Πανούκλα – Κριτική

Ο Αλμπερ Καμύ γράφει το 1947 την «Πανούκλα»: « Η δυστυχία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, επομένως λέμε ότι η δυστυχία δεν είναι πραγματική, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Αλλά δεν περνάει πάντα και από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, είναι οι άνθρωποι που περνάνε...» 

Η Πηνελόπη Φλουρή, υπογράφει την διασκευή και σκηνοθεσία του έργου του Καμύ για το θέατρο, ενώ πρωταγωνιστέι κι η ίδια επί σκηνής. Η σκηνοθεσία στηρίζεται σε δύο βασικούς άξονες, μια δραματική αφήγηση που ερμηνεύει με λιτότητα και διακριτική άνεση ο Τάσος Ράπτης και μια δραματοποιημένη περφόρμανς που έχει σαν κύριο στόχο την χρονική αφήγηση μέσα από μια σωματική άσκηση και προσέγγιση. Ενώ το πλέον ογκώδες δραματικό στοιχείο αποτελεί η επιτέλεση ασκήσεων γιόγκα, με ιδιαίτερη επιμονή στην κόπωση και την επαναληψιμότητα, υπάρχουν δύο στιγμιότυπα που λειτουργούν ως δραματικά ιντερλούδια μέσα στην επιδημία: το τραγούδι αφενός («.. δεν υπάρχει αθανασία...») και η ανάγκη σωματικής επαφής και απογύμνωσης του σώματος αφετέρου. 

Η «Πανούκλα» του Καμύ, ενδεχομένως φέρει αρκετά κοινά στοιχεία με «Το Παιχνίδι της Σφαγής»(1970) του Ιονέσκο, στερείται όμως δραματικής δράσης, καθώς το σύνολο του έργου είναι περισσότερο φιλοσοφικό, και στοχαστικό. Ο αφηγητής της παράστασης φέρει το μεγαλύτερο βάρος, καθώς η δική του αφήγηση είναι το κύριο δραματουργικό όχημα. Σε αυτό το επίπεδο, η Πηνελόπη Φλουρή έρχεται αντιμέτωπη με μια πρόκληση στην οποία σε πρώτο επίπεδο, ανταποκρίνεται με την φρεσκάδα των επιλογών της. Σε δεύτερο επίπεδο, οι δραματουργικές λύσεις που προτείνει αποτελουν περισσότερο σχεδίασμα παρά ολοκληρωμένο σκηνοθετικό όχημα καθώς οι συνδεσμολογία λόγου / δραματικής αφήγησης και σκηνικής ερμηνείας από τους υπόλοιπους ερμηνευτές δεν έχει βρει την τομή της σύμφυσης ακριβώς. 

Μεμονωμένα η σκηνή που αναφέρεται στην βραδυνή διασκέδαση και την ανευ όρου παράδοση σε τρόπον τινά «βακχικές» στιγμές είναι από μόνη της μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση  και αντίστιξη στον λόγο του Καμύ. Επίσης η επιλογή της γιόγκα, η στενή παρακολούθηση των σωματικών ορίων, η διαφορετικότητα των ορίων ανάλογα το σώμα του ερμηνευτή, η ανάγκη για κάθαρση και το μονότονο των παραγγελμάτων της δασκάλας του γκρουπ, τονίζουν την διάθεση αποξένωσης του ατόμου όχι μόνο από το σύνολο αλλά κι από τον ίδιο του τον εαυτό. 

Σκηνοθεσία-Διασκευή Κειμένου: Πηνελόπη Φλουρή

Μουσική Σύνθεση/Μουσικός επί σκηνής: Απόστολος Λαγαρίας

Κίνηση: Εριφύλη Δαφέρμου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Αγιαννίτης

Υπεύθυνη Ενδυματολογίας: Δάφνη Ηλιοπούλου

Φωτογραφία/Βίντεο: Meghdad Fadaeenia

Βοηθός Σκηνοθέτη: Τίνα Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Παπαθύμνιος 

Παίζουν: Τάσος Ράπτης, Γεράσιμος Παύλου, Τίνα Παπακωνσταντίνου, Πηνελόπη Φλουρή,  Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος