Πέερ Γκυντ – Κριτική

«Να σου είναι αρκετός ο εαυτός σου. Για όλους τους άλλους να ‘σαι πάντοτε κλειστός. Τίποτε άλλο δεν έχεις στο μυαλό σου. Αυτό θα είναι ο μόνος σου σκοπός» Όρκος του Πέερ στα Ξωτικά

Ο Ίψεν έγραψε τον «Πέερ Γκυντ» το 1867, το στήριξε δε σύμφωνα με τα λεγόμενα του σε ένα πραγματικό πρόσωπο. Την εποχή εκείνη δέχτηκε πολύ αρνητικές κριτικές, κυρίως λόγω της ποιητικής γραφής του έργου το οποίο αρχικά, ο Ίψεν δεν το προόριζε για το θέατρο. Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα ανέβηκε στο θέατρο και ο ίδιος προσέγγισε τον Γκρίεγκ για να γράψει την μουσική του έργου. 

Η μαγεία του «Πέερ Γκυντ», είναι αφενός η ποιητική του γραφή, αφετέρου δε μια παραμυθοειδής και ταυτόχρονα ψυχοκοινωνική προσέγγιση του ανθρώπου που επιμένει στο ασυμβίβαστο του «εαυτού του». Η παράσταση του Δημήτρη Λιγνάδη επιμένει και αναδεικνύει το παραμυθοειδές του «Πέερ Γκυντ» χωρίς στιγμή να αφαιρούνται όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γραφής, πλοκής και δόμησης των χαρακτήρων που ανέδειξαν τον Ίψεν σε «Φρόυντ του θεάτρου». 

Η τετραπλή διανομή του Πέερ Γκυντ, σύμφωνα με τις διαφορετικές περιόδους της ζωής του, γεγονός που συνηθίζεται ούτως ή άλλως, στο συγκεκριμένο έργο είναι εξόχως επιτυχημένη, καθώς όλοι τους είναι εξαιρετικοί ηθοποιοι: ο Γιάννης Τσουμαράκης ως νεαρός έφηβος που ακόμα παίζει και ονειροπολεί, ο Πάνος Παπαδόπουλος που ερωτεύεται την κόρη του βασιλιά των ξωτικών με την λίγο πιο ‘κομίκα’ εκδοχή του Πέερ, ο Δημήτρης Μοθωναίος ο άνδρας που γίνεται Θεός / Αυτοκράτωρ και φυσικά ο Δημήτρης Λιγνάδης ο οποίος βρίσκεται πανταχού παρόν σ’ αυτό το εσωτερικό ταξίδι στο χρόνο, στη μάχη με το πεπρωμένο, στην μάταιη αναζήτηση του εαυτού του. 

Συνοδοιπόροι στο ταξίδι του Πέερ, η Άζε η μητέρα του, την υποδύεται η Στεφανία Γουλιώτη με αυτή την χαρακτηριστική φωνή της και την σωματική της διάθεση, μια ηθοποιός ταυτόχρονα τόσο στη «Γη» όσο και στον «Αιθέρα». Αντίστοιχα η Ζωή Μυλωνά κυρίως ως Ανίτρα και η Γιούλικα Σκαφιδά στο ρόλο του παράξενου ταξιδιώτη μας χαρίζουν μαγικές στιγμές. Ο Ιερώνυμος Καλετσάνος είναι ένας σαγηνευτικός Κουμποχύτης, με εκπληκτική σωματική πλαστικότητα αφού νωρίτερα τον βλέπουμε στον ρόλο του Σκυφτού. Ο Γιώργης Τσουρής επίσης φαίνεται να απολαμβάνει κάθε στιγμή του ρόλου του τόσο ως Ματς Μόεν όσο και ως Μπεγκριφενφελντ, αλλά και ο Βαγγέλης Ρωμνιός ως Πάστωρ αλλά και Ξωτικό είναι εξίσου φυσικός. 

Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη πραγματικά αιχμαλωτίζουν τις ανάγκες της σκηνικής δράσης και αναδύουν κάθε όψη και ατμόσφαιρα των ιστοριών του Πέερ. Ειδικά οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, με την ακρίβεια που τον διακρίνει πάντα, μας μεταφέρουν από τα Νορβηγικά δάση, στις ζούγκλες της Αφρικής, στην καυτή έρημο, στο κατάστρωμα ενός πλοίου. 

Ο «Πέερ Γκυντ» είναι μια όμορφη ιστορία για την υπαρξιακή αναζήτηση του ανθρώπου του ονειροπόλου, του ασυμβίβαστου και η παράσταση του Δημήτρη Λιγνάδη είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι σε όνειρα και ιστορίες που συγκινούν και απελευθερώνουν. Αν θέλετε να μοιραστείτε την εμπειρία με αγγλόφωνους συνοδοιπόρους, προτιμήστε τους εξώστες, από κει οι υπέρτιτλοι διαβάζονται πιο άνετα. 

Peer Gynt – Review

Under the skies men have a common saying: "Man, to thyself be true!" But here, 'mongst Trolls, "Troll, to thyself be - enough!" (Peer Gynt, H. Ibsen)

Ibsen has written “Peer Gynt”, 1867, and according to his sayings this was based on a true person. At that time, the play was under strong critique, mostly because it was written in a poetic manner, not destined to be staged. Only ten years later Ibsen agreed to the staging and himself had approached at that time, Grieg to compose the music.

“Peer Gynt” consists of a magic that derives mostly by the poetic writing as well as the fairy tale like yet psychosocial approach to the man that insists for the uncompromising “thyself”. Dimitris Lignadis show although focuses in the tale “Peer Gynt», nevertheless equally brings out all the individual characteristics of writing, plot and character profiling that have appointed Ibsen “theatre’s Freud”. 

It is common for the Peer part to be divided among four actors, to signify the different life periods. In this particular production the sharing of the role is very successful; Yannis Tsoumarakis is the playful, dreamer teenager, Panos Papadopoulos is the more comic version of Peer who falls for the daughter of the King of Trolls, Dimitris Mothonaios is the man who becomes Emperor / God and of course Dimitris Lignadis is the one who finds himself everywhere within this endoscopic travel in time, this battle with destiny, this futile search of thyself. 

Peer’s fellow travelers, Ase his mother, here played by Stefania Goulioti an actress with a characteristic voice and physicality who’s interpretations are always unique. Same Zoe Mylona mainly as Anitra and Gioulika Skafida mostly at the part of the strange traveler deliver magical moments. Ieronymos Kaletsanos is a charming Button – Molder with amazing physical plasticity since only earlier we see him as The Bøyg. Giorgis Tsouris seems to enjoy every moment as brides groom and Dr. Begriffenfeldt, and so is Vaggelis Romnios as the Pastor and one of the Trolls in the most natural manner.

Apollon Papatheoharis sets and costumes really capture the needs of stage action as well as bring out every different aspect of Peer’s stories. Especially Sakis Birbilis light design that is always accurate, take us to the Norwegian forests, African jungles, the hot desert, the deck of a ship. 

“Peer Gynt” is a beautiful story about a dreamer, uncompromising man’s existential search, and Dimitris Lignadis show is a fascinating travel to dreams and stories that move and liberate. If you wish to share the experience with English speaking fellow travelers, choose the balconies, from there supertitles are easily read.