OUTRO - Κριτική

“Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί·

πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας 

καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως.”

Ο Λουκάς είναι συγγραφέας, εργένης, έφυγε από το πατρικό του στην επαρχία εδώ και πολλά χρόνια. Δεν επέστρεψε ποτέ ούτε για γάμους ούτε για βαφτίσεις ούτε για κηδείες. Μόνο, έστελνε καρτ-ποστάλ απ’ όπου διέμενε. Σήμερα γυρνάει στο πατρικό του, τον περιμένουν η Σουζάνα, ο Αντώνης, η Κατερίνα, και η μητέρα του, για φαγητό. Ένα πατρικό χωρίς πατέρα, ένα ταξίδι προς τα πίσω, ένας μεγάλος θυμός που κρύβει ενοχή, λύπη, απουσία. Ο Λουκάς είναι ο “άσωτος”, αυτός που έφυγε όταν ο αδελφός του ο Αντώνης, μικρότερος από εκείνον, έμεινε πίσω να φροντίσει την οικογένεια, όχι μόνο οικονομικά αλλά και σαν παρουσία, σαν γιος - παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, έκανε ότι περίμεναν οι άλλοι από εκείνον. Κι εκείνος τι περίμενε; 

Ο Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος βασίζεται στο θεατρικό έργο του Jean - Luc Lagarce “Juste la fin du monde”, για να γράψει το “OUTRO”. Διατηρεί την δομή των σκηνών και τους χαρακτήρες του έργου του Lagarce αλλά χωρίς τον συντελεστή της οροθετικότητας και του επικείμενου θανάτου. Το κοινό βρίσκεται εκατέρωθεν της σκηνής όπου δεσπόζει το σπίτι, μια φυσικού μεγέθους μακέτα σπιτιού. Οι θεατές μπορούμε να δούμε τα δωμάτια, ενώ η στέγη είναι μια οθόνη όπου προβάλλεται το πλάνο του καμεραμάν που παρακολουθεί τους ηθοποιούς όσο παίζουν. Ένας καθρέφτης στο βάθος της σκηνής αντανακλά τις σκηνές που εκτυλίσσονται ζωντανά. Τα χρώματα του σκηνικού είναι ουδέτερα, στους τόνους του γκρι, όμως τα κοστούμια των ηθοποιών είναι έντονα, χρωματιστά, “ζωντανά”, πλην του Λουκά, μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, μια αισθητική αντίστιξη ανάμεσα στους ανθρώπους και το περιβάλλον τους. 

Το έργο “OUTRO” επικεντρώνεται στην απουσία - παρουσία των μελών μιας οικογένειας. Η βασική θεματική είναι η απόρριψη, πως βιώνεται  αμφοτέροις, τις προεκτάσεις για την ψυχοσύνθεση και την προσπάθεια επούλωσης του τραύματος. Το αίσθημα απόρριψης, ειδικά για τον Αντώνη του Σταύρου Λιλικάκη, ο θυμός ανάμεικτα με πόνο, θλίψη, παράπονο και καταπίεση να διατηρήσει την “εικόνα” του σωστού, γίνονται μια υπέροχη ερμηνεία. Απέναντι του ο Γιώργος Καραμίχος στο ρόλο του Λουκά, διατηρεί μια ιδιαίτερη παρουσία παρόντα-απόντα, ειδικά από την στιγμή που “σπάει” την δραματική συνθήκη για να μας μεταφέρει τον εσωτερικό του μονόλογο. Ενώ στις περισσότερες σκηνές λειτουργεί παρατηρητικά, σαν αναλυτής, στις σκηνές που βιώνει το παρόν του συναισθήματος του, είναι εκπληκτικός. Η Γιώτα Φέστα είναι η μητέρα του Λουκά, ένας άνθρωπος που εμφανίζεται άμεμπτος ευθυνών, ένας γονέας που το μόνο που θέλει είναι “το καλό των παιδιών της”, ακόμα κι αν αυτό τους κάνει κακό. Οι εναλλαγές της ανάμεσα σε μια νευρική, με αμυδρή ανοϊκή συνδρομή γυναίκα τρίτης ηλικίας, και τον άνθρωπο που στέκεται ασάλευτα στα “πρέπει” του, ειδάλλως θα διαλυθεί είναι ρυθμικά και ερμηνευτικά αρτιότατες. Η Σουζάνα της Ιφιγένεια Βαρελά, είναι ένα παιδί, ένα παιδί που παρά την βιολογική ενηλικίωση έχει σφραγιστεί από την φυγή και την απουσία, μια άλλη εκδοχή της απόρριψης. Η Αμαλία Μπαμπλέκη, στον ρόλο της συζύγου του Αντώνη είναι καθηλωτική: ισορροπεί μεσα στην ένταση και τη βία με χάρη και γενναιότητα.

Η παράλληλη παρακολούθηση, ζωντανά και μέσω φακού, εντείνει μια αίσθηση “κλειδαρότρυπας”. Η σκηνοθετική προσέγγιση παρουσιάζει ενδιαφέρον, ειδικά το ταυτόχρονο μονοπλάνο με τον καμεραμάν να συμπληρώνει τον θίασο ως βουβό πρόσωπο. Ο κατακερματισμός της κάθε σκηνής ενώ συμβαίνει, ταυτόχρονα να προβάλλεται στην οθόνη και να αντανακλάται στον καθρέφτη θα μπορούσε να είναι μια έμμεση αναφορά στην “εμπειρία του εαυτού” ή στην “παράδοξη αίσθηση του εαυτού” λόγω μιας αλλοτριωμένης εμπειρίας όπως αναλύεται στην ψυχολογία. Αν επρόκειτο η δραματουργία να ενσκήψει περισσότερο σε αυτή την οπτική που αναδεικνύεται από το σκηνικό και την χρήση του, θα είχαμε μια υπέροχη ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μεγαλύτερη ανάπτυξη στους χαρακτήρες.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Βασισμένο στο “Juste la fin du monde” του Jean - Luc Lagarce

Σκηνοθεσία-Διασκευή: Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος

Μουσική: Μιχάλης Παρασκάκης

Σκηνικά: Geurt Holdijk- House of Architects

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Αποστολάτος

Live camera- Trailer- Φωτογραφίες: Στέλιος Παπαρδέλας

Technical production: Αλέξανδρος Λύκουρας

Art direction: Carsten Klein

Παραγωγή: Coming Soon...

Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Κατασκευή σκηνικού: Σπύρος Δουκέρης- AnotherKindArt

Διανομή: Γιώτα Φέστα, Γιώργος Καραμίχος, Σταύρος Λιλικάκης, Ιφιγένεια Βαρελά, Αμαλία Μπαμπλέκη

ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39, Αθήνα, Τ.Κ: 104 47

Παραστάσεις: Από 5 Οκτωβρίου μέχρι και 30 Οκτωβρίου, από Τετάρτη έως και Κυριακή.

Εισιτήρια: 19 € γενική είσοδος

Προπώληση: MORE.COM

Διάρκεια: 120’