσω με κάθε ειλικρίνεια.