Περί σεισμού και μνημονίου

Σκέφτηκα σήμερα το πρωί, την ώρα που ποδηλατούσα στη Βεΐκου και πήγα να ανέβω σε να πεζοδρόμιο ώστε να σκαρφαλώσω σε μιαν αερογέφυρα που απ’ τη μία έχει σκάλες και απ’ την άλλη ανάβαση για ποδήλατα και καρότσια και γενικώς ελαφρά τροχοφόρα (και είναι μαγικό μόλις ανέβεις και είσαι πάνω απ’ τη λεωφόρο και από τη μία είναι και το Άλσος, αν έχει και όμορφη μέρα όπως σήμερα τα χρώματα είναι υπέροχα), συνέβη το κακό.

Επειδή λοιπόν ένας φίλος – τι φίλος, αδερφός, τι αδερφός, σταυροκουνιάδος – ταρίφας είχε επιλέξει να παρκάρει ακριβώς στο σημείο που έχει στο πεζοδρόμιο εκείνο εκεί που βοηθά τους τροχούς να ανέβουν – τη ράμπα δηλαδή, ενώ πίσω είχε τουλάχιστον 100-200 μέτρα ελεύθερα και μπροστά άλλα 10. Πήγα λοιπόν να ανέβω από κει, δεν μπορούσα φυσικά, ο ταρίφας μέσα μέτραγε λεφτά ή έφτιαχνε παρανυχίδα – δεν παρατήρησα τι -  ακριβώς κι εγώ σκέφτηκα αυτό το κακό το πράγμα. Ε ρε μνημόνια που μας χρειάζονται.

Ανεβαίνοντας την ανηφόρα συνειδητοποίησα ότι μάλλον αυτό δεν ευσταθεί γιατί με τόσα μνημόνια και ο ταρίφας δεν άλλαξε την κοινωνική του ευαισθησία και σε γενικές γραμμές κανένας απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, μάλλον την χειροτέρεψε την κατάσταση λίγο περισσότερο. Με τα νεύρα που έχουμε όλοι γενικώς αφού δεν σφαζόμαστε ακόμα στο δρόμο για ένα κορνάρισμα πάλι καλά να λες.

Εν τω μεταξύ μας έβαλαν προ ολίγου σε μια εκπαίδευση για το τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση σεισμού (και ουχί λιμού και καταποντισμού). Εκτός του ότι αν – χτύπα ξύλο – γίνει σεισμός πρέπει να βγούμε έξω, πράγμα που ξεκαθαρίσαμε αρκούντως σε 3 μόλις λεπτά, μάθαμε για τις ουρές στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο, για τις ουρές της Γιουροντίσνεϊ όπου είχε πάει η κυρία τα παιδιά της – και το ότι τα παιδιά της είναι όλη μέρα κολλημένα στο κινητό, ότι αν είμαστε από ισόγειο μέχρι τρίτο βγαίνουμε έξω, από τέταρτο μέχρι όσο πάμε στην ταράτσα – αν δεν είναι κλειδωμένη, αν είναι χέσε μέσα, ότι επειδή κουνήθηκε μια κούπα μόνη της και είπα εγώ ότι χτύπησε το φαντασματάκι, μάθαμε ότι τα ναρκωτικά είναι κακό πράγμα και έχει κάνει εκπαιδεύσεις σε πρώην ναρκομανείς και δυστυχώς επειδή αυτοί οι δύστυχοι αναγκάζονται να παίρνουν ψυχοφάρμακα δεν γίνονται ποτέ εντελώς καλά – και δεν έχετε ιδέα τι έχουν δει τα μάτια της και υπάρχει και μία κακιά λέξη όπου ξεκινά από κ και τελειώνει σε οι, και μας έμεινε η απορία αν είναι καυλωμένοι, κώλοι ή όχι – αλλά τελικά δεν ήταν γιατί ήταν κάφροι και γενικώς περάσαμε πολύ ωραία και βγήκα έξω πριν τελειώσει γιατί μας είχανε πει 10-15 λεπτά και είχε ήδη περάσει 1 ώρα – και για το σεισμό κουβέντα. Α και για παρκούρ είπαμε το οποίο δεν γνώριζα τι είναι και το έμαθα και αυτό και είμαι πλέον πλήρης και γεμάτος!

Πίσω λοιπόν στα μνημόνια και να σου πω 2 πόνους μου. Πρώτον ότι έβγαλε σε προσφορά 1+1 δώρο, μια γνωστή εταιρία αφρόλουτρων (κι επειδή δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να πλένομαι στη βροχή το αγοράζω το αφρόλουτρό μου) έναν νέο κωδικό με υπέροχη συσκευασία και άρωμα βατόμουρο και γιαούρτι. Συγκινημένος τα μάλα πήρα το αφρόλουτρο διότι λατρεύω το βατόμουρο και με το γιαούρτι καλά τα πάω, ειδικά με το χωριάτικο με την πέτσα, αχ αναμνήσεις, και πάω το βράδι να κάνω ντους με το βατόμουρο (και το γιαούρτι) και τελικά αυτό μυρίζει κάτι άλλο, πιο πολύ για απορρυπαντικό ρούχων μου κάνει παρά για βατόμουρο. Η φρίκη που έζησα, όπως αντιλαμβάνεσαι, είναι απερίγραπτη, καθώς και η απογοήτευση, έχω και 2 μπουκάλια του 1 λίτρου πια στην κατοχή μου, κι επειδή δεν μπορώ να πλύνω τα ρούχα με αυτό, το κάνω γαργάρα και πλένομαι με μπλε και πράσινους κόκκους.

Από την άλλη, είχα πάρει απ’ τα αεροδρόμιο πριν 2.5 χρόνια ένα ρολόι πολύ σικ και πολύ οικονομικό. Μετά από κάποιους μήνες μου έπεσε κάτω και ξεκόλλησαν 2 λεπτοδείκτες, όλα καλά, την ώρα μπορούσες να την καταλάβεις εύκολα. Κατόπιν αυτού μου ξανάπεσε και ξεκόλλησαν και όλοι οι υποδέλοιποι εκτός του παρά πέντε και του και μισή. Στην τρίτη πτώση κουνήθηκε ο ωροδείκτης και πάει λίγο πιο μπροστά απ’ το κανονικό και κάπως σε μπερδουκλώνει για το τι ώρα είναι. Αγορά μνημονίου βλέπεις, φθηνή, και είναι το άτιμο το μνημόνιο που δεν μου επιτρέπει να αγοράσω άλλο - δεν θα πάρω που δεν θα πάρω σύνταξη, στα ρολόγια θα τα τρώω;

Α, ναι, ξεχάστηκα, με γεια το μνημόνιο! Τέταρτο και καταπληκτικό