Περί πρόκλησης…

Εντάξει, το θέμα δεν είναι αν κάποιος μπορεί να διαφωνήσει με τον «μεγάλο» Μίκη Θεοδωράκη. Γιατί και οι όποιοι «μεγάλοι» δεν διεκδικούν κατά αποκλειστικότητα το προνόμιο του αλάνθαστου. «Μόνος κριτής είναι το κοινό και ο χρόνος. Αυτοί τελικά κρίνουν τι θα πάει στα σκουπίδια και τι θα μείνει για πάντα. Θα πρέπει επίσης να πω ότι θεωρώ την χειρότερη εκτέλεση πολύ καλύτερη από μια απαγόρευση», με αυτήν του τη δήλωση ο Μίκης τοποθετήθηκε. Είτε συμφωνεί κάποιος μαζί του, είτε όχι… 

Βέβαια, η ερώτηση που προκύπτει δεν είναι αν ο Sakis είναι άξιος να ανταπεξέλθει καλλιτεχνικά στην ερμηνεία του «Άξιον Εστί» στη διαβόητη εκδήλωση του Δήμου Νέας Σμύρνης για την Πρωτομαγιά το ερχόμενο Σάββατο. Αλλά στο αν τελικά η πρόκληση γίνεται απλά για την… πρόκληση.

Δεν με ενδιαφέρει αν ο Sakis (με τα απαραίτητα ουρλιαχτά) μιξάρει το «ο τείχος είχε τη δική του ιστορία» με το «θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας». Ή αν θα ερμηνεύσει το «Ένα το χελιδόνι» «πατώντας» τονικά περισσότερα στα φωνήεντα παρά στα σύμφωνα. Αυτό που δημιουργεί πολλά ερωτηματικά είναι για το αν ένας ποπ καλλιτέχνης που δηλώνει… πολυεργαλείο, κάνει κάποια πράγματα απλά για να «ιντριγκάρει» το κοινό. 

Φταίει η ανάγκη του Ρουβά να εκφραστεί καλλιτεχνικά με όποιον τρόπο μπορεί; Ή μήπως οι διάφοροι μανατζαρέοι που προσπαθούν να «τσιγκλήσουν», κρατώντας το «αστέρι» τους στην επικαιρότητα με όποιον τρόπο; Προκλητικό ή μη… 

Λίγους μόλις μήνες μετά τη βράβευση του Ρουβά για την «ερμηνεία» του στις «Βάκχες» και την αντίδραση της… καροτομαλλούσας Χρυσούλας Διαβάτη, έρχεται δεύτερο «χτύπημα»-στροφή στην ποιότητα σε μία περίοδο που η επιτυχία του Σάκη, στο αντικείμενό του, την εύπεπτη, αν και καλή, ποπ μουσική οδεύει προς… Τάρταρα μεριά.

Άραγε από όλα αυτά κερδίζει το νεανικό κοινό ενός σταρ που έχει περάσει τα 40;Ύποπτες κινήσεις σε –πολύ- ύποπτους καιρούς.

Της δικαιοσύνης ήλιε α-νοητέ!